Nabożeństwo Majowe (30) – Z rękopisów O. Karola Antoniewicza

ROZMYŚLANIE XXXI.

Na dzień 30 Maja.
Najświętsza Panna jako Ucieczka grzesznych.

Gdyby Bóg miłosierdziem nie złagodził słusznych wyroków sprawiedliwości, to zie­mia z całą ludzkością pod ciężarem grzechów zapaść by się w piekło musiała; i prócz zni­szczenia, innego by po sobie nie zostawiła śladu. Ale Bóg w nieskończonej dla nas li­tości zmiłował się nad stworzeniem; i nie­ pomny swojej obrazy, Sam się za grzech świata poświęcił, a razem ku zwyciężeniu szatana użył słabej, niewinnej Dziewicy, która gołą stopą starła głowę węża a mdłemi rękami zerwała łańcuch, który ziemię do piekła przykuwał. Za Jej więc pośredni­ctwem przyszedł Zbawiciel i z pierworodnego grzechu ludzkość oczyścił, a poczet dusz sprawiedliwych czekających wybawienia za­raz w płynął na łono błogosławionej wiecz­ności.

Lecz kiedy te dusze z upragnieniem bliskiego okupu wyglądały, synowie i następcy grzesznych ojców przybijali na krzy­żu Zbawiciela , biorąc na sumienie własne i pokoleń swoich krew Najświętszej Ofiary. Lecz wtenczas nawet Chrystus Pan modlił się za swych katów ; a także Najświętsza Panna pod krzyżem Syna Swego bolejąca modliła się za grzeszników i zabójców naj­czystszej ofiary. Wiara jedna ułatwić nam może pojęcie takiego miłosierdzia, bo rozum ani wystarcza. Wiemy tylko, że jako prze­baczenie otrzymali pierwsi rodzice nasi, tak też i zabójcy Zbawiciela przy końcu czasów mają również być obdarzeni światłem wia­ry i tłumnie wchodzić do kościoła Bożego, w którym obiecane mają zbawienie.

Po ta­kich więc przykładach czyliż wolno nam jest wątpić o miłosierdziu Boskiem, a nie ufać całą duszą i sercem, że Bóg za wstawieniem się Najświętszej Panny nasze również grze­chy odpuścić raczy, chociażbyśmy też przez piekło przeszedłszy do Niego wrócili!? Jak ­ że nie ufać potędze i skutecznej opiece Ma­ryi, kiedy nie ma grzechu na świecie, dla którego by Matka Najświętsza nie wyjednała u Boga odpuszczenia, byle tylko spra­wca prosił Ją o to z wiarą, a stanął przed Bogiem w pokorze! Jej rozkosz jest właśnie rozwiązywać najtwardsze pęta a grzeszni­ków wyswobadzać, dając im wolność Synów Chrystusowych. Jej szczęście niebieskie kwi­tnie dusz zbawieniem, a orszak Jej najmil­szy składają duchy, które z grzechu wyra­towała i w miłości Ojcu powróciła.

Każdy więc z nas, który, nurzając się w grzechu, nie ma odwagi powstać, czyni to rozmyślnie i bierze zatratę swej duszy na własny ra­chunek; albowiem na brak pomocy z Nieba uskarżać się nie może, gdyż o to troskliwą jest Matka nasza, ucieczka „grzeszników “, i nikomu przemożnej swej nie odmawia opie­ki ani wsparcia ku nawróceniu się. Grzech nam potępienie gotuje, ale rzeczywiście brak dopiero miłości, upór i rozpacz potępiają nas.

