Co katolik wiedzieć powinien (2) : Skarby Mszy świętej

Tekst odnosi się do Mszy św. w tradycyjnym rycie rzymskim, co zresztą każdy zauważy w dalszej części dotyczącej rozważań. Więcej ważnych informacji o różnicach między nową mszą a Mszą Wszechczasów można przeczytać w Krótkiej analizie krytycznej NOM. A o owocach posoborowej  nowej mszy – uczty tutaj.

…

 

Jak już wam wiadomo z kate­chizmu, Msza święta, Prze­najświętsza Ofiara, acz bez­krwawa, jest powtórzeniem krwawej Ofiary Jezusa na drzewie krzyża: jest, co do istoty tą samą Ofiarą i tylko sposób ofiarowania jest róż­ny, bo w obydwóch Ofiarnikiem i Ofiarą jest ten sam Jezus, który Mszę św. na ostatniej wieczerzy ustano­wił. A więc Msza św. jest to nieustająca Ofiara Nowego Zakonu, w której Pan Jezus pod postaciami chleba i wina swe­mu Ojcu niebieskiemu przez ręce kapłana ofiaruje się w sposób niekrwawy, jak nie­ gdyś na krzyżu ofiarował się w sposób krwawy.
Figurą Mszy św. była ofiara Melchizedecha, a jeszcze w Sta­rym Zakonie przez proroka Malachjasza Pan Bóg rzekł o niej: “Nie mam chęci do was (żydów) i daru nie przyj­mę z ręki waszej. Bo od wschodu słońca aż do zachodu wielkie jest imię moje między narody, a na każdem miejscu poświęcają i ofiarują Imieniowi memu Ofiarę czystą”… (Mal. I. 10, 11.).

Msza św. daje Komunję św., która jest celem wszystkich Sakramentów; jest w całem naczeniu tajemnicy wiary św., miłości, jedności, t.j., uzu­pełnieniem życia duchownego, opowiada Dr. Anielski, św. Tomasz. Msza św. jest-to wcielony Jezus Chrystus wie­czyście w pośród świata; a składamy tę św. Ofiarę nie tylko Bogu samemu, lecz i czcimy przy tem także pamią­tkę Świętych i z owoców Mszy św. korzysta cały Kościół czyli żywi i umarli.

Pamiątkę Świętych Pańskich czci­my przy Mszy św. w ten sposób, że dziękujemy Panu Bogu za udzieloną im łaskę i świętość, oraz prosimy ich o wstawienie się za nami. Główne części Mszy świętej są: Ofiarowanie, Przemienienie, Komunja.

Składamy P. Bogu przenajwiętszą Ofiarę Mszy św., jako Ofiarę uwielbienia, dziękczynienia, pojednania i prośby. Abyś owoce ze Mszy św. otrzymał, spojrzyj w myśli na to Serce Matki Bolesnej. Potem w skupieniu ducha, unikając roztargnień po Mszy św.— ofiaruj Bogu serce swoje.

Mszy św. na całej kuli ziemskiej codzień odprawia się około 400,000: zwracaj myśl ku tym przenajśw. Ofiarom, a skorzystasz! Mszę św., gdy kapłan odpra­wia: czci Boga, rozwesela Aniołów, Kościół buduje, wspiera żywych, zmarłym zbliża niebo, sam staje się uczestnikiem wszelkiego dobra. Sam Bóg w objawieniu rzekł, że jedna Msza św. nierównie większą chwałę Bo­gu przynosi, niż Święty może uczynić przez wszystkie swe gorące pragnienia. Przeto, często słuchaj Mszy św. i ofiaruj Bogu cześć i chwałę, którą stąd ma, w ten sposób możesz P. Boga uczcić najlepiej i najlepiej zaspo­koić swe serce gorliwe o chwałę Bożą.

Słuchanie Mszy świętej czyni nas miłymi w oczach Boga-Ojca, mimo naszych grzechów ciężkich, a sprawiedliwych w dobrem utwierdza. Msza św. jest źródłem łask, broni od kar i klęsk zasłużonych, szczególnie od nagłej śmierci, jedna łaskę pokuty. Jest jedynym środkiem należnego uczcze­nia Boga i podziękowania za łaski, przebłagania spra­wiedliwości Boskiej, uproszenia łask potrzebnych. Jest nie tylko obrazem i pamiątką Męki Jezusa Chrystusa, ale powtórzeniem rzeczywistej Ofiary krzyżowej bezkrwawo; idąc na Mszę św. pamiętajcie że idziecie jakby na górę Kalwarji!.

 

Msza św. jest największym cudem Boga Wszechmo­cnego, duszą wiary św.,— jest-to rdzeń religji katoli­ckiej, słońce całego świata chrześcijańskiego. Zatem wielkiej wagi jest słuchanie Mszy świętej.— Z powodu nieskończonej wartości Mszy św. możemy otrzymać wię­cej zasług, niż oddając majątek ubogim, lub odbywając pielgrzymkę do miejsc cudownych, powiada św. Bernard.

Przenajśw. Ofiara Mszy. św. zastępuje wszystkie ofiary. Znaczenie jej większe, niż świętych Sakramentów, któ­re są narzędziem miłosierdzia tylko dla żywych ze strony Boga,— zaś Msza św. morzem niewyczerpanem i dla umarłych nawet!! Ile promieni w słońcu lub gwiazd na niebie — tyle tajemnic zawiera Msza święta, powiada Doktor Seraficki, św. Bonawentura. W przenajśw. Ofie­rze Krzyża było ukryte Bóstwo, a we Mszy św. nawet czło­wieczeństwo: całe niebo zdumione tą pokorą i dobrocią Pana Jezusa.

