O NAŚLADOWANIU CHRYSTUSA -Prawdziwej pociechy w samym tylko Bogu szukać należy

1. Uczeń: Czegobym mógł zapra­gnąć lub o czem pomyśleć ku po­ciesze mojej, tego nie spodziewam się tu, lecz w przyszłości.
Albowiem, gdybym wszystkie po­ciechy świata sam wyłącznie jeden posiadał i mógł opływać we wszel­kie rozkosze, to pewna, iż długoby trwać one nie mogły. Dlatego też, duszo moja, nie na­pełnisz się pociechą, ani orzeźwisz się doskonale, jak tylko w Bogu, który jest pocieszycielem ubogich a Opiekunem pokornych.
Poczekaj nieco, duszo moja, cze­kaj na spełnienie Pańskiej obietnicy a w niebie mieć będziesz obfitość wszelkiego dobra.
Jeśli zbyt niepohamowanie pożą­dasz tych rzeczy doczesnych, utra­cisz niebieskie i wieczne. Miej rzeczy doczesne w używa­niu, ale wzdychaj z upragnieniem do wiecznych. Żadne dobra doczesne nie mogą cię nasycić, bo nie jesteś stworzona na to, byś spoczęła w nich.

2. Gdybyś posiadała wszystkie do­bra stworzone, nie byłabyś jeszcze szczęśliwą: albowiem w Bogu, który wszystko stworzył, zawiera się ca­łe błogosławieństwo i szczęśliwość twoja.
Nie taka ona, jak ją sobie wyobra­żają i chwalą głupi miłośnicy świa­ta; lecz taka, jakiej oczekują praw­dziwi wierni Chrystusowi i jakiej jeszcze tu na ziemi kosztują ludzie uduchowieni i czystego serca, któ­rych obcowanie jest w niebie.
Wszelka ludzka pociecha jest mar­na i krótka. Błogosławiona i prawdziwa pociecha jest ta, którą prawda wewnątrz nas odczuć nam daje.

Człowiek pobożny wszędzie nosi z sobą Pocieszyciela swego, Jezusa, i mówi do niego: bądź ze mną, Panie Jezu, w każdem miejscu i czasie! Niech mam tę pociechę, że dobro­wolnie chcę być pozbawiony wszel­kiej ludzkiej pociechy. A gdyby mi Twoja ustąpiła pociecha, niech wola Twoja, będzie mi naj­wyższą radością i sprawiedliwem do­świadczeniem duszy mojej.
Bo nie na wieki się gniewać bę­dziesz, ani wiecznie grozić będziesz ( Ps. 102. 9.)

Tomasz a Kempis – O NAŚLADOWANIU CHRYSTUSA. KSIĄG CZTERY.Kraków 1922 r. Wydawnictwo Księży Jezuitów