DZIEŃ 18 GRUDNIA.
Dzień pokuty.
ĆWICZENIE — Oddawszy dziś pokłon Panu jako Bogu miłosierdzia rozpocznij dzień ten aktem żalu za grzechy.— Oblecz ducha pokuty, rozmyślaj wszystkie lata twoje w gorzkości duszy twojej. (Isai. 28).—Wyrzecz się dzisiaj wszelkiej rozrywki i uciechy. — Odosobnij się, umartwiaj, karć siebie, czyść wszystko, przyjmuj wszystko w duchu pokuty. Ćwicz się w tej cnocie ochotnym sercem i powtarzaj często z Dawidem. — ,,Serca skruszonego i uniżonego Boże nie wzgardzisz” Cor contritumet humiljatum Deus non despicies. (Ps. 50).
Rozmyślanie.
I. ,,Stało się słowo Pańskie do Jana, Zacharyaszowego syna na puszczy.” (Łuk. 3).
Zastanów się z uwagą nad tym cudnym wstępem, okazującego dostatecznie, że tu idzie o coś bardzo ważnego. Bo czyjeż to słowo się stało? Bóg ci to Sam otwiera najświętsze swe usta dla oznajmienia woli swojej, dla przypomnienia ludziom, że pokuta jest jedynym środkiem przebłagania gniewu Jego, a zarazem najlepszym przygotowaniem na Jego przyjście.—Do kogoż się stało to Boskie słowo? Do Jana, którego Bóg wybrał na to, aby był głosem słowa tego —do Jana, który mając opowiadać chrzest pokuty tak wymownie nauczał własnym przykładem, kiedy od dzieciństwa wypowiedziawszy nieubłaganą wojnę ciału i zmysłom; prowadził na puszczy żywot bezprzykładnej ostrości, żyjąc jedynie leśnym miodem i szarańczą.
A gdzie był Jan Chrzciciel w czasie, kiedy Bóg do niego przemówił? Był na puszczy, gdzie się przez całe życie gotował do swego urzędu. I do naszych serc Bóg najskuteczniej przemawia na puszczy, to jest w samotności; tam życie pokutne daleko bezpieczniejsze, bo w ukryciu łatwiej zebrać myśli, skupić ducha i uniknąć wpływu względów ludzkich, mając Boga jedynym świadkiem łez swoich i pokuty.
Odosobnij się od towarzystw światowych, bądź bacznym na głos Boży i na wołanie Świętego Poprzednika Pańskiego. — Przygotuj przez pokutę serce twoje na bliskie przyjście Jezusa: prostuj i równaj drogi, którymi ma przyjść do ciebie.
II. „ I przyszedł (Jan) do wszystkiej krainy Jordanu, opowiadając chrzest pokuty za odpuszczenie grzechów.’ (Łuk. 3).
Otwórz ucho serca twego, a słuchaj z uwagą wyroczni przemawiającej na puszczy. Głos poprzednika daje się słyszeć już nie z okolicy Jordanu, lecz w całym Kościele, nawołując wszystkich wiernych do pokuty i dobrej pokuty, aby nie wpaść w straszliwe ręce Boga Mściciela.
Porównaj pokutę twoją z pokutą Jana Chrzciciela i tylu świętych po nim. Nazywa on ją dziś chrztem; pokuta więc musi obmyć grzesznika tak, aby na nim żadna, skaza przed oczyma Bożem i nie została. Św. Augustyn zowie ją serdeczną, boleścią i prawdziwą gorzkością serca. Św. Bazyli uczynkiem sprawiedliwości i wynagrodzenia za obrazę Boga. S. Chryzostom mówi, że pokuta jest to święty gniew i sprawiedliwa pomsta złączona z nienawiścią i obrzydzeniem grzechu, a Św. Tomasz zowie ją cnotą wytępiającą grzech z gruntu, zupełnym zadosyćuczynieniem sprawiedliwości Bożej, i całkowitym odnowieniem grzesznika.
