Feniks odrodzony, czyli Ćwiczenia duchowne. Kard. J. Bona – Cz.VIII. O‎ ‎radości‎ ‎niebieskiej

Rozmyślanie Ósme

O‎ ‎radości‎ ‎niebieskiej.

 

I.‎ ‎Jako‎ ‎miłe‎ ‎przybytki‎ ‎Twoje,‎ ‎Panie‎ ‎zastępów:‎ ‎żąda‎ ‎i‎ ‎ustaje‎ ‎dusza‎ ‎moja‎ ‎do‎ ‎pałaców‎ ‎Pańskich (Obj.,‎ ‎XVIII,‎ ‎7),‎ ‎mówi‎ ‎Psalmista.‎ ‎Nie masz‎ ‎języka,‎ ‎który by ‎godnie przedstawił‎ ‎wspaniałość‎ ‎tego‎ ‎górnego‎ ‎ ‎Miasta‎ ‎żywego,‎ którego‎ ‎drogi‎ ‎złotem‎ ‎wysłane,‎ ‎którego‎ ‎mury z‎ ‎drogich‎ ‎kamieni‎ ‎a‎ ‎bramy‎ ‎wykute‎ ‎ze ‎szmaragdów i‎ szafirów:‎ ‎gdzie‎ ‎nie‎ ‎mą‎ ‎nocy,‎ ‎ani‎ ‎ciemności,‎ ‎upału‎ ‎ani‎ ‎mrozu,,‎ ‎lecz‎ ‎naj‎wyższa‎ ‎radość,‎ ‎najwyższy‎ ‎spokój,‎ ‎najwyższe‎ ‎szczęście.

Takie‎ ‎jest‎ ‎to‎ ‎niebo‎ ‎najwyższe,‎ ‎takie‎ ‎jest‎ ‎ono‎ ‎królestwo‎ ‎zgotowane‎ ‎dla‎ ‎wybranych‎ ‎od‎ ‎założenia‎ ‎świata,‎ ‎uczynione.‎ ‎ręką‎ ‎Najmędrszego‎ ‎i‎ ‎Wszechmocnego‎ ‎Ojca‎ ‎i‎ ‎Pana,‎ ‎chcącego‎ ‎okazać‎ ‎skarby‎ ‎chwalebnego‎ ‎swego‎ ‎królestwa‎ ‎i‎ ‎uszczęśliwić‎ ‎swe‎ ‎dziatki.‎ ‎Boć‎ ‎kiedy‎ ‎już‎ ‎ten‎ ‎świat,‎ ‎to‎ ‎miejsce‎ ‎naszego‎ ‎wygnania,‎ ‎na‎ ‎którem‎ ‎żyją‎ ‎pomieszani‎ ‎dobrzy ze‎ ‎złymi,‎ ‎przyjaciele‎ ‎z‎ ‎nieprzyjaciółmi,‎ ‎ludzie‎ ‎ze‎ ‎zwierzętami,‎ ‎jest‎ ‎,‎ ‎tak,‎ ‎piękny‎ ‎rozmaitością‎ ‎stworzeń‎ ‎i‎ ich‎ ‎krasą;‎ ‎to,‎ ‎jakże wielka‎ ‎musi‎ ‎być‎ ‎piękność‎‎,‎ ‎tej‎ ‎Stolicy‎ ‎królewskiej‎ ‎i‎ ‎samego‎ ‎królestwa,,‎ ‎które‎ ‎dla‎ ‎spoczynku‎ ‎i‎ ‎przyjemności‎ ‎samych‎ ‎przyjaciół jest‎ ‎zgotowane?‎ ‎Zaiste‎ ‎sławne rzeczy‎ ‎powiedziano‎ ‎o‎ ‎tobie,‎ ‎miasto‎ ‎Boże (‎Ps.‎ ‎LXXXVI,‎ ‎3),‎ ‎miasto‎ ‎najprzyjemniejsze‎ ‎i‎ ‎najmilsze,‎ ‎w‎ ‎którem‎ ‎jest zbiór‎ ‎wszelkiego‎ ‎dobra,‎ miłość‎ ‎doskonała, a‎ ‎żadnego‎ ‎nie‎ ‎ma‎ ‎strachu,‎ ‎bo‎ ‎wieczny‎ ‎tam dzień;‎ ‎nie‎ ‎masz‎ ‎tam‎ ‎nic,‎ ‎co by‎ ‎przykrość sprawiało,‎ ‎a‎ ‎do‎ ‎szczęścia‎ ‎niczego‎ ‎nie‎ ‎brakuje.

