Nabożeństwo Majowe (9) – Z rękopisów O. Karola Antoniewicza

ROZMYŚLANIE X.

Na dzień 9 Maja,
oraz na święto czystości Najświętszej Maryi Panny w niedzielę trzecią Października.

„Jako lilia między cierniem
tak przyjaciółka moja miedzy córkami.“
(Cant 2.)

Pomiędzy wszystkiemi cnotami, którymi jaśniała Najświętsza Marya Panna żyjąc tu na ziemi, jedną z najpiękniejszych, do której naśladowania jak najusilniej zachęcać się powinniśmy, była cnota czystości.

Ta cnota, która w nas jest początkiem życia duchownego, życia anielskiego, która nas łączy z Bogiem tak ściśle, która nas wprowadza do nieba, gdzie nic nieczystego nie wejdzie; ta cnota, która poświęca całe życie nasze i jest jedną z najsilniejszych podstaw życia i szczęścia rodzinnego i narodowego.

„Bojaźii bogów i czystość dziewic — mówił Platon — stanowią siłę narodów“.— Lecz Platon i inni mędrcy starożytni przeczuwali tylko cnoty chrześciańskie i wystawiali one jako ideały, nigdy nie sadząc, aby mogły kiedy prawdą urzeczywistnić się. A jeśli podobne cnoty jak cnota czystości okazywały się w pojedynczych indywiduach—jak np. w Westalkach, to był tylko stan wyłączny; ale takie cnoty w masę narodu nigdy nie przechodziły.

W nas przeciwnie się dzieje; a jeśli się nie dzieje: biada nam, biada każdemu, który żyje w zapoznaniu powołania, w gwałceniu obowiązków swoich.

Wiara święta uszlachetniła człowieka, a wsparłszy i poświęciwszy słabe siły jego nadprzyrodzoną mocą, zdolnym go uczyniła największej doskonałości i takiej ma prawo od niego się domagać. Nie poznajemy godności naszej, powołania naszego żyjąc w ciele, żyjemy ciałem. Mogąc być aniołami na ziemi, zwierzęciejemy za życia, aby zeszatanieć po śmierci.

Jedna z najpiękniejszych, z najzbawienniejszych cnót, która z prawdą i miłością w parze idzie, jest to cnota czystości, wielka przez się, wielka przez wpływ i następstwo swoje. Lecz ta cnota w potężnej walce tylko wyrobić i ustalić się może; w walce ze światem wewnętrznym. Jeżli nie czujemy w sobie dostatecznej siły do zwalczenia świata, możemy go unikać, uciekać od niego. Ale sami przed sobą uciec nie możemy, bo świat wewnętrzny jest najzgubniejszy nieprzyjaciel człowieka, w człowieku żyje, ściga go jako cień, i tylekrotnie zdeptany, starty, ciągle do nowej rozbudza się walki. On ma na swoje rozkazy wszystkie zmysły ciała naszego, wszystkie namiętności serca naszego, wszystkie powaby i złudzenia swoje, a przeciw tej tak potężnej, pod kierunkiem ducha ciemności zostającej sile, jakiż opór stawić wydołamy? Wiarę i miłość, modlitwę i cierpienie, pokorę i ufność.

Lecz niestety! człowiek zapoznawszy powołanie swoje, upadla godność swoją. Wyrzekłszy się Boga, wyrzeka się ducha; a nie żyjąc duchem, poczyna żyć ciałem. Jak gwiazdy na niebie, tak wszystkie w nim jasne myśli i uczucia gasną powoli! Gdzie grzech przeciwny tej cnocie czystości się zagnieździł, tam głucho, pusto i ciemno w myśli i w sercu! bo taką myślą i sercem już nie Bóg ale szatan rządzi, rozdmuchując ten ogień piekielny, który nie grzeje, ale pali, — który nie oświeca ale ociemnia! — Człowiek takiemu grzechowi oddany, otrupiały na duchu, powoli przemienia się w trupa i na ciele. Ten ogień pali i brudzi go wszędzie; nigdy dość splamić i spodlić się nie może.

W hańbie swojej szuka chwały. Jak ten brudny owad czołga się z brudną myślą i uczuciem; i czego się tylko dotknie, wszystko splami; serce jego, każde najświętsze nawet uczucie, przerabia na jad śmiertelny, którym siebie i innych truje. Jak sęp drapieżny upatruje ofiary, w które by mógł zapuścić krwawe szpony rozpusty. Nie ciał ale dusz zabójca liczy z szatańskim zadowolenia uśmiechem ofiary swoje.

O! odwróćmy wzrok nasz od tego ohydnego obrazu, a spojrzyjmy raczej na Tę, która w całój jasności tej cnoty jako przykład nam się pojawia. Gdy brudne myśli zaczynają się snuć w głowie naszej, pamięć o Maryi niechaj je rozproszy; gdy brudne uczucia zaczynają powstawać w sercu naszem, pamięć o Maryi niechaj je uspokoi. — Nie dość Ją podziwiać, starajmy się Ją naśladować. Amen.

LITANIA DO NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY.

MODLITWA
ŚWIĘTEGO BERNARDA.

Wspomnij o najdobrotliwsza Panno Maryo, że od wieków nie słyszano, ażeby kto, uciekając się do Ciebie, Twej pomocy wzywając, Ciebie o przyczynę prosząc, miał być opuszczonym kiedy. Tą nadzieją ożywiony, uciekam się do Ciebie o Maryo, Panno nad Pannami i Matko Jezusa Chrystusa! Przystępuje do Ciebie, biegnę do Ciebie, stawam przed Tobą jako grzeszny człowiek drżąc i wzdychając. O Pani świata nie gardź prośbami mojemi, o Matko Słowa przedwiecznego, racz wysłuchać mnie nędznego, który do Ciebie z tego padołu płaczu o pomoc wołam. Bądź mi pomocą we wszystkich moich potrzebach teraz i zawsze, a osobliwie w godzinę śmierci, o łaskawa, o litościwa, o słodka Panno Maryo. Amen.

https://niewolnikmaryi.com/2023/05/08/nabozenstwo-majowe-8/

Nabożeństwo Majowe. Z rękopisów Ojca Karola Antoniewicza S. J. oddrukowane osobno z książki do nabożeństwa tegoż autora. Kraków. 1883.