II List Św. Pawła do Koryntian – z objaśnieniami cz. V

ROZDZIAŁ 5

O wygnaniu doczesnego życia, pragnieniu nieba, posłuszeństwie Chrystusowi i t.d.

¹Bo wiemy, że jeśliby ziemski dom nasz tego mieszkania był zepsowany, iż budowanie mamy od Boga, dom nie rękoma robiony, wiekuisty, w niebiesiech. (Jeśliby ziemski dom nasz. Gdy to ciało nasze przez śmierć się zepsuje. — Mieszkania. W grec. przybytku . Na krótki bowiem czas jesteśmy w tem życiu, jakby w przybytku, na wzór tych, którzy stałego domu nie mają, ale obyczajem narodów koczujących żyją w namiotach. — Mamy. Będziemy mieli. — Dom nie rękoma robiony. Ciało przez zmartwychwstanie uchwalebnione. P. W.)

²Abowiem w tym wzdychamy, żądając być przyobleczeni mieszkaniem naszym, które jest z nieba: (W tym w zdychamy. Że się przyjdzie nam wyjść z tego przybytku przez śmierć, która dla natury naszej jest przykrą i ciężką. —Mieszkaniem naszem, które jest z nieba. Albowiem żądalibyśmy być przyodzianymi w chwałę, i nie odartymi z życia.)

³jeśliż jedno obleczonymi, a nie nagimi będziemy nalezieni. (Jeśliż jedno obleczonymi, a nie nagim i będziemy nalezieni. Sens jest: Wtenczas to się przydaży, że nie będziemy rozwiązanymi, nie umrzemy, do czego naturalny wstręt mamy, i z powodu czego wzdychamy, lecz będziemy przyodziani chwałą, której tak mocno pragniemy, jeżeli przy końcu świata będziemy żyli, a więc jeszcze przez śmierć nie ogołoceni z ciała; wtedy .bowiem, albo nie pomrzemy, albo ulegniemy śmierci tylko na czas króciuchny, i zaraz ciało na nowo weźmiemy.)

 ⁴Bo i którzy jesteśmy w tym przybytku, wzdychamy obciążeni, przeto że nie żądamy być zwleczenia ale przyobleczeni: aby pożarte było, co śmiertelne jest, od żywota. (W tym przybytku . Ciała. — Wzdychamy obciążeni. Z powodu ciężaru tego ciała.— Przeto że nie żądamy być zwleczeni. Chcemy bowiem dalej go dźwigać; i chociaż ciężar czujemy, jednakże nie chcemy się go pozbyć, ale raczej wolimy pod nim jęczeć.— Ale przyobleczeni. Chwałą. — Aby pożarte było co śmiertelne jest od żywota. I pragniemy zatrzymać to nasze śmiertelne ciało, tak jednak , aby przeniesione do owej wiecznej chwały pozbyło się śmiertelności)

⁵A który nas na toż sprawuje, Bóg, który nam dał zadatek Ducha. (A który nas na toż sprawuje. Który nas na ten sam cel stworzył, abyśmy używali błogosławionego i wiecznego żywota. Który nam rozkazuje tak żyć, żebyśmy byli godnymi przenieść się do nieśmiertelności. — Który nam dał zadatek Ducha . Ducha, który jest zadatkiem i rękojmią przyszłej chwały.)

⁶Śmiemy tedy zawsze, wiedząc, że pókiśmy w ciele, pielgrzymujemy od Pana (Śmiemy tedy zawsze. Śmiemy, ufamy, nie lękamy się niebezpieczeństw i śmierci.— Pielgrzymujemy od Pana. Utrapienia znosimy, i niedajemy się uwieść rozkoszom tego świata, gdyż spieszymy do ojczyzny niebieskiej.)

⁷(abowiem przez wiarę chodzimy, a nie przez widzenie), (Chodzimy. Idziemy za pomocą wiary do ojczyzny niebieskiej.— A nie przez widzenie. Gdyż jeszcze się nie przypatrujemy twarzą w twarz obliczu, to jest naturze i piękności Bożej.)

⁸a śmiemy i dobrą wolą mamy pielgrzymować raczej od ciała, a przytomnemi być Panu. (Dobrą wolą mamy. Ochotnie się podejmujemy, uważamy to za rzecz dobrą dla siebie, jeśli od ciała pielgrzymujemy do Pana.)

⁹I dlatego usiłujemy, chociaż odległymi, chociaż przytomnymi, jemu się podobać. ( Chociaż odległymi, chociaż przytomnymi. Abyśmy i w życiu i w śmierci jemu się podobali.)

¹⁰Bo się wszyscy my musimy okazać przed stolicą Chrystusową, aby każdy odniósł własne sprawy ciała, według tego, co uczynił: lub dobre, lub złe. (Własne sprawy ciała. Zapłatę za to, co uczynił w ciele. Patrz Wujka.)

