Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich. Jednak nie Moja wola, lecz Twoja niech się stanie.
A jednak gruzy, w które grzech ciężki zamienia duszę, są po tysiąckroć straszliwsze. (…) A cóż się stało z całym skarbem zasług, który owa dusza gromadziła dla nieba, a który z każdym dniem, wzrastał? Jedno mgnienie oka wystarczy, aby to wszystko najzupełniej unicestwić.
Z całą starannością robicie rachunek sumienia, przyznaję; natychmiast jednak po ukończeniu go uznajecie, że jesteście gotowi, aby przystąpić do konfesjonału.(…) A skrucha? Czyście zupełnie zapomnieli o jej niezbędności? I czy nie wiecie, że spowiedź, którą zamierzacie odbyć, może być nieważna, a nawet świętokradzka, o ile się nie pobudzicie do żalu za grzechy?
Atoli zwyczajna spowiedź jest to tylko osobny rachunek, z kilku tygodni lub miesięcy, lub najwięcej z jednego roku; a ponieważ nie ukazuje się cała suma długów, to też rzadko kto ich wielkość poznaje.
Obrachuj się z Bogiem z twego całego życia, od lat dziecięcych aż do teraźniejszej godziny, to o wielkości twej winy, o wielkości twej złości łatwiej się przekonasz, tem większy poczujesz żal, tem gorliwiej będziesz pracował nad swą poprawą i zapewnisz sobie odpuszczenie całej swej winy.
Wszystkie te osoby znajdują się w niezbędnej potrzebie złożenia spowiedzi powszechnej [generalnej] z wszystkich grzechów śmiertelnych, które od owego czasu popełnili, kiedy z zupełną świadomością źle spowiadać się zaczęli.
Powinni zbadanie swojego sumienia tak odbyć, jak gdyby od owego czasu aż do obecnego nie byli się spowiadali, bo wszystkie ich spowiedzi były nieważne.
Gdy dusza ma ranę sumienną, a nie ma niepokoju, znak to, że już chwyta ją ogień piekielny.
Groźbę tę Bożą potwierdza św. Paweł, pisząc (1. Kor. 14. 33 ) »Jeśli kto nie wie, o nim wiedzieć nie będą«.
Nie tłumaczcie się tedy, żeście nie wiedzieli, iż to lub owo obowiązuje pod grzechem ciężkim, bo wasza to wina, jeśli nie wiecie o tem.
Czem jest oderwanie się od Boga? To opór przeciwko woli Jego. Grzesznik niejako w ten sposób zdaje się przemawiać do Boga: Idź ode mnie, nie chcę Ci służyć, nie chcę, byś nadal był Bogiem moim. Gardzę Tobą i dobrami Twemi. Ty chcesz tego, a ja nie chcę.
Z tego wynika dla nas obowiązek słuchania głosu sumienia . Temu głosowi tak samo winniśmy posłuszeństwo jak przykazaniom, bo sumienie jest też przykazaniem,
Nie nadużywajmy jednak tej dobroci i cierpliwości Bożej. Gdy nas woła Jezus, idźmy na Jego spotkanie. To wołanie i pukanie do serc naszych trwa już może kilkanaście lat.
