Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich. Jednak nie Moja wola, lecz Twoja niech się stanie.
ujrzała jakby na jawie Jezusa Chrystusa, który wskazując na serce swoje tak do niej przemówił:
„ Oto jest to serce, które tak ukochało ludzi, że niczego nie szczędziło, wyczerpało się i wyniszczyło zupełnie, dla przekonania ich o swojej miłości. Od iluż-to jednak za tę miłość odbieram tylko niewdzięczność, pogardę, nieuszanowanie, świętokradztwo, oziębłość dla Osoby mojej, utajonej w sakramencie miłości.”
Pan Jezus jest mężem boleści, Marya Matką boleści; Pan Jezus jest naszym przyczyńcą, Marya ucieczką naszą, ucieczką grzeszników; Chrystus Pan jest Ojcem miłosierdzia, Marya Matką miłosierdzia; Pan Jezus jest dobrym Pasterzem—Marya dobrą Pasterką; Pan Jezus jest książęciem Pokoju—Marya Jego Królową; Pan Jezus jest Ojcem ubogich—Marya Matką sierot.
Miłość poznaje się po czynach. Najlepszym jej dowodem jest poświęcenie i ofiara; lecz Pan Jezus tak niewiele wymaga, na tak małem poprzestaje. Patrzmy, On żąda tylko jednej myśli, jednego wspomnienia, jednego dnia poświęconego sobie! Tysiące niewdzięczników nie wspomni o Nim nawet. Pan Jezus zaś żąda, ażeby o Nim myślano. Większość zapomina o Jego dobrodziejstwach, o Jego cierpieniach i śmierci; On żąda zaś, aby o Nim pamiętano.
Lecz najlepszym dowodem nadmiaru miłości Bożej, jej najdoskonalszym cudem jest tajemnica ostatniej Wieczerzy, Najświętszy Sakrament Eucharystyi. W niej to Bóg dał nam najlepszy dowód swej miłości, jako nie mógł już więcej uczynić, bo oddał się nam zupełnie, bez podziału, bezpowrotnie… Pozostał Mu tylko ten jeden środek i użył go ażeby nas do swej miłości przyciągnąć — oddał nam swoje Serce mówiąc: „Oto Serce, które tak ukochało ludzi
..z rany wypłynęło obfite i tajemne źródło miłosierdzia. On chciał tego, ażeby rana ta była Mu zadaną po śmierci, ażeby wszyscy i zawsze mogli się w niej schronić i ukryć, ażeby w tej ranie znaleźli bezpieczne schronienie od nieprzyjaciół zbawienia pewne zwycięstwo i pokój niebiański.
Weźmy to sobie za prawidło, że boleść jest miarą miłości: czem się więcej kocha, tem więcej się cierpi; czyli że przyczyną wszystkich boleści Jezusa jest jedynie miłość, one są też i miarą Jego miłości ku nam, lecz jak miłość Jego jest nieskończoną: tak również niema miary Jego boleściom.
Lecz cierpieć i umrzeć za niewdzięczników, myśleć o tem i wiedzieć, że tyle ofiary na nic się nie przyda, jest to boleść straszniejsza nad śmierć samą, jest to przeciągłe bolesne konanie.
Ażeby pojąć dostatecznie to Jego konanie tak bolesne, trzeba wiedzieć, jak Pan Jezus ukochał dusze i jak gorąco pragnie ich zbawienia… Trzebaby wyliczyć wszystko to, co już wycierpiał i co jeszcze dla ich zbawienia wycierpi. Razu jednego rzekł Mistrz Boski do św. Małgorzaty-Maryi, że ją tak bardzo ukochał, że gotów jest dla niej jednej wszystkie boleści swej męki odnowić i choćby tylko dla niej samej ustanowiłby Najświętszy Sakrament Eucharystyi…
Nie szukajmy gdzie indziej pociechy, nie użalajmy się przed drugimi. Ziemia nam nie odpowie, przyjaciele nie odczują naszej męki, pozostaną nieczuli, módlmy się przeto, a módlmy się przede wszystkiem do Serca Jezusa, które również tęsknoty doznawało, a Ono się ulituje nad nami i wybawi nas z otchłani rozpaczy, która się już może otwiera, ażeby nas pochłonąć.
Bóg ukryty i osamotniony jest obecny w świętym przybytku. Czy rozumiemy pragnienie Jego! Jedynie tylko z miłości przywiązał On się tak do ziemi i pozostał z nami, myślmy więc o Nim często, nawiedzajmy Go, składajmy hołdy czci i uwielbienia. Czyńmy Mu często wyznanie swej miłości, On sam prosi nas o to.
Święty Augustyn, który równie te trzy wskrzeszenia przypisuje raczej dobroci, niż potędze Chrystusa Pana, czyni tu piękną uwagę i myśl jego pełna pociechy i światła będzie zakończeniem naszego ćwiczenia. Zapewnia on, że wszystkie cuda, które ten dobry Mistrz czynił, uzdrawiając chorych i wskrzeszając umarłych, przedstawiają nam żywy obraz tego, co Bóg w duszach naszych chce zdziałać…
Pan Jezus spędzał zwykle noc na modlitwie, lecz i w czasie najgorętszej modlitwy rozmyślał o nas. Ten Mistrz Boski, który nie miał gdzie głowy skłonić, czuwał nad tem, ażeby uczniom niczego nie brakowało… wglądał w nasze pożywienie i troszczył się o nasz spoczynek śród nocy. Widziałem Go—mówił Piotr, plącząc—kiedy zaglądał do komnaty, gdzieśmy spoczywali i obawiając się, ażeby chłód nas nie przejmował, zdejmował płaszcz swój, nie brzydząc się własną ręką przykrywać nim nasze nogi… i znów oddalał się na modlitwę.“
Zrozumiejmy dobrze tę myśl: Serce Boga- Dziecięcia wiedziało o wszystkiem, wszystko przewidywało i znało wszystko… a Dziecię-Bóg chwytało z radością i miłością każdą sposobność, ażeby uczynić wszystko, co mogłoby być przyjemnem Matce Jego, lub świętemu Józefowi.
„Oznajmił mi Pan Jezus tak mówi błog. Małgorzata — jako gorąco pragnąc, aby Go ludzie doskonałą miłością kochali, postanowił objawić im Serce swoje, jako nowy na ostatnie czasy dowód miłości swojej i jako sposób najskuteczniejszy do pobudzenia ich do wzajemnej a prawdziwej i mocnej miłości”. Taką miłość miej w sercu , w słowach i uczynkach.
Obiecanem jest, że dusze ozięble zapłoną gorliwością, jeżeli szukać będą ucieczki w Sercu Jezusa, starając się przynajmniej Je czcić, zachęcać innych do miłowania Go, choćby tylko wystawieniem lub rozpowszechnieniem Świętych obrazów Jego. I dusze te gnuśne zamiast oburzyć przeciw sobie samego Boga, zamiast być odrzuconemi przez Niego, obudzą ku sobie Jego współczucie, On je uleczy, On je jeszcze kochać będzie!… Jakaż to błoga ufność i pociecha!
