Pogrążony w ciemnościach
Szukam światła, które nigdy nie gaśnie.
Szukam Ciebie, mój Boże. Choć jesteś tak blisko, to tak często ludzkie zmysły zawodzą. Mrok nigdy nie ogarnie nadziei, która, jak iskierka zawsze będzie się tliła, wiary, która nas prowadzi, i miłości, którą czuję w swojej duszy.
Czasami krzyże są takie ciężkie, wtedy myślę, że przeceniasz moją siłę. Wiem, że nigdy się nie mylisz, wiem, że to wszystko dla mojego dobra, ale w tych momentach chcę uciec, schować się w śmieciach tego świata. Tańczyć chocholi taniec zbawienia mimo grzechów i odstępstw. Być w większości, nie jak zawsze w opozycji. Właśnie wtedy dajesz mi iskierkę nadziei. Czasami to jakaś wiadomość pocieszająca duszę, czasami komentarz podnoszący na duchu. Zawsze mała iskierka, która unosi moją duszę do Ciebie. Taka malutka, będąca kontrastem dla moich wcześniejszych grzechów. Nie wbijająca w pychę, tylko ucząca pokory.
Wszystko zmierza do końca, do czasu cierpienia i czasu nadziei.
Nauczyłem się żyć w milczeniu, pokochałem ciszę. Przyzwyczajam się do fizycznego bólu, który od jakiegoś czasu mnie nie opuszcza.
Smutek duszy jednak czasami mnie przytłacza. Ogrom zła, który mnie otacza, jest jak ciężki kamień, który zakrywa grób życia. Nie pozwala go otworzyć i ujrzeć światła zbawienia. Ciężar tego kamienia odzwierciedla ciężar naszych grzechów.
Cicho płacze dusza moja, ukryta w samotności i niezrozumieniu. Bez Ciebie, Boże, nie pozostałby z niej kamień na kamieniu. Zamieniłaby się w ruiny wiary, w obraz na ścianie pokazujący to, czego wśród ludzi już nie ma.
Często się zastanawiam, czy wciąż uciekam do Hiszpanii?
Mało ludzi mnie otacza, lecz wszyscy obcinają skrzydła, przykuwają łańcuchami do ziemi. Niby biczem smagają słowa:
Piszesz za ostro.
Nie jesteś księdzem, skąd ten ton kaznodziejski?
Nie możesz mówić jak prorok, bo grzesznikiem wielkim byłeś.
Nie jesteś mistykiem, twoje wizje trzeba ukryć.
Pokornie przyjmuję te ludzkie wyroki, czasami jednak chcę się wyrwać z okowów, wznieść się do nieba… poznać smak wolności, której w kłamstwie przecież nie ma.
Wszystko, co z Tobą, Panie nasz, Jezu Chryste, jest związane – mową nienawiści zostało nazwane.
Świat krwią niewinną, krwią nienarodzonych jest zbrukany…
Świat krwią na eutanazję skazanych jest splamiony…
Świat krwią chrześcijan prześladowanych jest naznaczony…
I właśnie ten świat chce nas uczyć miłości tylko w słowach, bo w czynach ich miłość staje się nienawiścią.
Nie możesz mnie opuścić, Ucieczko grzeszników, nie możesz zostawić na pastwę oprawców. Bóg jest Prawdą, będąc Matką Boga, jesteś Matką Prawdy. Bądź zawsze ze mną, gdy bólu przybywa, gdy pamięć ucieka.
Stanowczo za rzadko się do Ciebie uciekam!
Kiedy Bóg mi otworzył oczy, kogo ujrzałem, ja, grzesznik niegodny?
Czyż nie Ciebie, Uwielbiana Królowo?
Tak, jak zawsze jesteś blisko, podnosisz po upadku, pozwalasz się wypłakać duszy zagubionej. Cicho, z miłością mówisz, wskazując drogę:
Wstań, weź krzyż i idź, tam jest Mój Syn. Nie bój się, Ja zawsze będę przy tobie…
Arkadiusz Niewolski
Czas Apostazji 
Skomentuj