 

II.‎ ‎Tak‎ ‎liczne‎ ‎i‎ ‎wielkie‎ ‎będą‎ ‎tam‎ ‎radości,‎ ‎że‎ ‎je‎ ‎tylko‎ ‎jeden‎ ‎Bóg‎ ‎może‎ ‎wyliczyć i‎ ‎ocenić:‎ ‎tak‎ ‎wielka‎ ‎ich‎ ‎rozmaitość‎ ‎i‎ ‎doskonałość,‎ ‎że‎ ‎się‎ ‎nie‎ ‎dadzą‎ ‎z‎ ‎niczym‎ ‎światowym‎ ‎porównać.‎ ‎Będą‎ ‎one‎ ‎wypływać‎ ‎z‎ ‎różnych‎ ‎źródeł.‎ ‎Po‎ ‎pierwsze,‎ ‎z‎ ‎miłości,‎ ‎jaką Pan‎ ‎Bóg‎ ‎otoczy‎ ‎swoich‎ ‎wybrańców.‎ ‎

Po wtóre,‎ ‎z‎ ‎towarzystwa‎ ‎Aniołów‎ ‎i‎ ‎Świętych,‎ ‎jako też ‎z‎ ‎onej‎ ‎wzajemnej‎ ‎miłości,‎ ‎która‎ ‎sprawi,‎ ‎że‎ ‎każdy‎ ‎będzie‎ ‎używał‎ ‎dóbr‎ ‎cudzych,‎ ‎jakoby‎ ‎swoich‎ ‎i‎ ‎z‎ ‎przedziwnej‎ ‎piękności,‎ ‎bo‎ ‎sprawiedliwi‎ ‎będą‎ ‎jaśnieć‎ ‎jaka słońce (Mat.,‎ ‎XIII,‎ ‎43),‎ ‎i‎ ‎ze‎ ‎zacności,‎ ‎bo‎ ‎wszyscy‎ ‎są‎ ‎Synami‎ ‎Boga,‎ ‎krwią‎ ‎Chrystusową‎ ‎uszlachetnieni; wreszcie‎ ‎z‎ ‎porządku,‎ ‎bo‎ ‎każdy‎ ‎najmądrzej, odpowiednio‎ ‎do‎ ‎swoich‎ ‎zasług,‎ ‎otrzyma miejsca.‎

‎Po‎ ‎trzecie,‎ ‎z‎ ‎najmilszego‎ ‎widoku Człowieczeństwa‎ ‎Jezusowego,‎ ‎na‎ ‎które‎ ‎Aniołowie‎ ‎pragną‎ ‎bezustannie‎ ‎spoglądać,‎ ‎a‎ ‎którego‎ ‎zasługi‎ ‎zjednały‎ ‎wybranym‎ ‎tak‎ ‎wielkie szczęście.‎

‎Po‎ ‎czwarte,‎ ‎z‎ ‎oglądania‎ ‎Przeczystej‎ ‎Bogarodzicy‎ ‎Dziewicy,‎ ‎przez‎ ‎którą‎ ‎tak wiele‎ ‎łask‎ ‎od‎ ‎Boga‎ ‎otrzymali,‎ ‎a‎ ‎która‎ ‎będzie‎ ‎się‎ ‎im‎ ‎przedstawiała‎ ‎pełną‎ ‎zacności, chwały,‎ ‎świętości‎ ‎i‎ ‎świetniejszą,‎ ‎niż‎ ‎każde inne‎ ‎najczystsze‎ ‎stworzenie,‎ ‎siedząca‎ ‎po prawicy‎ ‎Syna‎ ‎i‎ ‎ciesząca‎ ‎się‎ ‎wyższem‎ ‎szczęściem,‎ ‎niż‎ ‎inni‎ ‎wybrani.‎

‎Po‎ ‎piąte‎ ‎z‎ ‎własności‎ ‎uwielbionych‎ ‎ciał‎ ‎swoich,‎ ‎z‎ ‎ich‎ ‎prawie duchowej‎ ‎delikatności,‎ ‎lekkości,‎ ‎niecierpiętliwości‎ ‎i‎ ‎jasności.‎ ‎

Po‎ ‎szóste,‎ ‎ze‎ ‎szczególnej radości‎ ‎i‎ ‎prawdziwej‎ ‎rozkoszy,‎ ‎przejmującej wszystkie‎ ‎zmysły‎ ‎i‎ ‎wewnętrzne‎ ‎władze‎ ‎duszy.‎