Obacz teraz, czy twoja pokuta podobna do tego obrazu skreślonego. Jeśliś szczery i dobrej wiary, przyznasz, że tej bardzo wiele brakuje do tego. Zapytaj się siebie, czyś został doskonale tym drugim chrztem obmyty, czy serce twoje przejęte jest tą żywą boleścią i napojone zbawienną goryczą — czy pokuta twoja może się zwać słusznym zadosyćuczynieniem, i czy sprawiedliwość Boska może poprzestać na tym karaniu, któreś sam sobie zadał: czy czujesz ten wstręt, obrzydzenie i nienawiść grzechu: czyś się pomścił sam na sobie, tak, abyś już mógł ujść zemsty Bożej: na koniec czyś zupełnie wytępił w sobie grzech i przywiązanie do grzechu.— Badaj się, jęcz i poprawiaj.
UCZUCIA — Przyłącz się duszo moja do tej świętej rzeszy, co pójdzie na puszczę za Janem, aby usłyszeć z jego ust słowa żywota, z rąk jego odebrać chrzest pokuty; i tam przygotuj się na przyjęcie Boskiego Odkupiciela twego. Ależ o mój Boże, Tyś mi już w miłosierdziu Swoim obmyślił chrzest nieskończenie doskonalszy i skuteczniejszy, który grzech mój zmazał, łaskę mi Swoją darował i uczynił mnie dziedzicem Królestwa Twego. A jakże ja dochowałem łaskę chrztu swego? ileż to razy musiałem się uciekać do chrztu pokuty dla odzyskania utraconej łaski. I mogęż sobie sądzić, nawet żem ją odzyskał? — udziel mi o najsłodszy mój Zbawicielu! tego prawdziwego chrztu Pokuty, który by mnie z tobą pojednał na zawsze; tego chrztu wody, ale wody łez moich, która by mnie coraz więcej obmywają z nieprawości moich, choćby też gorzką była, jak ten hizop, o który Prorok prosił. Ochrzcij mnie jeszcze Panie chrztem Ducha Twego, tego ducha światłości i świętości którego nam poprzednik Twój obiecał; iżby mię prowadził po drogach zbawienia i nauczył mnie iść za natchnieniami Twoimi. Ochrzcij mnie jeszcze chrztem ognia miłości Twojej, co by mnie obmył ze wszelkiej zmazy, i ogarnął świętym płomieniem. Gotowym nawet przechodzić przez chrzest krwi dla zmazania grzechów moich. Tyś dał Jezu wszystką krew Swoją, aby mi Niebo otworzyć, nie miałżebym ja oddać Ci mojej?
„Czyńcie pokutę, albowiem blisko jest Królestwo Niebieskie (Mat. 3)
Czyńcie godne owoce pokuty, (Łuk. 3.)
Dwie rzeczy tylko świadczą o pewności pokuty, nienawiść grzechu, i miłość Boga. (Św. Augustyn).
Prawdziwy pokutnik nie przestraszy się tym, co pokuta ma najostrzejszego w sobie, ale wszystko z radością, podejmuje i nigdy nie ustawa. (Św. Grego.).
Niewinność pokutująca.
Niewinność, ten skarb drogi i tak rzadko między ludźmi znajduje się jedynie u niektórych dusz wybranych, co zachowały pierwszą łaskę chrztu świętego. Ze strony Boga jest to łaska, ze strony człowieka cnota i męstwo. Ta niewinność w Bogu jest przywilejem Boskiej jego natury, która nienawidzi grzechu. Człowiek niewinny może zgrzeszyć, bo jest ułomny i skłonny do grzechu z przyrodzenia: sprawiedliwy, nawet upada 7 kroć na dzień, mówi Duch Św., lecz Bóg, jest niezdolny do grzechu z swojej Istoty, i gdyby mógł zgrzeszyć, nie byłby Bogiem. A tak człowiek najdoskonalszy, mogąc zgrzeszyć, i popełniając błędy choć lekkie codziennie, nie jest nigdy zupełnie niewinnym a stąd konieczność pokuty.
