SOBOTA I. ADWENTOWA
Dzień Cierpliwości.
ĆWICZENIE — Jeśli ci się zdarzy dzisiaj jaka sposobność cierpienia, przyzwij natychmiast cierpliwości na pomoc, i trwaj w niej, póki trwać będzie cierpienie, nie narzekając i nie szukając ulgi, chyba w Bogu, a nie tylko zgadzając się z wolą Jego, ale nawet dziękując za to, że się ona spełnia na Tobie. Czuwaj tedy tak bacznie nad sobą, iżby ci się nie wyrwała najmniejsza niecierpliwość, ani zbytnia skwapliwość, czy to w sprawach, czy w słowach, czy w obejściu czy nawet w uczuciach.
Rozmyślanie.
I. ,, Cokolwiek napisano, ku naszej nauce napisano, abyśmy przez cierpliwość i pociechę pisma, nadzieję mieli.” (Rzym. 15.).
Jakież to dzielne pobudki do cierpliwości Apostoł narodów podaje tu Chrześcijanom przykład z Pisma, pociechę jaką cierpliwość sama z siebie sprawuje w sercu i nadzieję szczęśliwości wiekuistej która ją uwieńczy w Niebie: jakby chciał mówić: cierpicie bracia, ale czytajcie Pismo; tam znajdziecie nauki i przykłady, co was potrafią pocieszyć w uciskach i zachęcą do cierpienia, nie tylko cierpliwie, ale nawet z weselem, według słów Chrystusa Pana, który upominał uczniów, aby się weselili pośród cierpień i prześladowania w nadziei a pewności hojnej nagrody w Niebie. Oto nauka, oto pociecha, oto i nagroda zawarta w słowach Apostoła. Cóż więcej potrzeba, aby was zachęcić do cierpliwości? Idź za radą Jego, otwórz Pisma i mów z Prorokiem : „Wszakże duszo moja bądź poddana, bo od Niego cierpliwość moja“( Ps. 6. 5.).
Ale nade wszystko zastanów się nad cierpliwością Boga względem ciebie, Któregoś tyle i tyle razy obrażał: w Jego mocy było za każdym grzechem ukarać cię natychmiast, gdyby był słuchał samej sprawiedliwości Swojej, wołającej o zagubę nędznego prochu, co się śmiał targać na Boga swego. Niestety! gdzież byłbyś teraz, gdyby Bóg cierpliwy nie był czekał pokuty twojej? Jakże tedy zawdzięczyć mamy cierpliwość Boską? Powracając zawsze skwapliwie do Niego, i odpłacając tę Jego cierpliwość, naszą cierpliwością; to jest, cierpiąc z poddaniem wszystko, co nam da przykrego zsyła, lub niesprawiedliwość ludzka sprowadza.
II. „Bóg cierpliwości i pociechy niech wam da, abyście jednoż między sobą rozumieli wedle Jezusa Chrystusa” (Rzym. 15)
Uważaj cierpliwość jako cnotę samego Boga, który dla obudzenia w nas ufności w dobroć Swoją, zwał się często Bogiem, cierpliwym i obfitym w miłosierdziu. Naśladuj tę Boską cnotę a chcąc tym lepiej w niej postąpić, zastanów się, skąd zdarza nam się zazwyczaj pora ćwiczenia się w cierpliwości.
I.: Ze strony Boga, ltóry ma wszelkie prawo do nas będąc Panem i Zbawcą naszym. Doświadcza On nas, karze, próbuje, dopuszcza boleści, wzgardy, upokorzenia, kalectwo, straty, oschłości, a zawsze dla dobra naszego, bo nas miłuje. Ale jakże się zachowywać mamy, w tych próbach?
Posłuchaj co mówi Król Prorok w ciężkich uciskach, jakie Bóg przypuścił na niego, i weź do serca słowa jego, nauki pełne. ,,Czekaj Pana i strzeż drogi Jego“ I znowu „miej nadzieję w Panu, a czyń dobrze” (Ps. 35).
II. Cierpimy czasem ze strony ludzi, którzy doświadczają cierpliwości naszej, obmową, krzywdą, zniewagą, prześladowaniem itd. Ale, jeśli to wszystko znosimy cierpliwie i w duchu Religii, będącej Religią krzyża i cierpienia, bądźmy przekonani, że wszystko na dobre nam wyjdzie.—Jeśli cierpliwie znosisz prześladowania nieprzyjaciela twego, bądź pewnym, mówi Tertulian, że Bóg mścicielem twoim będzie. Jeśli cię ukrzywdził na dobrach, On szkodę na siebie weźmie, jeśli cię ukrzywdził na zdrowiu, On będzie twoim lekarzem, jeśli wytrwasz cierpliwie aż do śmierci, On ci życie przywróci.
