II List Św. Pawła do Koryntian – z objaśnieniami cz. VII

ROZDZIAŁ 7

O uświęceniu duszy i ciała, smutku zbawiennym i niepożytecznym, i t. d.

¹Mając tedy, namilejszy, te obietnice, oczyściajmyż się od wszelakiej zmazy ciała i ducha, wykonywając poświącenie w bojaźni Bożej. (Mając tedy . . . te obietnice. A mianowicie, że chrześcianie będą Kościołem Boga, i jego dziećmi, it. d.— Oczyszczajmyż się. Przez pokutę.— Od wszelkiej zmazy ciała i ducha. Od wszelkich grzechów tak cielesnych, jakiemi są obżarstwo, pijaństwo, rozpusta; jak duchownych, jako to pychy, gniewu, żądzy próżnej sławy, zazdrości.— Wykonywając poświęcenie. Postępując w świętości.— W bojaźni Bożej. Przez bojaźń Bożą.)

²Przyjmicie nas. Żadnegośmy nie ukrzywdzili, żadnegośmy nie skazili, żadnegośmy nie oszukali. (Przyjmicie nas. Zróbcie dla nas u siebie miejsce; obejmijcie nas wnętrznościami miłości.— Żadnegośmy nie skazili. Albo złym przykładem, albo fałszywą nauką.)

³Nie ku potępieniu waszemu mówię, bośmy przedtym powiedzieli, iż w sercach naszych jesteście, żebyśmy spółumarli i spółżyli. (Nie ku potępieniu waszemu mówię. Nie żebym potępiał i strofował za takie podejrzenie o mnie.— W sercach waszych. Tak was miłuję, iż z wami, i za was jestem gotów umrzeć.)

⁴Mam wielką ufność u was, mam wielką pochwałę z was: pełenem pociechy, nader obfituję weselem w każdym utrapieniu naszym. (Mam wielką ufność u was. Tak dobrze o was rozumiem, iż z wielką, ufnością i swobodą w mowie z wami postępuję. — Mam wielką pochwalę z was. Bardzo często chlubię się z was przed drugimi, powtarzając wasze posłuszeństwo względem mnie, apostoła i ojca waszego. — Pełenem pociechy. Słysząc waszę pokutę i poprawę, o której mnie oznajmił Tytus. — Nader obfituję weselem w każdem utrapieniu naszem . We wszystkich utrapieniach i uciskach, które mnie przynoszą smutek, tak niezmiernej radości z powodu was doznaję, że ona przytłumia wszelki smutek.)

⁵Abowiem i gdyśmy przyszli do Macedonijej, ciało nasze żadnego odpoczynienia nie miało, aleśmy ucierpieli wszelkie utrapienie: zewnątrz walki, a wewnątrz strachy. (Ciało nasze żadnego odpoczynienia nie miało. Tak wielkie nieszczęścia na nas spadły. — Zewnątrz walki. Z nieprzyjaciółmi Ewangelii. — Wewnątrz strachy. Nowych prześladowań)

⁶Ale który cieszy uniżone, pocieszył nas Bóg przyszciem Tytusowym. (Przyjściem Tytusowem. Który wróciwszy z Koryntu, pocieszającą przyniósł o was wiadomość)

⁷A nie tylko przyszciem jego, ale też pociechą, którą ucieszony jest z was, oznajmując nam chęć waszę, płacz wasz, wasze za mię zastawiania, tak żem się więcej weselił. (A nie tylko przyjściem jego . Który oznajmił waszę poprawę. — Pociechą, którą ucieszony jest z was. Którą odebrał od was. — Chęć waszę. Poprawy.— Płacz wasz. Pokutę i żal za grzechy. — Tak żem się więcej weselił. Większą radość uczułem z tego, com słyszał, aniżeli była boleść, której doznałem z tego, że was moim listem byłem zasmucił.)

⁸Iż chociam was zasmucił w liście, nie żal mi; a chociabym też żałował widząc, iż on list (chociaż na godzinę) zasmucił was, (Nie żal mi. Gdyż dla zadość uczynienia mojemu obowiązkowi w taki sposób do was pisałem . — Na godzinę. Na krótki czas . — Zasmucił was. Jest tu wyrzutnia (ellipsis); dopełnić bowiem należy: jednak wam pomógł i pobudził do czynienia pokuty, która wam zjednała obfity pokój i wesele sumienia)

⁹teraz raduję się. Nie iżeście się zasmucili, ale iżeście się zasmucili ku pokucie. Abowiem byliście zasmuceni wedle Boga, żebyście w niwczym nie szkodowali z nas. ( Iżeście się zasmucili ku pokucie. Nie raduję się ze smutku waszego, ale z owocu smutku, którym jest pokuta, czyli poprawa wasza. — Albowiem byliście zasmuceni wedle Boga. Z powodu obrazy Boga. — Żebyście w niczem nie szkodowali z nas. Że nie tylko nasz list żadnej szkody wam nie przyniósł, ale jeszcze wielki pożytek.)

