Nabożeństwo Majowe (18) – Z rękopisów O. Karola Antoniewicza

ROZMYŚLANIE XIX.

Na dzień 18 maja.
Siódma boleść Maryi: Zdjęcie z krzyża Zbawiciela.

„Wzięli tedy ciało Jezusa, i związali je prześeieirdły z rzeczami wonnemi. A na miejscu gdzie był ukrzyżowan, był ogród: a w ogrodzie grób nowy, w którym jeszcze żaden nie był położony. Tam tedy, dla przygotowania żydow­skiego, iż grób był blisko, położyli Jezusa.” (Jan XIX)

„Klaskali nad Tobą rękoma, wszyscy mijający drogę, chwiali głowę swoja nad córką Jerozolimską, mówiąc: I owóż to jest miasto doskonałej piękno­ści, wesele wszystkiej ziemi? Jako po­tok łez we dnie iw nocy.”
(Tr.. Jer. 4.)

Patrzy Marya w goryczy i boleści duszy, jako Józef z Arymatei i Nikodem — z tego łoża boleści, z tego krzyża zbawienia, to najświętsze zdejmują ciało! Tylu było tych, co się przyczyniali do męki i śmierci Boga Człowieka, — dwóch tylko, którzy Mu osta­tnią czynią miłości wysługę! Niestety! czyż i dziś nie dzieje się toż samo? Z tą jednak różnicą, iż ta męka przez nas ponowiona daleko jest boleśniejszą — dla serca Jezusa i Maryi.

Odnawiając przyczynę, odnawiamy i skutki. Gorzka męka Zbawiciela Pana była i jest skutkiem grzechu! Na pierwsze ukrzy­żowanie szedł Zbawiciel Pan z radością i weselem. „Upragnieniem pragnął” ale na ten krzyż który Mu gotują grzechy nasze, zmuszony, ze wstrętem, boleścią i obrzydzeniem wstępuje. Bo na pierwszy krzyż szedł dla zbawienia naszego; na drugi na potępienie nasze. Żydzi raz jeden Go ukrzyżowali; a my Go krzyżujemy każdym śmiertelnym grzechem naszym. Żydzi do twardego przy­bili Go drzewa; a my do twardszego przy­bijamy Go serca. A krzyżując Jezusa, odna­wiamy wszystkie boleści Maryi! Maryi, która jedna tylko zasłonić nas może — przed gnie­wem sprawiedliwości Syna Swego!

I zło­żono ciało Jezusa w grobie w skale wyku­tym. O! tym grobem może nieraz jeden uczyniliśmy, przez niegodne komunie, serce nasze, twardsze nad wszystkie skały; w nim składając jakby w grobie nie martwe ale z Bóstwem i Człowieczeństwem połączone ciało Pana i Zbawiciela naszego. O lękajmy się, aby z tego grobu nie powstał Jezus na sąd i potępienie nasze! O czas, abyśmy umarli i ożyli, i łzami pokuty przebłagali Boga naszego! Czas, aby poprawa i nawró­cenie nasze było prawdziwe i trwałe, a nie jako to próchno połyskujące blaskiem uda­nych cnót i uczuć, któremi ludzi ale nie Boga oszukać możemy! Czas już przez dobrą spo­wiedź wyrzucić te brudy i śmiecia grzechowe z serc naszych; czas aby to serce, które tak długo łasce obumarłe było, grzechem na zawsze obumarło. Udajmy się pełni uf­ności i miłości do Maryi, a Ona wyjedna nam u Syna Swego łaskę stałego, szczerego prawdziwego nawrócenia.

LITANIA DO NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY.

MODLITWA
ŚWIĘTEGO BERNARDA.

Wspomnij o najdobrotliwsza Panno Maryo, że od wieków nie słyszano, ażeby kto, uciekając się do Ciebie, Twej pomocy wzywając, Ciebie o przyczynę prosząc, miał być opuszczonym kiedy. Tą nadzieją ożywiony, uciekam się do Ciebie o Maryo, Panno nad Pannami i Matko Jezusa Chrystusa! Przystępuje do Ciebie, biegnę do Ciebie, stawam przed Tobą jako grzeszny człowiek drżąc i wzdychając. O Pani świata nie gardź prośbami mojemi, o Matko Słowa przedwiecznego, racz wysłuchać mnie nędznego, który do Ciebie z tego padołu płaczu o pomoc wołam. Bądź mi pomocą we wszystkich moich potrzebach teraz i zawsze, a osobliwie w godzinę śmierci, o łaskawa, o litościwa, o słodka Panno Maryo. Amen.

Nabożeństwo Majowe. Z rękopisów Ojca Karola Antoniewicza S. J. oddrukowane osobno z książki do nabożeństwa tegoż autora. Kraków. 1883.