Nabożeństwo Majowe (24) – Z rękopisów O. Karola Antoniewicza

ROZMYŚLANIE XXV.

Na dzień 24. Maja,
oraz na Święto Matki Boskiej Różańcowej.

Dziś rozpamiętywać będziemy święto Ró­żańca. To nabożeństwo różańcowe, tak zbawienne, rozpoczęło się na świecie dopiero od czasów św. Dominika, wśród wojen z Albigensami. „Sprawiedliwy z wiary żyje“ mówi pismo święte; wiarą żyje, wojuje i działa kościół Chrystusowy, ale ta wiara wśród nawałności czasów ostyga, drętwieje w sercach. Nieprzyjaciel duszy, takich chwil oziębłości tak osobowej jak narodowej używa, ażeby zacięciej wystąpić, i w takich to czasach — jak z natchnienia Bożego — powstają nowe nabożeństwa, których zbawienne skutki cuda stwierdzają. W takich to czasach odstępstwa i zgrozy, niedowiarstwa i nieobyczajności, wejrzała Matka na dzieci, wejrzała Marya na ludzi i natchnęła św. Dominika do za­prowadzenia tego różańcowego nabożeństwa.

Któż z nas nie wie, co jest różaniec? któż go choć raz w życiu swojem nie odmówił ? Ale czemuż, ach czemuż tak leniwi i obo­jętni jesteśmy? czyż tak szczęśliwi jesteśmy, iż nie potrzebujemy pomocy Maryi?… Jęczymy pod ciężkim krzyżem, cośmy sami przez grzech dla siebie nagotowali; wołamy o pomoc, ale o pomoc do ludzi i głos nasz ginie bez oddźwięku, albo z dźwiękiem szy­derstwa i urągania. Czemuż nie zawołamy o pomoc do Matki naszej ? Ona czeka na we­zwanie, aby nas zasłonić, pocieszyć, podźwignąć. Czyśmy już zapomnieli, że Matkę ma­my? czyśmy już zapomnieli, co to jest Ma­tka? Znajdzie się jeszcze w każdym polskim domu różaniec; weźmy go do ręki i cóż na tem stracimy, że go odmówimy?

O! nie mów: ja w takie rzeczy nie wierzę, to tylko dla prostego ludu! Ale cóż ty nazywasz prostym ludem, czy tych co cierpią, co pracują, się modlą? O jeżeli tak, daj Boże, abyśmy wszyscy do tej klasy ludzi należeli! Szczę­ście nas zepsuło; próżniactwo^ nas ogołociło ze wszystkiego; przestaliśmy się modlić i Bóg przestał nam błogosławić. Goniąc za mądro­ścią świata, straciliśmy mądrość Boską. I cóżeśmy zyskali?… obrachujmy się tylko szcze­rze : zubożała dusza nasza, zubożała myśl nasza, i chełpimy się w ubóstwie naszem i sądzimy, że piękne szaty, wystawne domy, pokryją tę nędzę; wewnętrznie wywyższamy się rozumem naszym, sądząc, że słowa czyn zastąpią. Cała mądrość na przeczuciu oparta. Chodzimy w obliczu Boga jak trupy; świat przemieniliśmy na cmentarz, bo nie masz w nas tego życia, co daje łaska Boska; tań­cujemy, śmiejemy się, grzeszymy nad prze­paścią piekła.

I patrzysz z pogardą na tę, która klęcząc przed obrazem Maryi, w bole­ściach swoich odmawia różaniec święty; ty na nią patrzysz z pogardą, ale Marya patrzy z upodobaniem. Ona ją pocieszy, ale ty gdzie będziesz szukał, gdzie znajdziesz pociechę? Ona weźmie różaniec, ty weźmiesz karty. Ona będzie klęczeć, ty będziesz tańczyć. Ona będzie się modlić, ty będziesz bluźnić. Ciebie świat, ją Marya pobłogosławi; ale błogosła­wieństwo świata nikogo jeszcze nie zbawiło, ale błogosławieństwo Maryi jeszcze nikogo nie zdradziło. Mówisz: ja czasu nie mam. Nie masz czasu kochać Maryi? ach! raczej powiedz: nie mam czasu kochać Matki mojej; bo kto ma serce do kochania, znajdzie czas do modlitwy. Kochasz świat i dlatego masz zawsze czas okazać mu miłość twoją. Wsty­dzisz się być niewolnikiem Maryi, ale nie wstydzisz się być niewolnikiem świata! Wo­lisz duszę stracić, jak kochać Maryę; wolisz duszę stracić, jak niepodobać się światu.

