Nabożeństwo Majowe (26) – Z rękopisów O. Karola Antoniewicza

ROZMYŚLANIE XXVII.

Na dzień 26 Maja
oraz na Święto przeniesienia domku Loretańskiego.

Któż z nas nie słyszał o tym świętym Loretańskim domku? Któż z nas nie wie o tych cudach, które Bóg uczynił w prze­niesieniu, zachowaniu jego?— Święty Lo­retański domek! a dla czego święty? dlaczego Bóg nad nim takie cuda okazał? Ach ho w tym domku mieszkała ta święta ro­dzina z Jezusa, Maryi i Józefa złożona; rodzina nieba na ziemi. Rodzina święta wśród ludzi nieświętych. Święte ściany domku tego: święty każdy proszek ziemi w nim, bo w tym domku Bóg nigdy obrażonym nie był; bo w tym domku nigdy żaden grzech nie po­wstał; bo w tym domku była miłość, wiara i nadzieja; była praca, modlitwa i cierpie­nie.

Takim świętym domem powinien by być każdy dom katolicki; powinno by być każde serce katolickie! A jednak jakże mało do­mów takich naliczyć możemy!

Dom katolicki, a życie w nim niekatolickie; serce katoli­ckie, a w nim Boga nie masz. I dlatego cięży klątwa Boża i na domach i na sercach naszych.

W domu rozpacz, bo w sercu zbrodnia! każdy dom katolicki powinien być jako kościół; w każdem sercu Bóg przebywa w najświętszej kommunii. Lecz niestety! jakże mało domów znajdziem takich, na które by oko Boskie z miłością poglądać mo­gło! jakże wiele znajdziem takich, od któ­rych serce Boskie ze wstrętem i obrzydze­niem się odwraca!

Ubogi i skromny był ten domek Maryi, ale święty i bogaty w oczach Boskich i Aniołów. Domy nasze bogate, pełne ozdób i przepychu; ale jakże nędzne może wydają się niebu! I taki dom po czymże poznamy, że jest domem katolickim? — serce bez wiary, bez miłości, bez nadziei w każdym przebija się zakątku. — Nie chcemy wprowadzić w dom nasz świętej Rodziny Loretańskiego domku; i dlatego błogosła­wieństwo Boga nie przestąpi progów domu naszego. A jako serca nasze tak i do­my nasze, to są groby zewnętrzne, ale we­wnątrz pełne śmiecia i zgnilizny! Dom ka­tolicki, a bramy jego tak szczelnie zam­knięte dla wdowy, sieroty i ubogiego; otwarte dla tych, co się śmieją, ale zaparte dla tych, co płaczą; — otwarte dla tych, co bluźnią Boga i kościół święty i wiarę, ale zamknięte dla tych, co Boga chwalą i opowiadają; — rozpusta i bezwstyd mają wolny wstęp, ale uczciwość i czystość bez niebezpieczeństwa okazać się nie może.

A Bóg wszystko wi­dzi i słyszy, i każdą myśl i każde słowo waży na szali Sprawiedliwości swojej. Dom katolicki! O spojrzyj tylko na ściany domu tego, czy znajdziesz znak zbawienia naszego, krzyż święty? choć jeden wizerunek Naj­świętszej Bogarodzicy, lub świętych Pań­skich? znikła wiara, w sercu obumarła mi­łość i to wszystko, co wiarę i miłość obudzą, zniknąć musiało! Dom katolicki! A kiedyś w nim ujrzał ugięte na modlitwie kolana, wyzywasz gniew Boski blużniącym językiem i może w krótce poczujesz go! Dom katolicki i on się stał domem zgorszenia i żadne nie­winne serce w nim bezpiecznie żyć nie mo­że; i te ściany zaledwie wstydem nie spło­ną, patrząc na te sprosności. One są nie­mymi świadkami tej rozwiozłości sług, któ­rych Bóg pieczy i czujności twojej poruczy; te ściany patrzą na rozpustę męża, na nie­wierność żony, na krzywdy bliźniego, na łzy sieroty, a ty się śmiejesz i bawisz, bo są­dzisz, że noc ciemna pokryła zbrodnie twoje.

O pamiętaj, że nie masz nocy dla Tego, który jest światłością wieczną! pamiętaj, że oprócz tych niemych ścian masz innego świadka czynów, mów, i myśli twoich; a tym świadkiem jest Bóg, który cię sądzić będzie. Ale błogosławiony jesteś, jeźli twe serce miłym jest dla Boga przybytkiem. Przyją­łeś w dom twój tę świętą Loretańskiego domku Rodzinę, a ona poświęciła i serce twoje i ściany domu twego. Czy jesteś bo­gaty, czy ubogi, czy w zamku czy w cha­cie żyjesz, czy się weselisz czy płaczesz, zawsze wszędzie dobrze ci będzie. Wiara, nadzieja i miłość będą strzegły serca twego i domu twego. Tam gdzie ty wierzysz, nie­chaj się nikt bluźnić nie ośmiela; gdzie ty kochasz, niech się nikt nie odważa szarpać sławę bliźniego! Serce twoje złączone z Bo­giem, i dla tego będzie w domu twoim je­dność, zgoda i miłość! Niech będzie w domu twoim praca, modlitwa i wesołość, nie ta wesołość, którą Boga obrażamy, ale ta, którą Boga wielbimy; niechaj tam będą łzy, ale nie te, któremi Boga obrażamy, ale te, któremi go czcimy: wesołość serca niewinnego, łzy serca bolejącgo.

Uczyń twój domek przysionkiem nieba na ziemi! Niebo przedgrobowe: to wiara i nadzieja; niebo zagrobowe: to widzenie i posiadanie. — Tu korona cier­niowa, tam korona chwały! gdzie Bóg, tam niebo; wprowadź Boga do serca twego, a Bóg wstąpi do domu twego.

LITANIA DO NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY.

MODLITWA
ŚWIĘTEGO BERNARDA.

Wspomnij o najdobrotliwsza Panno Maryo, że od wieków nie słyszano, ażeby kto, uciekając się do Ciebie, Twej pomocy wzywając, Ciebie o przyczynę prosząc, miał być opuszczonym kiedy. Tą nadzieją ożywiony, uciekam się do Ciebie o Maryo, Panno nad Pannami i Matko Jezusa Chrystusa! Przystępuje do Ciebie, biegnę do Ciebie, stawam przed Tobą jako grzeszny człowiek drżąc i wzdychając. O Pani świata nie gardź prośbami mojemi, o Matko Słowa przedwiecznego, racz wysłuchać mnie nędznego, który do Ciebie z tego padołu płaczu o pomoc wołam. Bądź mi pomocą we wszystkich moich potrzebach teraz i zawsze, a osobliwie w godzinę śmierci, o łaskawa, o litościwa, o słodka Panno Maryo. Amen.

Nabożeństwo Majowe. Z rękopisów Ojca Karola Antoniewicza S. J. oddrukowane osobno z książki do nabożeństwa tegoż autora. Kraków. 1883.