DZIEŃ DWUDZIESTY PIĄTY

Uwaga trzecia o radościach Maryi.

Uważ, jaką radością napełnione było Serce Ma­ryi, gdy widziała Syna swego ustępującego do nieba w chwale niewypowiedzianej, otoczonego or­szakiem dusz Patryarchów, Proroków, w towarzy­stwie Joachima, Anny, Józefa i innych wybra­nych, którym dotąd wrota niebieskie były zamknię­te. Duszą i Sercem od onej chwili tam się za  Nim przeniosła Marya.

Wstąpił tam Jezus, aby nam miejsce zgo­tował; idź więc myślą i sercem z Maryą za Nim. Niebo jest naszą ojczyzną, a ojczyzną wiecznego pobytu; wszystko na ziemi prędko przemija; żadne dobra tego świata duszy twej do lepszych, do wiecznych dóbr stworzonej nie nasycą. Czemuż więc o nie tak się tro­skliwie ubiegasz, tyle dla nich prac i trudów ponosisz; a o niebie ledwie kiedy pomyślisz, ledwie się na jaki uczynek dla nieba odwa­żysz. Niechże przynajmniej od dnia dzisiej­szego ten z majowego do Maryi nabożeństwa pożytek w twej duszy będzie, abyś doskonale a statecznie tę ślepotę poprawił. Oko nie widziało, ucho nic słyszało, myśl ludzka, wystawić sobie nie może, co Bóg zgotował dla kochających siebie.

MODLITWA

Uzdrowienie chorych, módl się za nami.

We wszystkich, chorobach duszy i ciała Tyś jest naszą ucieczką i pomocą o przebłogosławiona Panno! Tyś niezliczonym chorym zdro­wie przyniosła. Ulituj się nad schorzałą du­szą moją; ulecz ją od tej ślepoty, z której się dotąd za ziemskiemi dobrami z zapomnie­niem na niebo ubiegałem. Bądź mi pomocą i lekarką we wszystkich mych dolegliwościach, uproś mi w nich cierpliwość i poddanie się na wolę Bożą. Amen.

Przykład

Błogosławiony Szymon Sztock w dwuna­stym roku życia udał się na pustelnię, gdzie w ciągłych postach i innych ostrościach dwa­dzieścia lat przepędził, ćwicząc się razem w nabożeństwie do Maryi i pilnem cnót Jej naśladowaniu, a gdy w tym czasie zakon Karmelitów do Anglii był wprowadzony, wstą­piwszy doń Szymon, stał się wzorem wszystkich cnót zakonnych. Wybrany później na Generała zakonu, z wielką gorliwością, ró­wnie między swoimi jak obcymi nabożeństwo do Maryi rozszerzyć usiłował. Gdy razu pe­wnego nabożnie prosił Maryę, aby go oświe­cić raczyła, czemby się mógł najbardziej do pomnożenia Jej czci przyłożyć, ukazała mu się Matka miłosierdzia, licznem Aniołów woj­skiem otoczona, i wdziała nań szkapierz, mó­wiąc, że ta suknia jest znakiem Jej macie­rzyńskiej ku zakonowi jego miłości, i że tym znakiem chce być czczona. Przydała też, że w szczególnej swej opiece będzie miała tych, którzyby w duchu nabożeństwa pomienionej sukni używali, ćwicząc się w dobrych uczyn­kach. Taki czczenia Maryi sposób zaraz się bardzo począł rozszerzać. Książęta i Królo­wie ubiegali się o zaszczyt, aby tym znakiem odziani, poświęceni zostali na sługi Maryi. Najdobrotliwsza też Matka nie szczędziła łask sługom swoim tym ją znakiem czczącym..
Z tysiącznych innych jednę tu przytaczamy. W siedmnastym wieku we Francyi, przy oblę­żeniu miasta Montpellier żołnierz jeden, ma­jący na sobie szkapierz, trafiony był karabi­nową kulą. Kula przebiwszy wszystką odzież, a u szkaplerza się spłaszczywszy, bez uszko­dzenia u nóg jego padła. Ludwik trzynasty, Król Francuzki temu zdarzeniu przytomny, sam też odtąd zawsze święte to Maryi zna­mię na sobie nosił.

Przysługa. Pomyśl pilnie, cobyś mógł najmilszego uczynić Maryi, a niezwłocznie ku Jej czci to wykonaj.

„MIESIĄC MAJ POŚWIĘCONY NAJŚWIĘTSZEJ PANNIE MARYI.” Kraków, 1896 r.