¹⁰Bo smutek, który jest wedle Boga, pokutę ku zbawieniu nieodmienną sprawuje, lecz smutek świecki śmierć sprawuje. (Pokutę ku zbawieniu nieodmienną. Której nikt nie żałuje, ale raczej dziwnie się raduje, że ją posiadł.— Lecz smutek świecki. To jest, gdy kto żałuje nie dla obrazy Boga, ale z powodu utraty, albo przeszkodzenia do nabycia tych dóbr, których kto cieleśnie i wedle żądz światowych pragnął. — Śmierć sprawuje. Śmierć wieczną.)

¹¹Abowiem o to samo, żeście wedle Boga byli zasmuceni, jako wielką pilność w was sprawuje! Owszem, obronę; owszem, zagniewanie; owszem, bojaźń; owszem, pragnienie; owszem, żarliwość; owszem, pomstę: we wszytkim zstawiliście się, abyście byli niepokalanymi w sprawie. (O to samo … byli zasmuceni. Ten sam smutek.— Pilność. Przebłagania Boga, i pilnego starania o to, co się odnosi do zbawienia.—Obronę. Zaniechanego występku. Oznacza, iż Koryntczycy bronili Ś. Pawła przed fałszywymi apostołami, którzy go potwarzali, albo co za prawdopodobniejsze uważamy, że Koryntczycy uznali swoje niedbalstwo z powodu tego, iż okropną zbrodnię owego kazirodcy pokrywali i wymawiali. — Zagniewanie. Przeciwko samym sobie, iż postępkami swemi zasłużyli na naganę apostoła. Albo zagniewanie na kazirodcę, który był zgrzeszył.— Bojaźń. Bożą.— Pragnienie. Zadość uczynienia Bogu, i prowadzenia nadal lepszego życia.— Żarliwość. Zastawianie się za mną Patrz co się rzekło w. 1 .—Pomstę. Przeciw wszetecznikowi, i samym sobie; albowiem przez pokutę pomścili się nad przeszłem i grzechami swojemi. — We wszystkiem stawiliście się, abyście byli niepokalanym i w sprawie. Syryjski, pokazaliście iż jesteście czystymi w owej sprawie, to jest, dalekimi i wolnymi od grzechu owego kazirodcy; chociaż bowiem na początku zaniedbaliście go ukarać, jednakże jużeście oczyścili to niedbalstwo, karząc ten grzech, i czyniąc pokutę za wasze niedbalstwo.)

¹²A tak chociażem do was pisał, nie dla tego, który krzywdę uczynił, ani dla tego, który cierpiał, ale żeby się pokazało pilne staranie nasze, które mamy o was przed Bogiem: (Nie dla tego który krzywdę uczynił. Nie dla tego tylko pisałem, żeby zaradzić temu, który uczynił krzywdę, t. j. wszetecznikowi.—Ani dla tego który cierpiał. Ani żebym się mścił za krzywdy jego ojca. — Ale żeby się pokazało pilne staranie nasze, które mamy o was przed Bogiem. Ale żebym pokazał troskliwość, jaką, mam o zbawienie całego Kościoła waszego, t. j., aby usunąć od niego to zgorszenie i publiczną hańbę. — Przed Bogiem. Wyraża, iż jego staranie było szczerem i z miłości pochodzącem, tak że chciałby, aby je sam Bóg sędzia sprawiedliwy osądził.)

¹³dlategośmy się ucieszyli. A w naszym pocieszeniu tym więcejeśmy się radowali z wesela Tytusowego, iż ochłodzon jest duch jego od was wszytkich. (Z wesela Tytusowego. Który się z was ucieszył, to jest z waszej poprawy, pokuty i gorliwości.)

¹⁴I jeślim u niego z was się w czym przechwalał, nie zawstydziłem się, ale jakośmy wam wszytko w prawdzie mówili, tak też przechwalanie nasze, które było przed Tytusem, prawdą się zstało, (Nie zawstydziłem się. Jakbym się napróżno przechwalał.— Prawdą się stało. Przekonałem się, żem największą prawdę o was mówił)

¹⁵a wnętrzności jego obficiej są ku wam, gdy wspomina na posłuszeństwo wszytkich was, jakoście go z bojaźnią i ze drżeniem przyjęli. (Wnętrzności jego. Uczucia jego. — Obficiej są ku wam. Więcej się już do was skłaniają jak przedtem . — Z bojaźnią i ze drżeniem. Z uszanowaniem i bojaźnią, żeby się w was czego nie znalazło, coby go obrazić mogło.)

¹⁶Raduję się, iż wam we wszytkim dufam. (Raduję się, iż wam we wszystkiem dufam . Raduję się, iż tak wiele znalazłem w was ufności, że bez bojaźni obrażenia mogę z wami swobodnie postępować, gdy was upominam, karcę, a także proszę was o cokolwiek.)

BIBLIA ŁACIŃSKO -POLSKA CZYLI PISMO ŚWIĘTE STAREGO I NOWEGO TESTAMENTU PODŁUG TEKSTU ŁACIŃSKIEGO WULGATY I PRZEKŁADU POLSKIEGO X. JAKÓBA WUJKA T. J. Z KOMENTARZEM MENOCHIUSZA T. J. Tom IV, Wilno. 1907r.