Maj – Miesiąc Maryi (Dzień 15)

DZIEŃ PIĘTNASTY

Uwaga druga o Nawiedzeniu Maryi.

Waż w tem nawiedzeniu skromność Maryi, z jaką bacznością, z jakiem ze­braniem myśli do Boga,z jak pilną strażą nad zmy­słami postępuje. Nie rzuca ciekawie oczyma, nie nastawia uszu na światowe, próżne mo­wy, cała Jej postawa, wszystkie poruszenia tchną cnotą, obrazem są wstydliwości panień­skiej. Św. Dyonizy Areopagita, uczeń Apo­stoła Pawła świętego, mając szczęście, jeszcze za życia tę przenajdostojniejszą Pannę oglą­dać, tak skromnością Jej postawy był zachwy­cony, jak w pismach swych zeznaje, że gdy­by nie był od Apostołów nauczony wiary o jednym Bogu, poczytałby Ją za niebieską istotę, i jako takiej cześć by oddał.

Skromność jest zaletą i ozdobą wszystkich Chrześcijan, lecz osobliwie młodzieńców i panien. Skrom­ność wasza, mówi Paweł św., niech będzie zna­joma wszystkim ludziom: Pan bowiem blisko jest. Zmysły ciała naszego są to bramy duszne. Jeśli bramy miasta nie są pilnie strzeżone, miasto łupem się nieprzyjaciela staje. Zasta­nów się więc nad sobą, a zapatrując się na skromność Maryi, popraw bezzwłocznie co w tej mierze godnem poprawy znajdziesz.

 

 

2. Uważ jakie rozmowy Marya w domu Elżbiety prowadzi. Św. Bonawentura uważa,
iż Marya pozdrowiwszy Elżbietę, opowiedziała cuda, które się stały przy zwiastowaniu anielskiem, dotyczące poczęcia przesłańca Chry­stusowego. Te święte rozmowy zapaliły w ich sercach miłość ku Bogu. Następnie Marya  z uniesieniem zawołała: Wielbij duszo moja Pana, wysławiając przemożne dzieła Boskie.

Sąż twoje rozmowy tym podobne? czy nie są one raczej próżne, nierozsądne? a bodaj  żeby nie były gorszące, gniewliwe, obraźliwe, niezgody wzniecające, sławie bliźnich uwła­czające. Kto nie poskramia języka swego, mówi Jakób św., tego próżna jest religia. Żadna zła mowa z ust waszych niech nie wychodzi, napo­mina Paweł św., ale tylko dobra ku zbudowaniu w wierze. Zaprzestań rozmów Boga obrażają­cych, bliźniego gorszących; włóż, wedle Apo­stolskiego rozkazu wędzidło na język, nie mów jedno to, co ku czci Boskiej, ku chrześcijań­skiemu lub bliźnich pożytkowi służyć może. Uzbroj się przeciw bardzo pospolitemu w ludz­kich posiedzeniach języka grzechowi, to jest przeciw obmowie, która nietylko się wten­czas popełnia, gdy kto bliźniego fałszywie potwarza, ale też i wtenczas, gdy prawdziwe jego wady i występki gdzie nie trzeba wy­jawia. I nie miej dość, abyś sam nie obmawiał, ale odwracaj też uszy od słuchania obmów. Nie cierp, aby kto w twej obecności  obmawiał. Pamiętaj na przykład rodaka naszego, św. Jana Kantego, który za przykła­dem św. Augustyna, dla zapobieżenia w swym domu obmowom, ten wiersz w izbie jadalnej  na ścianie miał wypisany:

Kto bliźnich sławę szarpie złośliwym językiem,
Nie może być u stołu tego uczestnikiem.

 

 

MODLITWA

Stolico mądrości, módl się za nami.

O Maryo! Tyś prawdziwą stolicą mądrości, ponieważ Syn Boży, który jest odwieczną mądrością, w Tobie mieszkanie założył, i wszyst­kie skarby Boskiej mądrości na Ciebie wylał. Lecz my nędzni, w ciemnościach pogrążeni, ubiegamy się częstokroć za mądrością świata, która jest głupstwem w oczach Boskich. Bozpędź o Matko Boża! światłem Twej niebie­skiej mądrości ciemność rozumu naszego, abyś­my tego pragnęli i szukali, co nas w oczach Boskiej mądrości miłymi i godnymi wieczne­go szczęścia uczynić może. Amen.

 

 

Przykład

Zycie św. Franciszka Salezego pełne jest dowodów, z jednej strony jego synowskiej ufności i czułego nabożeństwa do Maryi, z dru­giej zaś dowodów macierzyńskiej Jej nad wier­nymi sługami opieki. Jedno tu tylko zdarze­nie przywiodę: Święty ten, gdy w Paryżu do szkół chodził, przypadła nań z dopuszczenia Bożego pokusa rozpaczy, jakoby z przeklę­tymi na wieki miał być od Boga odrzucony; trapiła niewinną i pełną miłości Bożej duszę jego ta natarczywa pokusa, nie dając mu we dnie i w nocy spoczynku, a smutek duszny rozlewając się i na ciało, niszczył wszystkie przymioty kwitnącej młodości. Miotany bez ustanku tak gwałtowną pokusą, długo bez skutku o ratunek wołał do nieba. Wreszcie, gdy dnia jednego gwałtowniej nad inne razy taż okropna pokusa nań natarła, nie wiedząc coby miał począć, bieży święty młodzieniec do Kościoła, w którym się Bogu i Maryi przez ślub wiecznej czystości poświęcił. Pierwszy przedmiot , który mu do kościoła wchodzą­cemu wpadł w oczy, był obraz Maryi. Przed tym na twarz upadłszy zalał się łzami, nędzę swą Matce miłosierdzia przekładając, a powta­rzając modlitwę św. Bernarda:

Pamiętaj o najdobrotliwsza Panno, żebrał Jej łaski, ażeby jeśli w wieczności ma być od Boga odrzucony, przynajmniej póki w tem życiu zostaje, mógł całem sercem Boga kochać i na rozmnożenie chwały Jego wszystek się wylać. Aż oto naj­potężniejsza Królowa nieba rozkazała nawałności i natychmiast ucichła. We mgnieniu oka pokój i wesele do serca, pełność i rumieniec powrócił na twarz Franciszka, nie zostawiając w nim ni śladu przeszłych trosk i zgryzot. Pamiętny na to dobrodziejstwo, całe życie wylewał się na rozszerzanie czci Ma­ryi; i żeby cześć tę Jej na ziemi uwiecznić, założył zakon Panien pod imieniem Nawie­dzenia Maryi, w którym się cześć tej niebios Królowej i duch Salezego świętego i pełne niebieskiej mądrości jego ustaw y dotąd szczę­śliwie w pierwiastkowej wszędzie zachowują pełności.

 

Przysługa. W celu naśladowania Maryi umartwiaj zmysły swoje, mianowicie zwyciężając ciekawość oczu i popędliwość języka.

 

---