‎Po‎ ‎siódme,‎ ‎ze‎ ‎zupełnego‎ ‎zaspokojenia wszelkich‎ ‎pragnień‎ ‎i‎ ‎niezamąconego‎ ‎wiecznego‎ ‎wesela.‎ ‎Po wieńców,‎ ‎jako‎ ‎nagród‎ ‎dodatkowych‎ ‎za‎ ‎świetne‎ ‎zwycięstwo‎ ‎nad‎ ‎światem,‎ ‎ciałem‎ ‎i‎ ‎szatanem‎ ‎odniesione,‎ ‎jakie‎ ‎się‎ ‎dostaną‎ ‎w‎ ‎udziale‎ ‎Męczennikom,‎ ‎Dziewicom‎ ‎i‎ ‎Doktorom.

Wreszcie‎ ‎po‎ ‎dziewiąte,‎ ‎z‎ ‎jasnego‎ ‎twarzą w‎ ‎twarz‎ ‎oglądania.‎ ‎Boga,‎ ‎z‎ ‎miłowania,‎ ‎kosztowania‎ ‎i‎ ‎posiadania‎ ‎Najwyższego‎ ‎dobra, co‎ ‎stanowi‎ ‎istotę‎ ‎wesela‎ ‎i‎ ‎radości‎ ‎niebieskiej.

 

III.‎ ‎Jakżeż‎ ‎wtenczas‎ ‎cieszyć‎ ‎się‎ ‎będą ci,‎ ‎którzy‎ ‎dla‎ ‎Chrystusa‎ ‎wiele‎ ‎wycierpieli, którzy‎ ‎ciało‎ ‎swoje‎ ‎z‎ ‎pożądliwościami‎ ‎ukrzyżowali (‎Mat.,‎ ‎XIX,‎ ‎21),‎ ‎którzy‎ ‎się‎ ‎postami,‎ ‎wlosiennicami i‎ ‎pracą‎ ‎wyniszczali?

‎A‎ ‎my,‎ ‎cóżeśmy‎ ‎dotąd uczynili,‎ ‎aby‎ ‎sobie‎ ‎wieczne‎ ‎szczęście‎ ‎zgotować‎ ?‎ ‎Może‎ ‎się‎ ‎spodziewamy‎ ‎bezczynnością,‎ ‎lenistwem‎ ‎i‎ ‎rozkoszami‎ ‎osiągnąć to‎ ‎królestwo,‎ ‎które‎ ‎Święci‎ ‎tyloma‎ ‎trudami, mozołami‎ ‎i‎ ‎umartwieniami‎ ‎okupywali‎?‎ ‎A skoro‎ ‎nawet‎ ‎potrzeba‎ ‎było,‎ ‎aby‎ ‎Chrystus‎ ‎ucierpiał‎ ‎i‎ ‎tak‎ ‎wszedł‎ ‎do‎ ‎chwały‎ ‎swojej ‎(Ps.‎ ‎LVJ,‎ ‎8),‎ ‎to cóż‎ ‎nam‎ ‎dopiero‎ ‎czynić‎ ‎wypada,‎ ‎abyśmy‎ ‎do chwały‎ ‎obcej‎ ‎byli‎ ‎przypuszczeni?‎ ‎

Należy się‎ ‎tedy‎ ‎troskliwie‎ ‎starać‎ ‎o‎ ‎wykonywanie cnót,‎ ‎umartwienia‎ ‎ciała‎ ‎i‎ ‎inne‎ ‎uczynki‎ ‎pokutne‎ :‎ ‎Bo‎ ‎jeżeli‎ ‎współcierpimy,‎ ‎będziemy współkrólować (Mat,.V,‎ ‎48.) ,‎ ‎i‎ ‎jeżeli‎ ‎będziemy‎ ‎uczestniczyć‎ ‎za‎ ‎życia‎ ‎w‎ ‎umartwieniach,‎ ‎będziemy także‎ ‎uczestnikami‎ ‎chwały‎4‎)‎ ‎w‎ ‎niekończącem‎ ‎się‎ ‎nigdy‎ ‎życiu‎ ‎wiecznem.

Feniks odrodzony, czyli Ćwiczenia duchowne – Kard. J. Bona Cz. I

Feniks odrodzony, czyli Ćwiczenia duchowne. Kard. J. Bona – Cz.VII. O‎ ‎karach‎ piekielnych

---

Pisma ascetyczne kardynała Jana Bony. I, Feniks odrodzony czyli Ćwiczenia duchowne.  Tarnów, 1891.