Nieustanne powracanie do Boga (24) – O postanowieniach w modlitwie

XIV

Po modlitwie powinny nastąpić dwa przyrzeczenia czyli postanowienia:
1. że modlitwa twoja trwać będzie przez cały dzień i że ją stosować będziesz do okoliczności:
2. że będziesz szczególniej unikał grzechu, z którego się najczęściej spowiadasz.

Wszyscy wiedzą, że aby medytacya by­ła pożyteczną, powinna się zakończyć postanowieniem. Twoje postanowienie niech zawsze będzie podwójne.

Naprzód uczyń jedno postanowienie ogólne: że przez cały dzień dążyć będziesz do twego podwójnego celu; możesz to uczynić w tych słowach: Dziś będę się starał o moje zbawienie i o miłość Bożą!

 

Powiesz, że to postanowienie z medytacyi, jest zbyt ogólne, nieoznaczone. Odpowiadam, że przeciwnie, że bardzo sil­nie na duszę wpływa takie codzienne przypominanie tobie swego głównego celu, że Święci codziennie wzbudzali w sobie pa­mięć o zbawieniu i o miłości Bożej, że łączyć to można z postanowieniem więcej szczegółowem, że i wyższe postanowienie można wyrazić w sposób praktyczniejszy i dokła­dniejszy.

Oto w jaki sposób możesz uczynić szczegółowe postanowienie.

Przyrzeknij Panu Bogu. że medytacya twoja trwać będzie przez cały dzień i że ją stosować będziesz do okoliczności. To jest krótkie i prakty­czne ; idzie tu o to, żeby przerobić w ciągu dnia to, co się czyniło rano. Jest to zara­zem ogólne i gruntowne, bo w modlitwie zawiera, się wszystko, co się odnosi do zbawienia i do miłości Bożej.

Modlitwa myślna powinna trwać przez cały dzień.

Wyjaśnijmy to. Trzeba w ciągu dnia powtarzać jedną lub drugą cześć medytacyi; przywieść sobie na przykład na pamięć myśl o śmierci, albo wzbudzać niektóre akty, jako to: pokory, ufności, albo odma­wiać niektóre modlitwy.

Trzeba nadto stosować rozmyślanie do okoliczności. To ma wtedy miejsce, kie­dy w trudności, jaka się przedstawia, ucie­kamy się do środków nadnaturalnych, jakie się zawierają w medytacyi.

Jeżeli na przykład zdarzy się jaka prze­ciwność, uczyń akt zgadzania się z Wolą Bożą; jeżeli przyjdzie jaka pokusa, ucieka się do modlitwy; jeżeli trzeba spełnić jaki trudny obowiązek, wzbudź akt miłości Bożej.

Do tego ćwiczenia nastręczają się dwie uwagi. Pierwsza: Każdy powinien w tyrn stosować się do swoich potrzeb i do swego usposobienia, i wybierać z rnedytacyi to, co dla niego jest najodpowiedniejsze.

Druga uwaga: każdy powinien mieć wzgląd na swoje siły. Oczywistą jest rzeczą, że dusza poczynająca na drodze doskonałości, nie może w tym stopniu w ciągu dnia, sto­sować swoją medytacyą, jak inna w tej rzeczy daleko doskonalsza.

Niech każdy rozważy, co może uczynić i niech tyle przedsięweźmie, ile mu potrzeba do ciągłego postępu, bez przeciążenia

 

Do tego ogólnego postanowienia trzeba, połączyć drugie bardziej szczegółowe: że wystrzegać się będziemy grzechu, który najczęściej popełniamy.

Tak jest, przyrzeknijmy unikać grzechu, a nie walczyć z główną wadą, jest to prawdziwsze i dosko­nalsze. Nie ma się przez to rozumieć, że walczyć nie potrzeba z główną wadą charakteru, ale ta wada jest często mniej nie­bezpieczną, niż co innego dla naszego zbawienia i dla miłości Bożej.

Nie tak się ma rzecz z grzechem, w który najczęściej wpadamy. Ten jest za­ ciętym nieprzyjacielem wytrwania w do­brem i miłości Bożej, trzeba z nim ustawi­cznie walczyć jako z największą ze wszyst­kich przeszkód. Zresztą ten grzech najczę­ściej ma związek z główną wadą.

Bądźmy przekonani, że jeżeli usiłować będziemy unikać grzechów, które najczęściej popełniamy, to i wada główna, cho­ciaż się nie da zupełnie zwalczyć, znacznie się jednak zmniejszy.

Nieustanne powracanie do Boga (23) – Prośby w modlitwie

---

Nieustanne powracanie do Boga. Przez prawdziwą pokutę i prawdziwą modlitwę. Przez kapłana Zgrom. Redemptorystów. (Tłumaczenie z francuskiego). Przemyśl. 1893. Nakładem OO. Redemptorystów w Mościskach