Apokalipsa Św. Jana – Z objaśnieniami (cz.10)

ROZDZIAŁ 10

O Aniele trzymającym w ręku księgę i podającym ją do zjedzenia Ś. Janowi.

¹I widziałem drugiego anjoła mocnego, zstępującego z nieba, w obłok obleczonego, a na głowie jego tęcza, a oblicze jego było jako słońce, a nogi jego jako słupy ogniowe. (I widziałem. To, co się mówi w tym roz­dziale, a po części i w 11, stanie się w przestanku między zatrąbieniem szóstego i siódmego anioła; gdyż o siódmym aniele napisano w roz. 11, wierszu 15: I zatrąbił anioł siódmy i t d .— W obłok obleczonego. Przez to się pokazuje, że go ludzie nie poznają, ani mu uwie­rzą, żeby czynili pokutę. Albo że oznajmuje tajemne wyroki Boga o końcu czasu i świata.—Na głowie jego tęcza. Tęcza jest godłem pojednania i przymierza. Ge­nez. 9. Anioł więc, który przynosi pokój ludziom i wzy­wa ich do pokuty, uwieńczony jest tęczą, ażeby wszyscy nie zginęli w potopie gniewu Boskiego.— Oblicze jego by­ło jako słońce. Oblicze jego jest jako słońce, już że wesołą zwiastuje wiadomość i po tylu klęskach przynosi pomyślność, jeżeli ludzie poprawić się zechcą, jak gdy po kilkodniowym deszczu jasne słońce wschodzi i otwie­ra się niebo pogodne: już że od wszystkich chce być widzianym i pragnie, aby nikomu nie było tajno, że Bóg chce ludziom przebaczyć, byleby się tylko nawró­cili.— A nogi jego jako slupy ogniowe. Naprzód obiecu­je przebaczenie i dlatego ma tęczę na głowie i oblicze jego jest jako słońce. Lecz potem niechiącym się upamiętać grozi karami; dla tego ma nogi ogniste, aby po­kazał, że nieprzyjaciele Chrystusa będą rzuceni pod no­gi jego i goreć będą w wiecznym ogniu. Takie jest zna­czenie nóg ognistych, ja k naw et rzeczono wyżej w roz. 1, w. 15.)

²A miał w ręce swej książeczki otworzone i postawił nogę swoję prawą na morzu, a lewą na ziemi, (A miał w ręku swoim książeczki. W tekście łacińskim i greckim książeczkę. Jest to ta sama księga, o której była mowa w roz. 5, w. 1, która była zapieczętowana siedmią pieczęciami, a które już prawie wszystkie otworzył Baranek, i dla tego otwiera się księga i otwarta podaje się Ś. Janowi, niżej wiersz 9.—I postawił nogę swoję prawą na morzu. Daje przez to poznać, iż nic nie ma tak odległego i tak dalekiego, coby nóg jego Pana i podeptania mogło uniknąć. Tak więc nie tylko mieszkańcy stałego lądu, lecz też żyją­cy na wyspach najodleglejszych nie zdołają kar jego uniknąć. Lecz dla czego prawą nogę stawi na morzu, lewą na lądzie? Noga prawa jest mocniejszą; widoczniej się tedy pokaże moc nogi Chrystusowej i wielkość jego kar, gdy jego gniewu i potęgi uniknąć nie zdołają ci nawet, którzy na najdalszych i nieznanych wyspach mieszkają.)

³i zawołał głosem wielkim, jako lew ryczy. A gdy zawołał, wymówiły siedm gromów głosy swoje. ( I zawołał głosem wielkim, jako gdy lew ryczy. Co zawołał, pisze w wierszu 6; głosem wielkim woła jak lew, ponieważ chce, aby wszyscy słyszeli, co mówi, i wszystkich chce przerazić, aby wcześnie czynili po­kutę, i poznali, iż wielki gniew Boży wisi nad nimi.— Wymówiły siedm gromów głosy swoje. Wydały swój huk albo łoskot, chociaż z dalszego ciągu pokazuje się, że te głosy miały jakieś znaczenie, lecz z takim łoskotem były połączone, iż zdawało się, że to gromy; licz­ba siedm, określona, może jest użytą za nieokreśloną i znaczy wiele.)

