XI.
Ćwicz się pilnie w aktach. odnoszących się do prawdziwej pokuty.
Zrozumiałeś z tego, co się wyżej mówiło, jak ważną jest rzeczą, abyś był prawdziwie pokutującym. Zapewne i to zrozumiałeś, że nie można mieć przy spowiedzi prawdziwego żalu, jeżeli się go nie wzbudza przy modlitwie. Dla tego pamiętaj w rozmyślaniach twoich ćwiczyć się w pokucie we wszystkich jej odcieniach. Trudno znaleźć ćwiczenie doskonalsze i zbawienniejsze.
Można w czasie modlitwy ćwiczyć się ogólnie w pokucie, albo pojedynczych jej częściach. Obydwa sposoby są dobre i żadnego zaniedbywać nie trzeba. Dla tego od czasu do czasu poświęć całe rozmyślanie, albo większą jego część, na zupełną spowiedź duchowną.
W takim razie trzeba, aby ona zawierała w sobie:
- pokorną modlitwę serca skruszonego i upokorzonego,
- pokorne wyznanie grzechów,
- akt skruchy doskonałej i postanowienie poprawy,
- ofiarowanie zadośćuczynienia,
- prośbę o odpuszczenie grzechów.
1. Modlitwa serca skruszonego i upokorzonego.
Kiedy w modlitwie chcesz przed Bogiem wyznać swoje grzechy, błagaj naprzód pokornie o łaskę doskonałego żalu. Żeby grzeszyć; nie potrzebujemy pomocy Boskiej, ale ażeby żałować, musimy prosić Go o pomoc.
Pokorny chrześcijanin, który, pragnąc mieć żal za grzechy, a czując, że tej łaski nie jest godzien, prosi o nią Pana Jezusa, aby mógł ofiarować Mu swój żal, czyni rzecz bardzo miłą Panu Bogu.
Czyń tak a Pan Bóg błogosławić ci będzie.
2. Pokorne wyznanie grzechów.
Otrzymawszy łaskę poznania i obwałowania swoich grzechów, wyznawaj je. Nie wyobrazisz sobie, ile mocy ma nad sercem Zbawiciela takie częste wyznawanie grzechów naszych w modlitwie, i ile dobrego przynosi duszy penitenta. Kilka drogocennych cnót pozostaje z takiego pokornego i szczerego wyznania — jeżeli się je często powtarza; między innymi pokora, ufność, duch modlitwy.
3. Akt skruchy i postanowienie poprawy.
Św. Alfons naucza, że akt skruchy doskonałej i akt miłości stanowią najprzedniejszą część modlitwy. Czyń je więc wytrwale. Staraj się jednak zawsze, jak to wyżej powiedzieliśmy, o żal doskonały, o żal z miłości. Pan Bóg sam tylko wie, jakie stąd wynikają dla ciebie korzyści i jaką z tego doznasz pociechę w godzinę śmierci.
4. Ofiarowanie zadość uczynienia.
Kiedy się tak w modlitwie wyzna i obżałuje swoje grzechy, dobrze jest zaraz ofiarować Panu Bogu jakie cierpienia swego życia, prosząc Go, aby je przyjął jako ofiarę zadośćuczynienia. Ta wewnętrzna ofiara doskonale usposabia duszę do ofiar, jakie później Pan Bóg od niej zażąda.
5. Prośba o odpuszczenie grzechów.
Tu potrzebne są pewne wyjaśnienia. Św. Alfons o nic tak często nie prosił i o nic tak często nie zalecał prosić, jak o odpuszczenie grzechów. W tym zupełnie zgadza się z Kościołem świętym, który w swoich modłach, a szczególniej przy Mszy św., raz po raz, wzywa nas do modlitwy: o odpuszczenie grzechów. Sam Syn Boży w modlitwie, której nas nauczył, umieścił tę pokorną prośbę o odpuszczenie grzechów. „I odpuść nam nasze winy.„
Dlaczego tak jest? Czy tu chodzi o grzechy, które przez rozgrzeszenie nie zostały jeszcze odpuszczone? O bynajmniej! Tu chodzi o grzechy całego życia, o których przebaczenie powinniśmy nieustannie Boga błagać.
A dlaczego? Bo wiele jest grzechów które są zarazem odpuszczone i nieodpuszczone.
Odpuszczone są przez rozgrzeszenie; nieodpuszczone, bo sprawiedliwość Boska nie przestaje o nich pamiętać. Porównanie wyjaśni nam tę tak ważną prawdę.
Ktoś mnie bardzo ciężko obraził. Mogę mu przebaczyć i przyrzec, że mścić się za to nie będę. Ale pomimo przebaczenia, mogę mu odmówić szczególnych łask, które bym mu wyświadczył, gdyby mnie nie był obraził.
Tak samo się dzieje w stosunku z Bogiem. Odpuściwszy nam grzechy przez święte rozgrzeszenie, może jednak z powodu tych grzechów dawać nam mniej łask, niż gdybyśmy byli pozostali niewinnymi.
To się często zdarza. Można nawet bez przesady powiedzieć, że mało jest stosunkowo grze chów zupełnie odpuszczonych.
Zresztą choćbyśmy byli pewni, że nam grzechy nasze całkowicie i zupełnie odpuszczone zostały, powinniśmy jednak prosić nieustannie o przebaczenie i miłosierdzie. Bo kiedy dziecko obrazi ojca swego, to chociaż wie. że serce ojcowskie dawno mu przebaczyło. nie przestaje jednak okazywać żalu.
Dla tych wszystkich przyczyn prośba o odpuszczenie grzechów ustawicznie powtarzana. jest jednym z aktów najświętszych, najpotrzebniejszych, jakie się powinno wzbudzać mówiąc do Boga.
Takie jest w ogólności i w szczegółach to najdoskonalsze ćwiczenie, które można nazwać modlitwą pokutną, albo spowiedzią duchowną.
Tak jakeśmy powiedzieli, czyn ją czasem całkowicie, niekiedy bierz pojedyncze jej części. W każdym razie bądź w twoich stosunkach z Bogiem szczerze pokutującym a znajdziesz prawdziwy skarb na życie doczesne i wieczne.
Nieustanne powracanie do Boga (20) – Rady dotyczące prawdziwej modlitwy (cz.2)
Nieustanne powracanie do Boga. Przez prawdziwą pokutę i prawdziwą modlitwę. Przez kapłana Zgrom. Redemptorystów. (Tłumaczenie z francuskiego). Przemyśl. 1893. Nakładem OO. Redemptorystów w Mościskach
Czas Apostazji 
Skomentuj