O NAŚLADOWANIU CHRYSTUSA – O życiu wewnętrznym duszy

1. Królestwo Boże w was jest (Łuk 17. 21), mówi Pan. Zwróć się całem sercem do Boga, i opuść ten świat nędzny, a dusza twoja znajdzie odpocznienie.
Ucz się pogardzać światem ze­wnętrznym, a oddawać się rzeczom wewnętrznym, wtedy ujrzysz Króle­stwo Boże, wchodzące do ciebie.
Albowiem Królestwo Boże jest sprawiedliwość i pokój, i wesele w Duchu świętym (Do Rzym. 14. 17.); czego bezboż­ni nie znają.
Przyjdzie do ciebie Chrystus, i uka­że ci pociechę swoją, jeśli mu w sercu swojem godne mieszkanie przygotu­jesz. Wszelka chwała Jego i ozdoba wewnątrz jest (Psalm 44. 14.), i tam On podoba sobie. Człowieka wewnętrznego często On nawiedza; a rozmowa z nim słodka, bo pociecha z niej nader miła, pokój obfity, poufałość dziwnie wielka.

2. Ach! spiesz się, duszo wierna, przygotuj temu Oblubieńcowi serce twoje, ażeby do ciebie przyjść, i w to­bie zamieszkać raczył. Albowiem powiedział: Jeśli kto mię miłuje, będzie chował mowę moją; a Ojciec mój umiłuje go, i do niego przyjdziemy, a mieszkanie u niego uczynimy? (Jan 14. 23) Otwórz więc Chrystusowi serce swo­je a zamknij je światu. Gdy Chrystusa mieć będziesz, bo­gaty będziesz, i dosyć ci na tem. On będzie Opatrznością twoją i wiernym sprawcą we wszystkiem, abyś nie po­trzebował pokładać nadziei w ludziach. Albowiem ludzie prędko zmieniają się, i prędko nas odstępują; a Chrystus trwa na wieki (Jan 12. 34.) i będzie z tobą na wieki.

8. Nie trzeba pokładać wielkiej ufności w człowieku ułomnym i śmier­telnym, chociażby ci był pomocny i drogi sercu twojemu: ani nie na­leży bardzo się smucić, jeśli nie­kiedy sprzeciwia się tobie, i wypo­wiada ci w oczy odmienne zdanie. Ci, co dziś są z tobą, jutro mogą być przeciwko tobie, i odwrotnie; ludzie, jako wiatr, często zmieniają się.
Całą ufność twoją połóż w Bogu; niech On będzie bojaźnią i miło­ścią twoją, On sam za ciebie odpo­wie i uczyni dobrze i jak najlepiej. Nie mamy tu miasta trwającego (Do Żyd. 13. 14.); gdziekolwiek będziesz, wszędzie ob­cym i pielgrzymem będziesz; i ni­gdzie nie znajdzieisz spoczynku, chy­ba że się serdecznie z Chrystusem połączysz.

4. Czegóż tu wokoło siebie upa­trujesz, kiedy nie tu miejsce twojego spocznienia?  Mieszkanie twoje powin­no być w niebie; a na wszystkie ziemskie rzeczy jakby tylko w przechodzie spoglądać mamy. Wszystko przemija, i ty przemi­niesz.
Patrz, abyś się nie przywiązał bardzo do żadnej rzeczy; z obawy, ażebyś się nie stał jej niewolnikiem, i przez nią nie zginął. Niech myśl twoja wznosi się zawsze ku Najwyższemu, a ku Chry­stusowi zwracaj bezprzestannie bła­ganie twoje.
Jeśli nie umiesz rozmyślać o rze­czach wzniosłych i niebieskich, po­przestań na rozmyślaniu męki Chry­stusowej, i w świętych Ranach Jego rad przemieszkiwaj. Jeśli bowiem uciekasz się pobożnie do Ran Chrystusowych, wielką stąd pociechę uczujesz w utrapieniu; a nie będziesz dbał o wzgardę ludzką, i ła­two zniesiesz wszelką obelgę.

5. Chrystus także był wzgardzony od ludzi na tym świecie: a w najwięk­szej potrzebie, wpośród zniewag i męki, odstąpili Go znajomi i przyja­ciele Jego.
Chrystus chciał cierpieć i być wzgardzonym, a ty śmiesz na co bądź uskarżać się! Chrystus miał nieprzyjaciół i obmowców; a ty chcesz mieć wszyst­kich przyjaciółmi i dobrodziejami!
Za cóżby twoja cierpliwość miała być uwieńczona, gdyby cię żadna przeciwność nigdy nie spotkała? Jeśli nie chcesz cierpieć, jakże być możesz przyjacielem Chrystusa? Cierp z Chrystusem i dla Chry­stusa, jeśli chcesz królować z Chrystusem.

6. Gdybyś raz doskonale wszedł w Serce Jezusowe, i choć cokolwiek zakosztował Jego wielkiej miłości; wtedy byś nie dbał wcale o doga­dzanie upodobaniu twojemu, lecz ra­czej cieszyłbyś się z wszelkiej od­niesionej krzywdy; albowiem miłość Jezusa uczy człowieka gardzić sa­mym sobą.
Miłośnik Jezusa i prawdy, człowiek prawdziwie wewnętrzny i wolny od niepomiarkowanych skłonności, może swobodnie zwrócić myśl do Boga, a wzniósłszy się w duchu nad siebie samego, odpoczywać w Bogu rado­ścią Świętych.

7. Kto ceni rzecz każdą podług tego, czem jest w istocie, nie zaś podług tego, jak ludzie ją szacują, lub co o niej mówią, ten jest praw­dziwie mądry: a mądrość jego wię­cej od Boga, niż od ludzi pochodzi.
Kto umie postępować podług we­wnętrznych natchnień, a na zewnętrz­ne rzeczy mało uważa, temu wszel­kie miejsce i wszelki czas dobre są do ćwiczeń pobożnych.
Człowiek wewnętrzny wnet zdoła skupić ducha, bo nigdy nie wylewa się cały na zewnątrz. Nic mu w tem nie przeszkadza, ani zwykła praca zewnętrzna, ani zatrudnienie obowiązkowe, chwilowo podjęte, gdyż i stosuje się do wszyst­kiego wedle wymagania spraw.
Kto się wewnątrz dobrze usposobi i ułoży, ten nie zważa na ciekawe i przewrotne i sprawy ludzkie. O tyle człowiek doznaje roztargnień i przeszkód, o ile się przywią­zuje do rzeczy zewnętrznych.

8. Gdybyś był prawy a serca czy­stego, wszystkoby się obracało ku twemu dobru i twemu udoskona­leniu. Lecz, że nie obumarłeś jeszcze sa­memu sobie, i nie dość odosobniłeś się od świata, dlatego wiele rzeczy nie podoba się tobie i często cię niepokoi i trwoży.
Nie tak nie kazi i nie wikła serca ludzkiego, jak zmysłowe zamiłowa­nie w stworzeniach. Jeśli odrzucisz pociechy z ze­wnątrz, będziesz mógł zatapiać się w rozmyślaniu o rzeczach niebie­skich. i często wewnętrznie się we­selić.

Tomasz a Kempis – O NAŚLADOWANIU CHRYSTUSA. KSIĄG CZTERY.Kraków 1922 r. Wydawnictwo Księży Jezuitów