O NAŚLADOWANIU CHRYSTUSA – O gorącej miłości i najwyższem pożądaniu przyjęcia Chrystusa

O gorącej miłości i najwyższem pożądaniu przyjęcia Chrystusa.

1. Głos ucznia: Pragnę Cię przy­jąć, o Panie, z największem nabo­żeństwem, z gorącą miłością, z calem pożądaniem i uczuciem serca mojego, jako Cię przyjąć pragnęło wielu Świę­tych i wiele dusz pobożnych, które świętością życia najbardziej podobały się Tobie, a żyły w najżarliwszej pobożności.
O Boże mój! miłości wiekuista, ca­łe moje Dobro i szczęśliwości nieskończona! pragnę Cię przyjąć z najżywszem pożądaniem i z najgłębszą czcią, jaką kiedykolwiek i którykol­wiek Święty mógł mieć i uczuć.

2. A lubom niegodny mieć te wszy­stkie uczucia pobożności, jednak ofiaruję Ci całą miłość serca mojego, jak gdybym sam jeden posiadał wszystkie owe pełne wdzięczności i zapału pragnienia względem Ciebie.
I cokolwiek dusza pobożna pojąć i pożądać może, wszystko to z najwyższem uwielbieniem i z najwięk­szą gorącością oddaję i poświęcam Tobie. Nic nie chcę dla siebie zachować, lecz mnie samego i wszystko moje chcę dobrowolnie i z jak największą ochotą Tobie poświęcić.
Panie i Boże mój, Stwórco mój i Odkupicielu, z takiem usposobie­niem i poszanowaniem, z taką czcią i uwielbieniem, z taką wdzięcznością, godnością i miłością, z taką wiarą, nadzieją i czystością pragnę Cię dziś przyjąć, jako Cię pragnęła i przyjęła Najświętsza Matka Two­ja, błogosławiona Panna Marja, kiedy Aniołowi, zwiastującemu tajemnicę Wcielenia, odpowiedziała z nabo­żeństwem i z pokorą: Oto ja słu­żebnica Pańska, niechaj mi się sta­nie według słowa Twego (Łuk. 1. 38)

3. A jako błogosławiony zwiastun przyjścia Twojego, największy świę­ty, Jan Chrzciciel, gdy jeszcze był zamknięty w łonie matczynem, ucie­szony Twoją obecnością rozradował się weselem Ducha Św., a potem ujrzawszy Cię idącego pomiędzy lu­dem bardzo się upokorzył, i rzekł z nabożnem uczuciem: Przyjaciel oblubieńców, który stoi i słucha go, weselem się weseli dla głosu oblubieńcowego (Jan 3. 29); tak też i ja pragnę pałać wielkiemi i świętemi żądzami i całem sercem stanąć przed Tobą.
Dlatego też i ofiaruję i przedsta­wiam Ci wszystkich serc pobożnych radosne uniesienia, gorące uczu­cia, zachwyty duszy i nadprzyrodzone oświecenia i widzenia niebieskie, tudzież wszelką cześć i chwałę, jaką Ci wszystkie stworzenia w niebie i na ziemi oddają i oddawać będą: wszystko to ofiaruję Tobie za siebie i za tych wszystkich, za których modliić się powinienem, aby Cię wszyscy godnie chwalili i wielbili na wie­ki.

4. Przyjmij, Panie i Boże mój! chę­ci i pragnienia moje w oddawaniu Ci nieskończonej czci i niezmierzonego uwielbienia, które się Tobie należą podług mnóstwa niewymownej wiel­kości Twojej.
To wszystko ofiaruję Ci, Panie, i ofiarować pragnę w każdym dniu i w każdej chwili, a w modlitwach moich całem sercem wzywam wszyst­kich duchów niebieskich i wszystkich wiernych Twoich, ażeby wraz ze mną dzięki Tobie składali i cześć odda­wali.

5. Niech Cię chwalą wszystkie lu­dy, pokolenia i języki, i niech w największem uniesieniu, z naj­większą radością i z najżarliwszą po­bożnością wielbią świętość i słodycz Imienia Twego.
A ci wszyscy, którzy ze czcią i po­bożnością Najdostojniejszy Twój Sa­krament sprawują i z żywą wiarą przyjmują, niech zasłużą u Ciebie na łaskę i miłosierdzie, i niech je dla mnie grzesznika- pokornie wyprasza­ją.
Gdy zaś dostąpią pożądanego daru nabożeństwa i w rozradowaniu serca połączą się z Tobą, a cudownie po­cieszeni, posileni i upojeni, od świę­tego Stołu Twojego odchodzić będą, niech też pamiętać raczą przed Tobą o mnie i o nędzy mojej.

Tomasz a Kempis – O NAŚLADOWANIU CHRYSTUSA. KSIĄG CZTERY. Kraków 1922 r. Wydawnictwo Księży Jezuitów