¹¹Wiedząc tedy strach Pański, ludzie namawiamy, lecz Bogu jawnymi jesteśmy. A spodziewam się, iż też w sumieniach waszych jesteśmy jawnymi. (Wiedząc tedy strach Pański. Ponieważ wiemy, iż się należy bać Boga sędziego i mściciela, przeto tę samę bojaźń polecamy ludziom. — Lecz Bogu jawnym i jesteśmy. Bóg wie, iż się go szczerze boję, i tę bojaźń innym zalecam.— A spodziewam się. Spodziewam się, że i wy także dobrze myślicie o mnie w duszach waszych.)

¹²Nie znowu sami siebie wam zalecamy, ale wam dajemy przyczynę, abyście się chlubili z nas, żebyście mieli przeciwko tym, którzy się zalecają z wierzchu, a nie w sercu. (Nie znowu sami siebie wam zalecamy. A przeto nie piszę tego w celu zalecania i chwalenia siebie samego.—Przyczynę abyście się chlubili z nas. Że ten, który was nauczył wiary chrześciańskiej, jest człowiekiem bez żadnego zarzutu .— Żebyście mieli. Powód do chlubienia się.— Którzy się zalecają z wierzchu. Rzeczami zewnętrznemi i podpadającemi pod zmysły, nie zaś prawdziwemi cnotami. — A nie w sercu. A nie tak czują w sercu, jak zewnątrz się pokazują.)

¹³Bo choć od siebie odchodzimy, Bogu: choć przy baczeniu jesteśmy, wam. (Bo choć od siebie odchodzimy, Bogu . Bo jeśli o sobie tak wyniośle mówimy, iż się zdajemy niejako szalonymi, czynimy to jedynie dla Boga.— Choć przy baczeniu jesteśmy. Wstrzemięźliwym i jesteśmy w mowie i pochwałach o sobie. — Wam . Czyni się to ze względu na was, żeby w am dać przykład skromności, albo żeby was niezgorszyć i niedać przedm iotu i powodu do obmowy.)

¹⁴Abowiem miłość Chrystusowa przyciska nas, uważających to, iż jeśli jeden za wszytkie umarł, tedy wszyscy umarli: (Albowiem miłość Chrystusowa przyciska nas. Znagla niejako nas, iżbyśmy wszystko czynili ku chwale Bożej i pożytkowi waszemu. —U ważających to. Sens jest: którzy stanowimy, i za rzecz pewną podajemy, iż Chrystus za wszystkich umarł, a ztąd wynika, że wszyscy ludzie byli podległymi śmierci wiecznej)

¹⁵a za wszytkie umarł Chrystus, aby i którzy żywią, już nie sami sobie żyli, ale temu, który za nie umarł i zmartwychwstał. (A za w szystkie umarł Chrystus. Jakby rzekł: Ztąd tedy wypływa, iż którzy to życie od Chrystusa poczerpnęli, jemu też i zawdzięczać je powinni, i już nie dla siebie, ani dla swojej chwały lub woli żyć mają, ale dla tego, który za nich umarł i zmartwychwstał.)

¹⁶A tak my odtychmiast nikogo nie znamy wedle ciała. A jeśliśmy znali Chrystusa wedle ciała, ale już teraz nie znamy. (Natychmiast. To jest od tego czasu. — Nikogo nie znamy wedle ciała. To jest, z zewnętrznego pozoru, a mianowicie, że ktoś jest moim krewnym, przyjacielem, żydem, szlachetnie urodzonym, uczonym, i t. d. Jestem umarłym dla tych wszystkich przyrodzonych uczuć, gdyż odrodzony w Chrystusie, żyję tylko dla niego, i wszystkich w nim miłuję, wedle ducha miłości, nie zaś wedle ciała.— A jeśliśmy znali Chrystusa wedle ciała. Jeśliśmy kiedy uważali za rzecz wielką i chlubną, iż Chrystus niebył wedle ciała poganinem, i że jak on jestem Żydem; już jesteśmy umarli dla tych ziemskich uczuć, i o Chrystusie chwalebniej myślimy, i znamy go tylko wedle ducha, to jest, jako człowieka Boga, odkupiciela świata, sprawcę łaski i zbawienia, i jako takiemu żyjemy i służymy, i takiego opowiadamy po całym świecie.)

¹⁷Jeśli tedy które w Chrystusie nowe stworzenie, stare rzeczy pominęły, oto się wszytkie nowe stały. (Jeśli tedy które w Chrystusie nowe stworzenie. Przeto jeśli kto jest ze mną w Chrystusie odrodzonym, i jakby w innego człowieka i nowe stworzenie przetworzonym i odmienionym. — Stare rzeczy pominęły. Ten zdjął z siebie stare uczucia i dawny sposób myślenia, wespół ze staremi obrządkami, i wszelka starość przemieniła się w nowość.)

