1. Człowiek wzbija się nad rzeczy ziemskie dwoma skrzydłami, to jest prostotą i czystością. Prostota powinna być w myśli, a czystość w uczuciu. Prostota dąży do Boga, a miłość czysta Go dosięga, obejmuje i nim się rozkoszuje.
Żaden dobry uczynek trudny ci nie będzie, jeśli wewnątrz wolny będziesz od nieporządnej skłonności. Jeśli niczego innego nie pragniesz i nie szukasz, prócz woli Bożej i pożytku bliźniego, wtedy wewnętrznej swobody używać będziesz.
Jeśli masz serce proste, to wszelkie stworzenie jest ci zwierciadłem życia i księgą mądrości świętej. Nie masz stworzenia tak małego i lichego, któreby nie mówiło o dobroci Bożej.
2. Gdybyś był wewnątrz dobry i czysty, wtedy byś bez przeszkody wszystko dobrze widział i pojmował. Serce czyste przenika niebo i piekło.
Każdy sądzi o rzeczach zewnętrznych, podług wewnętrznego usposobiena swojego.
Jeśli na świecie istnieje radość jaka, to zaiste posiada ją tylko człowiek czystego serca. A jeśli jest gdzie utrapienie i ucisk, to najprędzej go dozna człowiek złego sumienia. Jako żelazo w ogniu rdzę traci i żarzącem się staje: tak człowiek zwracający się całą duszą ku Bogu, traci gnuśność i przemienia się w nowego człowieka.
3. Kiedy człowiek zaczyna stygnąć w gorliwości, wtedy lęka się najmniejszej pracy i chętnie przyjmuje z zewnątrz pociechy. Lecz kiedy zacznie naprawdę zwyciężać siebie i mężnie postępować na drodze Bożej, wtedy ma za nic to, co mu się pierwej wydawało ciężkiem i trudnem.
Tomasz a Kempis – O NAŚLADOWANIU CHRYSTUSA. KSIĄG CZTERY.Kraków 1922 r. Wydawnictwo Księży Jezuitów