Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich. Jednak nie Moja wola, lecz Twoja niech się stanie.
.Nawrócenie modernistyczne bywa często niebezpiecznym zwróceniem się do herezji, fałszywych orędzi, oraz fanatycznym szukaniem”mocy” i uniesień w pseudocharyzmatycznych grupach, zamiast pokornej przemiany życia i codziennej walki z grzechem. Jest szukaniem Boga dla siebie, zamiast oddaniem się Jemu.
Jeśli ty tak będziesz żył i tak cierpiał i umierał jak Pan Jezus, to i ty w godzinę śmierci będziesz mógł powiedzieć: „Ojcze, w ręce twoje polecam ducha mojego”. Jakieżby to było niepowetowane nieszczęście, gdybyś nie oddał Ojcu niebieskiemu ducha twego, i gdyby cię Ojciec niebieski nie przygarnął i nie przytulił do serca swego! Ach, gdzieźbyś się podział wtenczas!
kolce wpiły się w czoło, w skronie i całą czaszkę najświętszej głowy Jezusa! Trysła z siedmdziesięciu dwu głębokich ran krew Zbawiciela i zarumieniła szaty żołdaków: Jezus jęknął i do Ojca swego wzniósł oczy, ofiarując Mu ten niepojęty ból za nasze próżności, za naszą pychę i za wszystkie grzechy myślą popełnione! Czy potrafisz zgłębić ten ból Jezusa? Gdyby ci kto tylko jeden cierń długi wbił w skronie — tobyś nie wytrzymał; wiłbyś się z boleści i krzyczałbyś w niebogłosy; Panu twojemu kilkadziesiąt takich cierni długich wbito w głowę a On to wszystko z cichością bez skargi i krzyku zniósł z miłości ku Tobie!
Bez tej przenajświętszej Woli chleb staje się trucizną; przez nią trucizna może stać się zbawczem lekarstwem. Bez niej nauka z książek czerpana zaślepia i zabija, za jej działaniem niepokój i zamieszanie stać się może źródłem światłości niebieskiej.
Wolno nam powiedzieć: nie wiem, dla jakiej przyczyny Bóg na mnie ten Krzyż zesłał — ale nie wolno nam powiedzieć, że bez sprawiedliwej przyczyny i powodu to uczynił!
Grzech ścieśnia powoli wyjście ze stanu potępienia, w który popadł grzesznik, lecz w końcu ono tak się zamknie, że już niepodobna wydobyć się z niego. To nieszczęście przytrafia się zawsze, ilekroć grzesznik utraci światło i ze wszystkiego sobie nic nie robi
Tymi a tymi środkami, z hojności Bożej nam danymi, mieliśmy sobie łaskę Ducha świętego zaskarbić; my tymczasem niebaczni przez ich nadużycie obracamy na zniewagę Boga, na odrzucenie od Boga, na potępienie własne.
Powiadacie, że Bóg będzie was wspierał w godzinę śmierci, bo jest miłosiernym; a ja powiadam, że przeciwnie dlatego, że jest miłosiernym, nie pospieszy wam z nadzwyczajną pomocą. (…)
Wśród tych wszystkich cierpień fizycznych i duchowych, troska i staranie o wszystkie Kościoły na jego spoczywała głowie. Pisał, nauczał, krzepił, pocieszał, zachęcał i zapał budził
Gdy dobro i złe, cnota i występek, nagroda i kara, zbawienie i potępienie i teraz w istocie są tem samem, czem mi się okażą na sądzie ostatecznym? Zostawiam to bez odpowiedzi, albo raczej odpowiedź jest zbyt widoczna.
Czy może On od nas żądać swobodnie, czegokolwiek zechce, a my czy gotowiśmy wszystko Mu dać, czego zapragnie? Czy nie stawiamy Mu warunków i granic, iż dotąd tylko może się posunąć w swych żądaniach, nie dalej?
wiecie, że biedna ta dusza posiada na podorędziu środek, aby się natychmiast odrodzić do życia, aby bezzwłocznie odzyskać utracone miejsce w sercu swego Boga. Byłaby po tysiąckroć szalona, gdyby nie skorzystała z tego dobrodziejstwa, gdyby natychmiast nie padła na kolana, aby przez akt żalu doskonałego uzyskać przebaczenie.
Bo jeśli samo już pragnienie ukochania Boga równorzędne jest z aktem miłości, nikt z Was nie ma prawa powiedzieć: „Nie umiem się zdobyć na akt miłości, który jest warunkiem żalu doskonałego. Nie jestem w stanie wznieść się na te wyżyny”.
„Gdy z duszy znika wiara, która ją do Boga podnosiła i z Nim łączyła, straszne dzieją się w niej rzeczy. Dusza ciągniona na spód swoim ciężarem, spada i spada bez przestanku, unosząc z sobą światło rozumu, oderwane też od swego ogniska, i czepiając się wszystkiego, co na drodze spotyka, raz z bolesnym niepokojem, to znowu z upodobaniem, przypominającym śmiech obłąkanego. Palona nienasyconym pragnieniem życia, wnet chwyta za materię, którą na próżno stara się ożywić, uduchowić, ubóstwić, – to znowu goni za czczymi abstrakcjami, za błędnymi i bezkształtnymi urojeniami swojej wyobraźni. (…)
żal doskonały posiada moc gładzenia wszystkich naszych grzechów powszednich, pod wyraźnym jednak warunkiem, że za wszystkie prawdziwie żałujemy.
Dalszym skutkiem żalu doskonałego jest fakt, że zmniejsza on wybitnie karę doczesną za grzechy już zgładzone.