Nie masz czasu odmawiać różańca ty, który sam nie wiesz, co z czasem twoim zrobić. Każdy dzień za krótki, a marzysz, że życie tak długie; chciałbyś wiecznie żyć a nie wiesz, co z jednym dniem zrobić! O, przelicz tylko rok, miesiąc, tydzień, dzień każdy, i zdaj sobie sprawę; cóżeś dla siebie, dla bliźnich uczynił? policz wszystkie niepotrzebne słowa, coś wymawiał, a znajdzie się więcej słów takich, jakby potrzeba nie na jeden ale na dziesięć różańców. Odprawiłeś różaniec obmów, szyderstw, kłamstw; przeszedłeś taje­mnice świata i świat za to wdzięczny będzie i po swojemu ci odpłaci fałszywą monetą, która ani na tym ani na tamtym nie popłaca świecie.

Marya dała ci różaniec do ręki, a świat ci go wydarł; i cóż ci dał za to? czystą wiarę! ale cóż to jest ta czysta wiara? nic nie wierzyć, nic nie kochać; świat nazwał rozum wiarą a wiarę przesądem, bluźnierstwo modlitwą a modlitwę zabobonem; świat, co się nazywa oświeconym, zaprze­czył Bóstwa Jezusowi, wzgardził Matką Jego a tem samem zaprzeczył godności człowie­kowi; czyniąc Jezusa człowiekiem tylko, uczynił człowieka bydlęciem. Świat wszystko spodlił, co Chrystus uszlachetnił; Chrystus nam dał Matkę, a świat każe się nam Jej wstydzić. Biada dziecku, co się wyrzeka Matki swojój! biada nam, jeźli Marya nas się wyrzeknie! O, nie gardźmy żadnem nabożeństwem ku czci Maryi; nie gardźmy świętym Jej Różańcem! Różaniec nas nie zbawi, ale miłość nas zbawi; a rozważając tajemnice życia Maryi, ta miłość pomału zajmie serce nasze! A kochając Maryę, niczego się nie lękajmy. Marya potrafi zasłonić dzieci swoje przed gniewem Syna swojego; Ona potrafi wyżebrać dla nas zlitowanie i miłosierdzie, bo kto w Niej położył swą utność, ten nie będzie zawstydzon na wieki, Amen.

LITANIA DO NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY.

MODLITWA
ŚWIĘTEGO BERNARDA.

Wspomnij o najdobrotliwsza Panno Maryo, że od wieków nie słyszano, ażeby kto, uciekając się do Ciebie, Twej pomocy wzywając, Ciebie o przyczynę prosząc, miał być opuszczonym kiedy. Tą nadzieją ożywiony, uciekam się do Ciebie o Maryo, Panno nad Pannami i Matko Jezusa Chrystusa! Przystępuje do Ciebie, biegnę do Ciebie, stawam przed Tobą jako grzeszny człowiek drżąc i wzdychając. O Pani świata nie gardź prośbami mojemi, o Matko Słowa przedwiecznego, racz wysłuchać mnie nędznego, który do Ciebie z tego padołu płaczu o pomoc wołam. Bądź mi pomocą we wszystkich moich potrzebach teraz i zawsze, a osobliwie w godzinę śmierci, o łaskawa, o litościwa, o słodka Panno Maryo. Amen.

Nabożeństwo Majowe. Z rękopisów Ojca Karola Antoniewicza S. J. oddrukowane osobno z książki do nabożeństwa tegoż autora. Kraków. 1883.