Tymczasem, ten Bóg Sam jeden nie mogący zgrzeszyć i posiadający doskonałą niewinność, ukochał ludzi choć grzesznych, dlatego, że są dziełem rąk Jego, i że ich stworzył na obraz i podobieństwo Swoje. Dla tej to miłości stał się człowiekiem i przyjął na Się podobieństwo nasze, jednocząc się z naszą naturą bez najmniejszego uszczerbku doskonałości swoich, podjął się zadosyćuczynienia sprawiedliwości Bożej za nas, i tym sposobem złączył przez cud miłości, najostrzejszą pokutę z najdoskonalszą i najwyższą niewinnością.
Grzech człowieka zasługiwał na wieczną pokutę, gdyż w obrazie Majestatu nieskończonego była złość, nieskończona niejako. Jezus Chrystus przyszedł, aby go uwolnić od tej wiecznej pokuty, byle człowiek grzeszny przyjął i wypełniał pokutę doczesną, której cała wartość wypływa z zasług Boga Człowieka. Za Jego to jedynie łaską i w zjednoczeniu z pokutą i zadosyćuczynieniem Jego, tak nieskończonej wartości, nabywamy prawa do tej błogiej zamiany, pokuty siecznej na doczesną
Całe życie Zbawiciela było najostrzejszą Pokutą, którą zaczął zaraz z przyjściem na świat, rodząc się w opuszczonej stajni, cierpiąc wygnanie i powtórzenie zaraz po urodzeniu; podejmując pracę, niewolę, upokorzenie, najokrutniejszą mękę, na koniec śmierć najboleśniejszą i najhaniebniejszą, dołącz pokutę twoją z Jego pokutą, którą On ci odstępuje z miłości.
Parafraza na Antyfonę o Adonai!
Najwyższy Panie, Królu Nieba i Ziemi, Tyś prowadził dom Izraela do ziemi obiecanej będącej figurą dziedzictwa Niebieskiego, któreś nam wylaniem krwi Twojej wysłużył, i dokąd nas łaska Twoja prowadzi. Tyś się pokazał Mojżeszowi w krzaku gorejącym, dałeś mu na górze Synai święte prawo zakonu, będące tylko przygotowaniem do swego prawa łaski, któreś miał zapisać na sercach naszych w nowym przymierzu. Przybądź Niebieski Prawodawco, otośmy gotowi na przyjęcie słodkiego prawa tego, Przybądź, a całą potęgę możnej prawicy Twojej, uwolnij nas od śmierci, grzechu i piekła.
Uczczenie najświętszych ust Jezusowych w żłobie.
Święte i najmilsze usteczka maleńkiego Jezusa mojego! zdroje najczystszych rozkoszy, wargi najświętsze, na których pełność łaski rozlana, coście przemawiały przez Proroków, usta stworzone przez Ducha Św. -na to jedynie, aby głosić wyroki najwyższej mądrości, które są szczęściem i bezpieczeństwem pełniących je — wyroki życia, przebaczenia tym, co się w pokorze i skrusze do Pana uciekają.
‚Uwielbiam te usta najdroższe w żywocie Matki Najświętszej milczące; uwielbiam je w żłobie wydający krzyk niemowlęcy. Usta Boskie poświęćcie usta moje; aby już odtąd nieustannie miłosierdzie Zbawiciela mego głosiły. Niech się staną godne zbliżyć ze czcią i czystością do ust Twoich Panie, abym mógł mówić z zaufaniem oblubienicy w Pieśni: Niech mię pocałuje pocałowaniem ust swoich. Osculatur me osculo ovis sui.
Adwent. Rozmyślania i modły na czas Adwentu oraz Święto Narodzenia Pańskiego. Nakładem XX. Missyonarzy u Ś. Krzyża. Warszawa 1860.
NiewolnikMaryi.com 
Skomentuj