Bóg więc dłużnikiem twoim będzie. Lecz aby cierpieć mężnie i po Bożemu, mówi dalej Tertulian, pokaż wrogowi, który ci dokucza, twarz przyjemną, czoło pogodne, spokojne oko, wdzięczne usta, słowa życzliwe i bez wzruszenia; a niech te zewnętrzne oznaki pochodzą z serca, gdyż cierpliwość chrześcijańska nie tyle zależy na układności zewnętrznej, jak na sercu tchnącym miłością braterską
UCZUCIA. —Uwielbiam, Panie, ze czcią najgłębszą, Boską Twoją cierpliwość ze mną; dzięki jej składam i wyznaję, iż jej winien jestem życie, że bez niej byłbym bez ratunku zgubiony docześnie i wiecznie..— Ale czyż dosyć na tym, żeby powtórzyć z Prorokiem, żeś jest Bogiem ciepliwym i miłosiernym, Który czekasz na grzeszników, aby ich zbawić zamiast karać? Nie, trzeba jeszcze z nim dodać: że z Ciebie cierpliwość moja, boś Ty Bogiem, Zbawicielem moim, chwałą moją i zbawieniem. I dalej: Tyś jest cierpliwość moja Panie: Panie, nadziejo moja od młodości mojej. (Ps. 10).
Nie tylko czekasz na mnie z dobrocią, niezmęczony moim ociąganiem, nierozgniewany moim oporem, ale będąc Sam cierpliwością moją, wspierasz ją we mnie z obawy, abym przez wrodzoną, niestałość i lekkomyślność, nie wpadł w niecierpliwość i znudzenie.
Wspomagajże zawsze, Boże mój! mnie i cierpliwość moją.—Sam ją we mnie spracuj i przez nią uczyń mnie wyższym nad wszelkie uciski i strapienia moje. Wszystko zwyciężą z Tobą, a Ty wieńcząc zwycięzcę chwałą wiekuistą, uwieńczysz własne dary Twoje.
„Cierpliwość wam jest potrzebna: abyście czyniąc wolę Bożą, odnieśli obietnicę”. (Żyd. 10).
Przetoż cierpliwymi bądźcie bracia, aż do przyjścia Pańskiego. (Jak. 5).
Cierpliwość czyni nas miłymi Bogu, ona gniew łagodzi, wstrzymuje język, koi umysł, pokój rozlewa, utrzymuje zakonność i cielesność powściąga. (S. Cypr.)
Cierpliwość wszystko zwycięża, nie walką, ale cierpieniem; rodzi pokorę, sprawia pokutę, dokonywa męczeństwa.
Wielkość w wielkości.
„Któryż Bóg wielki jako Bóg nasz?— Tyś jest Bóg, który dziwy czynisz“ woła Psalmista (Ps. 76).
„Wielki Pan i chwalebny bardzo (Magnus Dominus et laudabilis nimis)‘‘ (Ps.47)
Wielki jest dla nieskończonej wyższości Istoty swojej, niepojętej i najwyższej: wielki dla niezmierzonej Wszechmocy i wszechwładzy bez granic; wielki dla cudownych doskonałości swoich bez końca i miary. Ta wielkość tak jest wzniosła i zupełna, że nie może być ani zwiększona, ani zmniejszona. Jednym słowem, Bóg jest tak wielki, że jest źródłem wszelkiej wielkości, że nic nie jest wielkim jak tylko przez Niego, a On sam własną swoją jest Wielkością.
A przecież ta Wielkość nad wszelkie Wielkości, której wszystkie mocy niebieskie, ziemskie i piekielne zniżyć by nie potrafiły; ta Wielkość, co strąciła na głowę największą, najdoskonalszą istotę, jaka kiedy z rąk Jej wyszła, dla tego tylko, ze ta istota zrównać się z Nią chciała; ta Wielkość uniży się przecie sama z siebie, dla naszej miłości, i postawi się w rzędzie ludzi, i przyjmie ich naturę ze wszystkimi nędzami, wyjąwszy grzechu. To Słowo niestworzone, równe we wszystkim Ojcu Niebieskiemu, od Którego pochodzi, staje się przez Wcielenie czcicielem Jego, poddanym i ofiarą. Pan nad Aniołami staje im się niższym, biorąc na się ciało nasze; Stwórca ludzi, zstępuje na ziemię, aby im służyć i być posłusznym jak panom swoim.
Idź w duchu do stajenki Betlejemskiej, ale idź z silną a pokorną wiarą aby tam uwielbić całą Wielkość Bożą w drobnym ciałku Dziecięcia, któremu na wszystkim zbywa, które cierpi, płacze, którym ludzie pogardzili.— Oto Pan wszystkich Panujących, oto Król nad królmi podnoszący i wywracający stolice mocarzów jednym skinieniem woli Swojej. Oto twój Bóg wielki, Którego miłość poniżyła do takiego stanu. Czyż się jeszcze będziesz wzbraniał ty, co niczym jesteś, upokorzyć się dla Jego miłości?
AKT STRZELISTY
„Dic animae meae: Salus tua ego sum“ (Ps. 30).
Rzeknij duszy mojej: Zbawicielem twoim jestem ja.
Rozmyślania adwentowe (6) – Dzień światłości
Adwent. Rozmyślania i modły na czas Adwentu oraz Święto Narodzenia Pańskiego. Nakładem XX. Missyonarzy u Ś. Krzyża. Warszawa 1860.
NiewolnikMaryi.com 
Skomentuj