Dopóki zaś człowiek na tym świecie żyje, dopóty ma czas pracować nad dziełem swego zbawienia. Zapewne, że im później tę pracę poczyna, tem się mu staje trudniejsza; przecież widzimy, iż niektórzy przez żarliwość i nadmiar miłości dopędzają i we­tują czas utracony, świecąc pod wieczór ży­cia blaskiem cnót jak słońce, które, przez cały dzień za chmurami ukryte, pod zachód wdzięczną zajaśnieje pogodą. Tam jednakowoż, gdzie od dawna stosunek między Bo­giem a człowiekiem grzechy przegrodziły, trudno się podnieść bez pomocy Najświęt­szej Panny a najłatwiej zaś grzesznikowi udać się do Boga przez Jej litościwe pośre­dnictwo. Dla tego grzesznik, który duchem do Najświętszej Panny nie czuje się być pociąganym, zwykle ma sprawę wątpliwą w Niebie, bo musi być człowiekiem twar­dego serca, skąpej głowy i suchego uczu­cia.

Pojąć nawet nie można, jakby to i dlaczegoby Najświętszej Panny nie kochać, nie czcić, nie uwielbiać? Jej, która jest tkliwa, miłosierną, dobroczynną, Matką naszą, Pa­nią i Siostrą naszą? Jej, która w sieroctwie naszem jedyną jest Opiekunką? Dziwna by to była zatwardziałość i zaślepienie, bo przecież widzimy, że i każde ziemskie dziecko wtenczas kiedy się boi nieco ojca i poufale z nim nie śmie o swoich troskach rozma­wiać, to wie przecież, iż z matką łatwiej­sza sprawa; jej się przeto rzewnie uskarża, z ufnością do zboczeń przyznaje i upadki swe powierza, nadzieje w jej serce składa a upieści i ukocha i przez nią dopiero spra­wy swoje przed sąd ojca wytacza. Taki jest zwykły tryb na ziemi, i taki też sam jest w Niebie. Bóg z pociechą widzi, gdy się grzesznicy przez pośrednictwo Matki Zbawiciela do Jego miłosierdzia udają; i dlatego z miłością Ojca i z tkliwością Syna to pośrednictwo Córki przyjmuje, i wiele przebacza szczerym miłośnikom Maryi. Nie może więc grzesznik wątpić o odpuszczeniu win swoich, gdy w potrzebach duszy z ufnością zwraca się do Zbawiciela Matki, która u Boga więcej może od wszystkich razem duchów niebieskich wedle wyrażenia świętego Antoniego: „Na próżno byś się do świętych udawał, gdyby ci Ona (Marya) nie dopomogła “. I równie wedle słów świę­tego Augustyna: „To co wszystkie duchy niebieskie wyprosić u Boga mogą wraz z Maryą, to Ona sama bez nich wyjednać jest w stanie. “ A także wedle światłego i rze­wnego zdania Ruperta: Marya jest Matką Sędziego a razem Matką winowajcy, nie zniesie więc, iżby Jej synowie żyli w zagnie­waniu.

LITANIA DO NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY.

MODLITWA
ŚWIĘTEGO BERNARDA.

Wspomnij o najdobrotliwsza Panno Maryo, że od wieków nie słyszano, ażeby kto, uciekając się do Ciebie, Twej pomocy wzywając, Ciebie o przyczynę prosząc, miał być opuszczonym kiedy. Tą nadzieją ożywiony, uciekam się do Ciebie o Maryo, Panno nad Pannami i Matko Jezusa Chrystusa! Przystępuje do Ciebie, biegnę do Ciebie, stawam przed Tobą jako grzeszny człowiek drżąc i wzdychając. O Pani świata nie gardź prośbami mojemi, o Matko Słowa przedwiecznego, racz wysłuchać mnie nędznego, który do Ciebie z tego padołu płaczu o pomoc wołam. Bądź mi pomocą we wszystkich moich potrzebach teraz i zawsze, a osobliwie w godzinę śmierci, o łaskawa, o litościwa, o słodka Panno Maryo. Amen.

Nabożeństwo Majowe. Z rękopisów Ojca Karola Antoniewicza S. J. oddrukowane osobno z książki do nabożeństwa tegoż autora. Kraków. 1883.