Życie chrześciańskie jest to odblask życia Bożego, czyli życie nadprzyrodzone, którego twórcą, mistrzem i wzorem jest Jezus Chrystus, sprawcą przez łaskę Duch Święty, widomym nauczycielem i kierownikiem Kościół katolicki, celem zjednoczenie z Bogiem.
Pan Bóg wyniósł pierwszego człowieka do stanu nadprzyrodzonego, bo mu dał nie tylko dary przyrodzone, ale nadto z hojności swej dziwnie wielkiej łaski nadprzyrodzone, a mianowicie sprawiedliwość i świętość, przez którą człowiek stał się uczestnikiem życia Bożego i przysposobionym synem Bożym.
Łaski te nadprzyrodzone, które miały przejść na cały ród ludzki, utracił Adam przez grzech tak dla siebie jak dla potomstw a, w skutek czego niebo zostało zamknięte dla ludzi. Atoli Bóg w miłosierdziu bogaty zesłał im na ratunek Syna swojego, który przyszedłszy na świat w ciele człowieczem, nie tylko uczył prawdy i wskazywał drogo do nieba, ale śmiercią swoją pojednał ród ludzki z Bogiem i wysłużył mu łaskę poświęcającą jako źródło życia nadprzyrodzonego ; łaskę tę zaś złożył w Sakramentach pod szatarstwem niewidomem Ducha Świętego a widomem Kościoła swojego.
Kto chce tedy mieć życie nadprzyrodzone na ziemi i osiągnąć zbawienie w wieczności, winien korzystać z owoców odkupienia Jezusa Chrystusa, a stąd nie tylko przyjąć prawdę Bożą przez wiarę, nie tylko pragnąć i oczekiwać dóbr Bożych przez nadzieję, ale połączyć się z Bogiem przez laskę poświęcającą, przez którą miłość Boża rozlewa się w sercach naszych i Bóg sam w nich mieszka. Wyniesiony w ten sposób do stanu nadprzyrodzonego, winien dalej za pomocą łaski Ducha Św. i ciągłej pracy nad sobą ukształtować całe życie swoje wedle woli Bożej, objawionej przez Chrystusa Pana, iżby w swoich myślach, uczuciach , słowach, czynach i cierpieniach stał się podobnym do Niego, i na tem właśnie zasadza się życie chrześcjiańskie.
Zycie to, jak owa drabina Jakóbowa, ma wiele stopni, począwszy od najniższego, czyli od zachowania wszystkich przykazań i strzeżenia się grzechu śmiertelnego, co jest koniecznem dla wszystkich, którzy chcą się zbawić, aż do najwyższego, czyli do czystości niepokalanej, wolnej nawet od cienia grzechu powszedniego i wszelkiej niedoskonałości, co jest przywilejem wyjątkowym, danym jedynie Najśw. Pannie.
Można zatem i trzeba iść coraz wyżej, czyli doskonalić się w życiu chrześcijańskiem, a ta doskonałość niczem jest innem jedno ściśjejszem zjednoczeniem się z Bogiem przez miłość i wierniejszem naśladowaniem Chrystusa Pana.
Aby utworzyć obraz doskonały, nie wystarczy rzucić tylko główne rysy, ale potrzeba takowe wykończyć; podobnie aby życie chrześcijańskie było doskonaleni, winno nie tylko w głównych swoich aktach ale i w pomniejszych przedstawiać podobieństwo do Chrystusa Pana. Ponieważ to podobieństwo wyraża się na duchu. który w skutek tego nie żyje wedle żądz ciała i własnych zachceń, ale według natchnień laski i światła prawdy Chrystusowej, przeto życie doskonałe zowie się również duchownem.
Istotą życia chrześciańskiego jest miłość, ona bowiem łączy duszę z Bogiem i czyni ją podobną do Boga, który „jest miłością.“ „Jeśli mię kto miłuje— wyrzekł sam Zbawiciel — będzie chował mowę moję, a Ojciec mój umiłuje go i do niego przyjdziemy a mieszkanie u niego uczynimy.“
Nie inną jest też istota doskonałości, jak to w ślad za wszystkimi mistrzami duchownymi wypowiedział św. Franciszek Salezy : „Znam tylko jedną doskonałość, która polega na kochaniu Boga z całego serca, a bliźniego jak siebie samego. Wszelka inna doskonałość bez tej jest fałszywą. Sama tylko miłość jest jedynym węzłem łączącym nas doskonale z Bogiem i z bliźnimi, a to połączenie jest kresem naszego przeznaczenia i ostatecznym końcem wszelkiej doskonałości. Mylą się i oszukują siebie wszyscy, którzy innej szukają doskonałości.” Kto chce zatem być doskonałym chrześcijaninem, niech stara o doskonałą miłość, do czego też wzywa sam Apostoł:
„A nad to wszystko miejsce miłość, która jest związką doskonałości.“
Zycie wewnętrzne jest to życie chrześcijańskie udoskonalone, czyli życie Pana Jezusa w duszy, a duszy w Panu Jezusie. Wtenczas dusza nie tylko strzeże się troskliwie wszelakiego grzechu, ale zważa bacznie na wewnętrzne poruszenia natury i łask i, trzyma na wodzy przyrodzone skłonności, poskramia miłość własną, dźwiga chętnie krzyż codzienny, czyli umiera sobie, a natomiast wierna natchnieniom Bożym wpatruje się ciągle w Chrystusa Pana, jak Marya w Betanii, spoczywa na Jego Sercu, jak umiłowany uczeń, stara się sądzić, pragnąć, mówić, działać i cierpieć wedle Jego ducha, czyli żyje w Jezusie i dla Jezusa. Do tego potrzeba ze strony Ducha Św. obfitszej laski, ze strony duszy gorliwszej pracy; jako środki zaś służą: ciągle czuwanie nad sobą, nieustanna walka z poruszeniami żądz i miłości własnej, pilne ćwiczenie się w cnotach, a zwłaszcza w miłości, modlitwa, przede wszystkiem myślna, skupienie wewnętrzne i częsta Komunia św.
Życie święte zależy na tem, aby dusza była wolną od wszelkiej plamy i posiadała wszystkie cnoty, osobliwie zaś miłość w wysokim stopniu , tak iżby mogła być stawiona innym za wzór. Dusza taka przez ciągłe zaparcie się przychodzi do doskonałego panowania nad żądzami i miłością własną, iż w niczem nic szuka ni zadowolnienia swego ni korzyści własnej, ale tylko spełnienia woli Bożej, gotowa do wszelkich ofiar, choćby heroicznych, byle Bóg był uwielbień. Bóg też jest jedynym jej skarbem a słowa Proroka: „Cóż ja mam w niebie, albo czegom chciał na ziemi oprócz ciebie… Boże .serca mego i części moja Boże, na wieki.“ jej hasłem w życiu i przy śmierci.
„ŻYCIE DUCHOWE czyli doskonałość chrześcijańska według najcelniejszych mistrzów duchowych”, Tom I , str 4- 7.– ks. bp. Józef Sebastian Pelczar
NiewolnikMaryi.com 
Skomentuj