DZIEŃ CZTERNASTY

Uwaga o Nawiedzeniu Maryi

1. Marya przedsięwzięła podróż do domu św. Elżbiety z gorliwości, aby dać pomoc bliźnim do zbawienia. Opu­szcza dom, opuszcza słodką bogomyślność, aby błogosławieństwa udzielić Elżbiecie, aby jej syna Jana Chrzciela, w jej żywocie poświęcić.

Ucz się z tego przykładu unikać próżnych odwiedzin, a takie z ochotą podejmować, z których chwała Boża i du­chowny bliźnich pożytek wyrasta.

2. Uważaj trudności tej podróży. W odle­głe, górzyste strony puszcza się Marya bez potrzebnej pomocy, bez opatrzenia, mimo sła­bości płci i wieku, a to z wielkim pośpiechem , aby jak najprędszą pomoc przynieść przesłańcowi Zbawiciela. A ty sługo Maryi ladajaką trudnością, małą niewygodą dajesz się odstraszać od nawiedzenia kościoła, nawet w dni przykazane, od dróg, które ci miłość Boga i bliźniego nakazuje. Patrz na przykład Maryi, a ucz się zwyciężać opieszałość i le­nistwo twoje.

MODLITWA

Zwierciadło sprawiedliwości, módl się za nami.

O Maryo! zdumiewamy się nad blaskiem cnót Twoich; żaden cień ich nie ćmi, żadna skaza nie szpeci. Wszystkaś piękna i ozdobna, wszystko w Tobie lśni się najdoskonalszych cnót promieniem! Chcę o Pani moja w tem się zwierciadle przypatrzeć, Twoją sprawie­dliwość i świętość zawsze mieć przed oczy­ma, abym się nauczył, co mam czynić i jak żyć, co mam i jak czynić dla pozyskania łaski Syna Twego. Uproś mi łaskawie od­puszczenie wszystkich nieprawości moich, wprowadź mię na drogę sprawiedliwości, racz kierować i umacniać me kroki, abym z niej nigdy nie zboczył; aż wreszcie dojdę do kresu podróży ziemskiej, kresu przeznaczenia mego w wieczności. Amen.

Przykład

Do pocztu wielkich czcicieli Maryi niepospolitem prawem należy św. Franciszek Borgiasz, książę Gandyi, a później generał To­warzystwa Jezusowego. Wielki ten Święty wśród zgiełku świata i dworskich okazałości zawsze niewinne i świątobliwe prowadził ży­cie; do wyższej zaś żywota świątobliwości tem się zdarzeniem pobudził. Otrzymał pole­cenie od Cesarza Karola Piątego przeprowa­dzić do Grenady, miejsca grobów królewskich, ciało zmarłej Izabeli. Kiedy więc przed po­grzebaniem trumnę otworzono, ujrzawszy Franciszek szpetność i zropiałość na twarzy tej pani, którą za cud urody uważano, poznał, w tem, jako we zwierciadle znikomość ziem­skich rzeczy. Powróciwszy więc do gospody, całą noc na modlitwie przepędził, opłakując gorzko, że dotąd służbie świata życie swe oddawał. Następnie uczynił Bogu ślub, że żadnemu odtąd śmiertelnemu panu służyć nie będzie i wkrótce potem, gdy mu żona umar­ła, wyrzekłszy się księstwa dziedzicznego i godności wicekróla, wstąpił do Towarzystwa Jezusowego, gdzie wszystkich cnót, osobliwie pokory doskonałym został wzorem.

Święty ten w całem swem życiu jaśniał gorącem do Maryi nabożeństwem . Codzień odprawiał na­bożne ku czci Jej ćwiczenia, nigdy nie opu­ścił Różańca, który w duchu Kościoła odma­wiając, nad tajemnicami odkupienia naszego długie czynił rozmyślania. Kiedy tylko wcie­lenie, sprawy życia,  mękę i śmierć Zbawi­ciela rozpamiętywał, któremu to nabożeństwu wiele codzień godzin poświęcał; zawsze też uwagę zwracał ku Maryi, jako ku tej, która we wszystkich tych tajemnicach największy miała udział. To ku Maryi nabożeństw o powszystkich domach, do których miał przystęp, zaszczepić usiłował, a Generałem zakonu zo­stawszy, członkom zgromadzenia swego je wpajał, twierdząc, że wszystkie łaski z nieba przez Maryę na nas zstępują. W skutek tego nabożeństwa, we wszystkich okolicznościach, pociechy i pomocy od Maryi doznawał, a nie­kiedy też jawnemi cudami nabożeństwo to Marya przezeń potwierdzała.

Przysługa. Jeśli nie jesteś w pewnym jeszcze sta­nie, pomyśl pilnie pod przewodnictwem Maryi o obraniu stanu, mając przed oczyma te Zbawi­ciela słowa: „Co pomoże człowiekowi, gdyby wszystek świat pozyskał, jeśli duszę swą straci“. I na uproszenie światła w tym najważniejszym dla zba­wienia duszy interesie, zmów nabożnie litanię do Maryl. A jeśli jesteś już w nieodmiennym stanie, uczyń to samo w celu poznania i dosko­nałego wypełnienia powinności twego stanu.

„MIESIĄC MAJ POŚWIĘCONY NAJŚWIĘTSZEJ PANNIE MARYI.” Kraków, 1896 r.