¹⁸A wszytko z Boga, który nas z sobą pojednał przez Chrystusa i dał nam urząd jednania. (A wszystko. Nowe, o którem się rzekło.— Z Boga. Z Bożego daru i łaski są dane i uczynione. — Urząd jednania. To jest abyśmy przez nasze opowiadanie wrażali ludziom wiarę Chrystusową, nową pokutę, i życie chrześcijańskie i takim sposobem jednali ich z Bogiem.)

¹⁹Abowiem Bóg był w Chrystusie, świat z sobą jednając, nie przyczytając im grzechów ich, i włożył na nas słowo zjednania. (Bóg był w Chrystusie. Chrystus bowiem był Bogiem i człowiekiem.— Świat. Rodzaj ludzki.— Nie przyczytając im grzechów ich. Odpuszczając przez Chrystusa.—I w łożył na nas słowo zjednania. Opowiadanie słowa Bożego, żebyśmy przez nie jednali ludzi z Bogiem. Albo słowo tu oznacza to samo co rzecz, tak iż nieco innego jest słowo zjednania, jako samo pojednanie, czyli władza i urząd jednania ludzi z Bogiem.)

²⁰Miasto Chrystusa tedy poselstwo sprawujemy, jakoby Bóg przez nas napominał. Prosimy miasto Chrystusa: pojednajcie się z Bogiem. (Miasto Chrystusa. Na miejscu, w zastępstwie Chrystusa, i jak gdzieindziej powiada, w osobie Chrystusa, którego jesteśmy apostołami. — Jakoby Bóg przez nas  napominał. Tak bowiem powiadał u Mat. 10, 20: Albowiem nie wy jesteście którzy mówicie, ale duch Ojca waszego, który mówi w was.— Prosimy miasto Chrystusa. W zastępstwie Chrystusa was prosimy i zaklinamy, abyście się chcieli pojednać z Bogiem. P. W.)

²¹Tego, który nie znał grzechu, uczynił grzechem za nas, abyśmy my się zstali sprawiedliwością Bożą w nim. (Tego który nie znał grzechu. Tak bowiem była wielka dobroć i miłosierdzie Boże względem nas, iż wyda za nas Syna swojego, który się nigdy nie dopuścił żadnego grzechu. — Uczynił grzechem za nas. Ofiarą za grzech.— Sprawiedliwością  Bożą. Sprawiedliwymi przed Bogiem, czyli przez sprawiedliwość Bożą.— W nim . Przez niego.)

 

Wykład X . J. Wujka .

1. Jeśliby dom nasz ziemski. To jest jeśli ten nasz śmiertelny żywotu – stanie, tedy mamy natychmiast inszy daleko lepszy żywot w niebie. Przetoż lepiej jest rychło umrzeć na tym święcie, abyśmy rychło z Anioły żyli w niebie. Zkąd widzimy, iż dusze świętych umarłych po wniebowstąpieniu Pańskiem, nie czekają dnia sądnego w jakichś nowych otchłaniach, które Kalwin wymyśla: ale z Chrystusem przebywają w niebie. (Niżej wiersz 8).

10. Aby każdy odniósł. Tym słowom apostolskim, Augustyn S. mówi, (August, ench. 3, cap. 10.) nic nie są przeciwne ofiary, modlitwy i jałmużny, które Kościół Boży ustawicznie czyni za umarłe. Bo i tę zasługę każdy sobie, póki tu żył w ciele, zasłużył i wyprawił: aby mu te rzeczy po śmierci pomogły, które nie jednako wszystkim pomagają, dla różności żywota, który kto wiódł w ciele.

10. Lub złe, lub dobre. Ztąd to mamy: iż jako piekło jest złych uczynków zapłatą, tak też niebo jest zapłatą dobrych. A jako złe uczynki zasługują na piekło, ta k dobre uczynki zasługują na niebo. (Mat. 25, 46).

20. Poselstwo sprawujemy. Apostołowie, biskupi i kapłani są słudzy zjednania ludzi z Bogiem, i posłowie Chrystusowi od Boga do ludzi, kiedy każą: i zasię od ludzi do Boga, kiedy się modlą i ofiarę Mszy ś. sprawują. I przetoż Hieronim, Ambroży, Grzegorz Nisseński i Chryzostom S. zową kapłana sekwestrem i pośrednikiem Boga i ludzi: bez ubliżenia pośrednictwa Pana Chrystusowego. Jako i Mojżesz sam siebie pośrednikiem zowie. (V. Mojż. 5,5. Hier. in Malach. 1. Ambr. in orat. praeparat)

 

---

BIBLIA ŁACIŃSKO -POLSKA CZYLI PISMO ŚWIĘTE STAREGO I NOWEGO TESTAMENTU PODŁUG TEKSTU ŁACIŃSKIEGO WULGATY I PRZEKŁADU POLSKIEGO X. JAKÓBA WUJKA T. J. Z KOMENTARZEM MENOCHIUSZA T. J. Tom IV, Wilno. 1907r.