List Św. Pawła Apostoła do Żydów – Z objaśnieniami (cz.III)

ROZDZIAŁ 3

O wyższości Chrystusa nad Mojżeszem , potrzebie wiary, i t.d

¹Stąd, bracia święci, uczestnicy wezwania niebieskiego, obaczcie Apostoła i najwyższego Kapłana wyznania naszego, Jezusa, ( Bracia święci. Poświęceni przez chrzest ś. — Uczęstnicy wezwania niebieskiego. Powołani od Boga do dziedzictwa królestwa niebieskiego.—Apostoła. Posła Bożego, t. j. którego Bóg posłał do ludzi, a najbardziej do Żydów, dla ich nauczania i pojednania z Bogiem. — Wyznania naszego. Wyznaniem nazywa wiarę i religią, którą wyznajemy.)

²który wiernym jest temu, który go uczynił, jako i Mojżesz we wszytkim domu jego. (Który. Jezus Chrystus.— Wiernym jest temu który go uczynił. To jest apostołem i najwyższym kapłanem. Chrystus więc był wiernym Boga apostołem, gdyż wier­nie objawił ludziom wolę i prawa Boże. Był wiernym arcykapłanem, gdyż wiernie dokonał, nawet z poswięcanem własnego życia, dzieła odkupienia naszego i prze­błagania za grzechy.— Jako i Mojżesz. Jest wiernym. — We wszystkim domu jego. W narodzie żydowskim, to jest w domu czyli Kościele, w którym przebywa i cześć odbiera Bóg Stworzyciel.)

³Abowiem więtszej chwały ten godny jest miany niżli Mojżesz, im więtszą cześć ma niż dom ten, który ji zbudował. ( Większej chwały. Ponieważ był powiedział, jako i Mojżesz, żeby więc w tem podobieństwie nie rozumiał kto także równości, naucza iż Chrystus tem większą chwałę odebrał od Ojca niż Mojżesz, o ile większym jest od domu ten, który go zbudował: Chrystus bowiem jest budownikiem domu, t. j. założycielem Kościoła. Mojżesz zaś częścią tylko owego domu.)

⁴Bo każdy dom bywa budowan od kogo, a który wszytko stworzył, Bóg jest. (Wszystko stworzył. Dom, to jest, kościoł, owszem wszystkie inne stworzenia.)

⁵A Mojżesz wprawdzie wiernym był we wszystkim domu jego jako sługa na świadectwo tego, co miało być mówiono, ( Na świadectwo tego co miało być mowiono. Aby wiernie podał ludowi, co mu Bóg kazał objawić, żeby jako prawdomówny świadek powiedział, co słyszał i widział. )

 ⁶ale Chrystus jako syn w domu swym: który dom my jesteśmy, jeśliże ufność i chwałę nadzieje aż do końca mocną zachowamy. ( Ale Chrystus jako syn w domu  swym. Chrystus jako Syn jest przełożonym Kościoła, i rządzi nim jako Pan, gdy tymczasem Moyżesz był w nim tylko sługą.— Który dom my jesteśmy. Którym domem, t. j. Kościo­łem Bożym, my jesteśmy.—Jeśliże ufność. To jest, swo­bodę mówienia; przez którą rozumie swobodne i nieustra­szone wyznanie wiary, abyśmy ani groźbami, ani karami nie dali się odwieść od wiary Chrystusowej. — I chwalę nadzieje. Jakby rzekł: Jeśli się zawsze w tej nadziei chlubić będziemy; co też wyraził ś Paweł do Rzym. 5 — 2, gdy rzekł: I chlubimy się w nadziei chwały synów Bożych.)

⁷Przeto jako mówi Duch święty: Dziś, jeślibyście głos jego usłyszeli, ( Jako mówi Duch Sw. Przez proroka Dawida, Psal. 94—8.—Jeślibyście glos jego. Chrystusa.)

⁸nie zatwardzajcież serc waszych jako w rozdraźnieniu, wedle dnia kuszenia na puszczy, (Nie zatwardzajcież serc waszych. Ale z sercem miękkiem przyjmijcie te słowa, bądźcie mu posłusznymi, i pod żadnym warunkiem nie odstępujcie od niego. — Jako w rozdrażnieniu. Jako dawniej uczynili ojcowie na­si, którzy przez swoje niedowiarstwo pobudzili Boga do gniewu.)

⁹gdzie mię kusili ojcowie waszy: doświadczyli i widzieli sprawy moję (Kusili ojcowie waszy. Już przez nieufność, chcąc doświadczyć mojej potęgi i mocy; już przeciwko mnie
szemrząc, i nie chcąc dawać wiary słowom moim. Patrz, co się rzekło Psal. 77— 18. Doświadczyli. Chociaż do­świadczyli, i widzieli cudowne sprawy moje, które czy­niłem przed wami.)

¹⁰przez czterdzieści lat. I dlategoż gniewałem się na ten naród i rzekłem: Zawsze błądzą sercem. A oni nie poznali dróg moich.( I dlategoż gniewałem się na ten naród. I dla tegoż przez cały ten czas nie wprowadzałem do ziemi obiecanej, ale trapiłem rozmaitemi nieszczęściami i klę­skami, aż póki wszyscy nie poginęli, wyjąwszy Jozuego i Kaleba. — Zawsze błądzą sercem. Chociaż obda­rzeni rozmaitemi dobrodziejstwy, i często upominani, zawsze jednak trwają w błędzie serca swojego. — Nie poznali dróg moich. Nie chcieli przyjąć prawa i przyka­zań moich.)