Od “Podniesienia” do Komunji kapłana Je­zus Chrystus jest obecnym na Ołtarzu prawdziwie, odna­wiając dzieło Odkupienia rodzaju ludzkiego!

 

Msza święta składa się ze WSTĘPU, OFIAROWA­NIA, PRZEMIENIENIA, KOMUNJI.

Wstęp, czyli Msza katechumenów: INTROIT, EPISTOŁA, EWAN­GELIA, CREDO.

I. OFIAROWANIE ZAWIERA: Ofiarowanie Chle­ba i wina, umycie rąk, Prefację i Sanctus.

II. PRZEMIENIENIE, czyli “Podniesienie” (prze­istoczenie) aż do komunji kapłańskiej, część najgłów­niejsza, podczas której należy się klęczeć, zawiera: CANON, PATERNOSTER, AGNUS DEI.

III. KOMUNJA KAPŁAŃSKA.

Zakończenie: ORATIONES COLLECTAE, ITE MISSA EST. “Błogosławieństwo, Ostatnia Ewangelja” (św. Jana.)

 

SPOSÓB ROZMYŚLANIA ŻYCIA JEZUSA CHRY­STUSA WE MSZY ŚW. (OBRZĘDACH):

INTROIT — 4000 lat, KYRIE i GLORIA — Narodzenie P. Jezusa; orationes “COLLECTAE” — życie ukryte Jezusa Chrystusa; EPISTOŁA I EWANGELIUM —Jezus Chry­stus głosi Ewangelję żydom, a potem Apostołowie — po­ganom. CREDO — rozszerzenie nauki Jezusa Chrystusa.

I.  OFIAROWANIE — Jezus Chrystus przygoto­wuje się przez post i modlitwę na Mękę. PREFACJA — tryumfalny wjazd P. Jezusa do Jeruzalem.

II. PRZEMIENIENIE czyli “Canon” : za ży­wych ; — “memento”— Jezus Chrystus modli się za Ko­ściół przy Ostatniej Wieczerzy.

ŻEGNANIE pięć razy przed “Podniesieniem” ;—Jezus Chrystus stawiony na sąd przed Annaszem, Kaifaszem, Piłatem, Herodem i znów Piłatem. SAMO “Pod­niesienie” — ukrzyżowanie Jezusa Chrystusa; ZNOWU pięć razy żegnanie: HOSTJĄ — pięć Ran; dalej trzyrazy żegnanie Hostji i Kielicha — konanie przez trzy go­dziny na krzyżu.

PATER NOSTER —siedm słów na Krzyżu, łama­nie “Hostji”— śmierć P. Jezusa. AGNUS DEI — żoł­nierze nawracają się, lud i setnik. KOMUNJA KAPŁA­NA — Złożenie Ciała Zbawiciela naszego Jezusa Chrystu­sa do grobu. ZAKOŃCZENIE “Dominus vobiscum”— Zmartwychwstanie P. Jezusa i drugie zjawienie się Apostołom; ITE MISSA EST i Błogosławieństwo ka­płana.— Wniebowstąpienie. OSTATNIA EWANGELJA (św. Jana) — Rozszerzenie Ewangelji św. po Zesłaniu Ducha Świętego.

 

ROZMYŚLANIE MĘKI PAŃSKIEJ WE MSZY ŚWIĘTEJ.

INTROIT — Ostatnia wieczerza, ustanowienie Prze­najświętszego Sakramentu i zdrada Judasza.

CONFITEOR — Modlitwa w Ogrojcu; idąc do ołta­rza (Aufer a nobis oramus) — Więzienie (w piwnicy).

KYRIE ELEJSON — sąd u Annasza i Kaifasza;“Orationes collectae” —fałszywi świadkowie.

LECTIO —Sąd Arcykapłana i Faryzeuszów;— roz­darcie szat Kaifasza i pi-owadzenie do Piłata.

EWANGELJUM — Piłat odsyła Jezusa do Heroda.

CREDO — Heród odsyła P. Jezusa w “białej sukni” do Piłata.

I. OFIAROWANIE — Piłat skazał Jezusa Chry­stusa na “Biczowanie”.

LAVABO — Ukoronawanie cierniem i “Oto czło­wiek”.

PREFACJA — Stacja I, II, III; “Sanctus”— sta­cje IV, V, VI; “Memento”— stacje VII, VIII, IX.

II. PODNIESIENIE — stacje X, XI, XII; “Pater noster”— siedm słów na Krzyżu.

ŁAMANIE “Hostji”— śmierć P. Jezusa, zaćmienie słońca, trzęsienie ziemi i skał pękanie.

AGNUS DEI — Przebicie Boku: Boskie Serce Jezu­sa otwarte. Bicie się w piersi ludu— Umarli z grobów powstali. “Zdjęcie z Krzyża”, t.j., XIII. stacja i “Bo­leści Siedm” Najświętszej Maryi Panny.

III. KOMUNJA KAPŁANA — Złożenie Jezusa Chrystusa do Grobu.

ZAKOŃCZENIE:. Dominus vobiscum i Kolekty — Zmartwychwstanie; zatem “Ite Missa est”.— Wniebo­wstąpienie; Błogosławieństwo kapłana — Zesłanie Du­cha Świętego. Ostatnia Ewangelja — Rozszerzenie wia­ry świętej “Divisio Apostolorum.”

 

---

Ks. Jan Domaszewicz – NIEZWYKŁE SKARBY (Krótkie uwagi) : Wedle nauki Świętych i Kościoła. 

 

https://atomic-temporary-160379284.wpcomstaging.com/2021/08/30/co-katolik-wiedziec-powinien-1/