⁴A gdy siedm gromów wymówiły głosy swoje, jam był pisać miał. I usłyszałem głos z nieba, mówiący mi: Zapieczętuj, co mówiły siedm gromów, a nie pisz tego. (Zapieczętuj. Jakby do ukrycia, to jest w myśli two­jej Patrz Wujka.)

⁵A anjoł, któregom widział stojącego na morzu i na ziemi, podniósł rękę swoję do nieba (Podniosł rękę swoję do nieba. Jak zwyczajnie czy­nią przysięgający.)

⁶i przysiągł przez żywiącego na wieki wieków, który stworzył niebo i to, co w nim jest, i ziemię, i to, co na niej jest, i morze, i to, co w nim jest, że czasu nie będzie więcej, (Przysiągł przez żyjącego na wieki wieków. Przez Boga odwiecznego, który wiecznością swoją wszystkie czasy ogarnia i patrzy na nie jako na obecne.— Że cza­su nie będzie więcej. Skończy się czas, i ta rozmaitość dni i nocy, miesięcy i lat, a na miejsce czasu nastąpi nie­zmienna wieczność, to jest ten świat weźmie koniec.)

⁷ale we dni głosu anjoła siódmego, kiedy pocznie trąbić, dokona się tajemnica Boża, jako oznajmił przez sługi swe proroki. (Ale we dni głosu anioła siódmego. Nie teraz skoń­czy się świat, lecz gdy siódmy anioł zatrąbi.— Dokona się tajemnica Boża. Wszystko co Bóg przez proroków swoich o końcu świata przepowiedział, o przyszłym po­koju świętych, o karach dla złych, co pokrył figurami i mniej wyraźnemi słowy, wypełni się i dokona.— Oznaj­mił, w tekście łacińskim evangelizavit, to jest wesołą po­dał wiadomość Autor ś. użył tego słowa, ponieważ dla świętych najmilszą była zawsze ta wiadomość, że wszy­stko będzie Chrystusowi poddane, że cnotliwi wiecznem szczęściem będą udarowani, a źli wiecznemi karam i będą trapieni.)

⁸I słyszałem głos z nieba, zasię mówiący ze mną i rzekący: Idź a weźmi książkę otworzoną z ręki anjoła stojącego na morzu i na ziemi.

⁹I poszedłem do anjoła, mówiąc mu, aby mi dał książkę. I rzekł mi: Weźmi książkę a zjedz ją: i gorzkim uczyni żołądek twój, ale w uściech twoich słodka będzie jako miód. (Zjedz. Chciwie ją schowaj w sercu. — Gorzkim uczyni żołądek twój. Gdy przyjmiesz, będziesz się cieszył mową Boską i znajomością tylu i tak wielkich rze­czy przyszłych; lecz gdy potem pomyślisz o gniewie Boskim, o karach najsroższych i potępieniu tylu ludzi, będziesz bolał i doznasz głębokiego smutku.)

¹⁰I wziąłem książkę z ręki anjoła i zjadłem ją: i była w uściech moich słodka jako miód, a gdym ją zjadł, brzuch mój zgorzkniał.

¹¹I rzekł mi: Musisz zasię prorokować poganom i narodom, i językom, i wielom królów ( Musisz zasię (znowu) prorokować. Mówi o proro­ctwach, które w tej książce następują.— Poganom i na­rodom i językom. Wszystkim świata narodom, dla nich pisze się to objawienie.)

Wykład X. J. Wujka

4 . A nie pisz tego. Wiele tajemnic, nauk i ustaw jest zapieczętowanych, które Kościół zachować powinien: chocia dla pewnych przyczyn, samemu Bogu wiadomych, nie są napisane.

BIBLIA ŁACIŃSKO -POLSKA CZYLI PISMO ŚWIĘTE STAREGO I NOWEGO TESTAMENTU PODŁUG TEKSTU ŁACIŃSKIEGO WULGATY I PRZEKŁADU POLSKIEGO X. JAKÓBA WUJKA T. J. Z KOMENTARZEM MENOCHIUSZA T. J. Tom IV, Wilno. 1907r.