¹¹Jakom przysiągł w gniewie moim: Jeśli wnidą do odpoczynienia mojego. (Jakom przysiągł. W Psałterzu Rzymskim czyta­my, którym przysiągł. Przysięgę tę mamy Num. 14 — 28: Żywę ja, mówi Pan: jakoście mówili gdym ja sły­szał, tak wam uczynię: na tej pustyni będą leżeć trupy wasze. — Jeśli wnidą do odpoczynienia mojego. Niech się uważam za nieprawdziwego, jeśli wnijdą do ziemi obiecanej, w której im zapewniłem spokojny żywot.)

¹²Patrzcież, bracia, iżby snadź nie było w którym z was serce złe niedowiarstwa, ku odstąpieniu od Boga żywego, ( Patrzcież bracia. Pokazuje, dla czego to był po­wiedział: gdy bowiem Żydzi dla wiary Chrystusowejwiele nieszczęść doznawali od prześladowców, zapobie­gając przeto, żeby czasem zwyciężeni nie przestali ufać w obietnice Chrystusowe, i nie wrócili do Judaizmu, sto­suje do nich słowa prorockie, jakby mówił: Patrzcie,bracia, abyście się czasem nie stali niewiernymi, jako ojcowie wasi, i żebyście przez niewiarę w obietnice Chry­stusowe, nieodstąpili że złem sercem od prawa jego, któreście przyjęli.)

¹³ale napominajcie sami siebie na każdy dzień, póki się Dzisia nazywa, iżby który z was nie był zatwardzon oszukaniem grzechu. ( Ale napominajcie sami siebie na każdy dzień. Do wytrwania w wierze, nadziei, i w znoszeniu prze­śladowań. — Póki się dzisiaj nazywa. Dopóki żyjecie. Dzisiaj oznacza czas obecnego życia, łaski i pokuty, które się dają każdemu. — Iżby który z was nie był zatwardzon oszukaniem grzechu. Abyście uwiedzeni próżnemi ponętami grzechów, nie zatwardzili się na głos Boży.)

¹⁴Abowiem zstaliśmy się uczesnikami Chrystusowymi, jeśli tylko początek istności jego aż do końca mocny zachowamy, (Albowiem staliśmy się uczestnikami Chrystusowy­mi. Poznajmy godność naszę; bośmy już przez chrzest stali się członkami Chrystusowymi, i uczęstnikami jego ducha i łaski: nie traćmy tak wielu dóbr i nadziei
dziedzictwa niebieskiego, odstępując go. — Jeśli tylko początek istności. Jeśli tylko przyjętą raz wiarę, przez którąśmy stanęli na tej drodze duchownej, (albo która jest istnością, to jest, podstawą i fundamentem zbawienia i nadziei naszej) stałą i niewzruszoną aż do końca życia zachowamy.)

¹⁵póki bywa mówiono: Dziś, jeślibyście głos jego usłyszeli, nie zatwardzajcie serc waszych jako w onym rozdraźnieniu. (Póki bywa mówiono: Dziś. Upominam was, abyście stale zachowywali wiarę, aż do końca życia, to jest, dopóki się nam mówi: Dziś jeślibyście głos jego usły­szeli, i t. d.)

¹⁶Abowiem niektórzy usłyszawszy, rozdraźnili: ale nie wszyscy, którzy wyszli z Egiptu przez Mojżesza. (Albowiem niektórzy usłyszawszy rozdrażnili. To jest nie wszyscy, którzy wyszli z Egiptu zagniewali Boga, gdyż nieobrazili go Jozue i Kaleb, nieobraziły niemowlęta i niewiasty, nieobrazili lewitowie: ci bowiem nie szemrali przeciwko Mojżeszowi, nie rozgniewali Bo­ga, a zatem byli wolnymi tak od winy jak i od kary, i bez żadnej szkody i szwanku weszli do ziemi obiecanej. Num. 14.

¹⁷A na któreż się rozgniewał przez czterdzieści lat? Izali nie na te, którzy zgrzeszyli, których trupy poległy na puszczy?

¹⁸A którymże przysiągł, iż nie mieli wniść do odpoczynienia jego, jedno tym, którzy niewierni byli?

¹⁹I widzimy, że nie mogli wniść dla niedowiarstwa. ( I widzimy, że nie mogli w nijść dla niedowiarstwa. Jakby rzekł: Jako Bóg przysiągł, tak się i stało. Tak im zaszkodziło niedowiarstwo, iż z powodu jego nie mo­gli wnijść do ziemi obiecanej. Długo się zastanawia nad obrzydzeniem niedowiarstwa, gdyż głównie miał na celu utwierdzenie ich w wierze.)

BIBLIA ŁACIŃSKO -POLSKA CZYLI PISMO ŚWIĘTE STAREGO I NOWEGO TESTAMENTU PODŁUG TEKSTU ŁACIŃSKIEGO WULGATY I PRZEKŁADU POLSKIEGO X. JAKÓBA WUJKA T. J. Z KOMENTARZEM MENOCHIUSZA T. J. Tom IV, Wilno. 1907r.