Kiedy zaś dusza, oświecona światłem łaski, pozna nawiedziny Pańskie i jego przybycie,powinna go równie usilnymi prośbami podejmować i zatrzymywać, odpłacając się mu wdzięcznością za łaskę i strzegąc się troskliwie, by popadłszy w pychę nie nadużyła tak wielkiego daru na własną zgubę, a na zniewagę dobrodzieja.
Stopień i duch umartwienia musi trwać w Kościele poprzez wieki ten sam, niezmieniony, ponieważ pokuta jest jedną ze stałych cech Kościoła.
Czynić pokutę, albowiem się przybliżyło królestwo niebieskie, to szczególne powołanie dusz sprawiedliwych. Dla pozyskania łaski, dla ustrzeżenia jej i pomnożenia pokuta jest potrzebna na każdym kroku.
Aby uniknąć śmierci na czas jakiś , skazują się ludzie sami na wielkie cierpienia i ofiary, Nie szczędzą grosza, męczą się głodem , pozwalają sobie palić lub ucinać członki; — o czegóż nie powinni czynić, aby zachować duszę od śmierci wiecznej!
Grzech zabija duszę, bo niszczy w niej łaskę poświęcającą, która — jak widzieliśmy — jest życiem duszy, wypędza z niej Boga, obala Jego ołtarz, a natomiast wznosi tron szatanowi.
A jednak jakże wielu w tym błądzi. Wkraczają na drogę życia pobożnego. Są gotowi oddać się Bogu całkowicie i w tym duchu układają swe przyszłe życie. Przepisują sobie modlitwę myślną, rachunki sumienia, spowiedź i Komunię św., szczególne nabożeństwa i umartwienia. Wszystko dokładnie spisane, prezentuje się dobrze, uzyskało zatwierdzenie… Tylko jakoś miejsca zabrakło na pożycie z drugimi, na obowiązki względem braci, na uczynki miłosierdzia! Jak gdyby to wszystko było zbyteczne, jakby nie miało związku z życiem duchownym lub było tak łatwe, iżby nie zasługiwało na wzmiankę!
Pamiętajcie, że Pan Bóg nie tylko nieskończenie miłosierny jest, lecz i nieskończenie sprawiedliwy. Gdy się skończy czas łaski, gdy się dopełni miarka nieprawości: Pan Bóg opuszcza grzesznika, i grzesznik zgubiony bez ratunku.
Wolno nam powiedzieć: nie wiem, dla jakiej przyczyny Bóg na mnie ten Krzyż zesłał — ale nie wolno nam powiedzieć, że bez sprawiedliwej przyczyny i powodu to uczynił!
Trzeba sobie wyrobić prawdziwe pojęcie o Ewangelii, że głosi ona religię cierpienia, umartwienia, samopoświęcenia, całopalnej miłości, niepomnej siebie gorliwości, samokrzyżującego się zjednoczenia – jednym słowem religię Krzyża i Ukrzyżowanego.
