O NAŚLADOWANIU CHRYSTUSA – O zacności Najświętszego Sakramentu, i o stanie kapłańskim

O zacności Najświętszego Sakra­mentu, i o stanie kapłańskim.

1. Głos Chrystusa: Gdybyś miał czy­stość Aniołów, i świętość świętego Jana Chrzciciela, jeszcze nie byłbyś godzien, ani przyjmować, ani spra­wować tego Sakramentu.
Nie jest to dziełem ludzkiej zasłu­gi, że człowiek poświęca i sprawuje Sakrament Chrystusa i pożywa chleb Aniołów. Wzniosła to tajemnica i wielka go­dność kapłanów, którym dano to, co Aniołom nie jest dozwolone.
Albowiem sami tylko kapłani, na­leżycie wyświęceni w Kościele, mają władzę odprawiania Mszy św. i po­święcania Ciała Chrystusowego.
Kapłan jest wprawdzie ofiarnikiem Bożym, posługującym się słowy Bożemi na mocy rozkazu i ustanowie­nia samego Boga: ale głównym i nie­widzialnie działającym sprawcą Naj­świętszego Sakramentu jest sam Bóg, któremu wszystko podlega wedle ski­nienia woli i służy według rozkazu.

2. A przeto w tym Przenajświęt­szym Sakramencie powinieneś więcej wierzyć Bogu, aniżeli własnym zmy­słom, lub widzialnemu jakiemuś zna­kowi.
Z uszanowaniem więc i ze drże­niem do dzieła tego przystępować należy.
Zważ na siebie i obacz, czyjaż to posługa powierzoną ci została przez włożenie rąk biskupa.
Oto stałeś się kapłanem i poświęco­nym zostałeś do sprawowania Najśw. Ofiary; bacz tedy, abyś wiernie i na­bożnie w czasie przepisanym składał ofiarę Bogu i okazywał się kapła­nem bez zarzutu.
Nie ulżysz sobie ciężaru, lecz ści­ślejszym już węzłem karności się związałeś i wziąłeś na się obowiązek dążenia do większej i doskonalszej świątobliwości.
Kapłan powinien być ozdobiony wszystkiemi cnotami, i dawać innym przykład dobrego żywota.
Kapłan nie powinien postępować drogami pospolitymi i zwykłemi mię­dzy ludźmi, lecz jego obyczaje mają być na wzór Aniołów w Niebie, lub ludzi doskonałych na ziemi.

3. Kapłan, ubrany w święte szaty, dzierży miejsce Chrystusa, ażeby z nabożeństwem i pokorą błagał Boga za siebie i za lud cały.
Przed sobą i za sobą ma znak Krzy­ża świętego, dla ustawicznego rozpamiętywania męki Chrystusowej. Nosi krzyż przed sobą, ażeby się pilnie
wpatrywał w ślady Chrystusa i wstę­pował w nie całem sercem.
Nosi krzyż za sobą, ażeiby wszelkie przykrości, skądkolwiekbądź i od kogobądź pochodzą, umiał znosić chę­tnie dla Boga.
Ma krzyż przed sobą, ażeby poku­tował za własne grzechy; ma krzyż za sobą, ażeby przez współczucie opłakiwał cudze winy, i aby wiedział, że jest pośrednikiem pomiędzy Bo­giem a grzesznikami.
A niech nie ostyga w modlitwach i w sprawowaniu Ofiary, póki nie za­służy na wyjednanie u Boga łaski i miłosierdzia.
Kiedy kapłan odprawia Mszę świę­tą, cześć oddaje Bogu, uwesela Anio­łów, daje zbudowanie wiernym, żyjących wspiera, umarłym pokój wyje­dnywa, a sam staje się uczestnikiem wszelkiego dobra.

O NAŚLADOWANIU CHRYSTUSA – Bóg zlewa obfite łaski na tych, którzy nabożnie przystępują do Stołu Pańskiego

Tomasz a Kempis – O NAŚLADOWANIU CHRYSTUSA. KSIĄG CZTERY. Kraków 1922 r. Wydawnictwo Księży Jezuitów.