Abp. Vigano poinformował wczoraj na Twitterze o otrzymaniu informacji e-mailowej, o wszczęciu pozasądowego procesu karnego przeciwko niemu. Treść wezwania brzmi:
JE Mons. Carlo Maria Viganò ma się stawić wraz z ważnym dokumentem tożsamości 20 czerwca 2024 r. o godz. 15:30 w Pałacu Dykasterii Nauki Wiary, 00120 Watykan, aby mógł zapoznać się z oskarżeniami i dowodami dotyczącymi zbrodni schizmy, o którą został oskarżony (publiczne oświadczenia, które skutkują zaprzeczeniem elementów niezbędnych do utrzymania komunii z Kościołem katolickim: zaprzeczeniem prawowitości papieża Franciszka, zerwaniem komunii z nim i odrzuceniem Soboru Watykańskiego II).
Oskarżonego informuje się, że ma on możliwość wyznaczenia obrońcy/prokuratora, któremu ufa, że będzie on broniony/reprezentowany w niniejszym procesie, a jeśli tego nie zrobi, to obrońca zostanie mu wyznaczony.
Oskarżonego informuje się również, że w przypadku niestawienia się lub nieprzedstawienia pisemnej obrony, która musi zostać przekazana niniejszej Dykasterii do dnia 28 czerwca 2024 r ., będzie on sądzony pod nieobecność oskarżonego.
Abp. Vigano skomentował na Twitterze zaistniałą sytuacją, ale znacznie obszerniejsze oświadczenie zostało opublikowane na stronie internetowej arcybiskupa:
ATTENDITE A FALSIS PROPHETIS
Komunikat dotyczący rozpoczęcia pozasądowego procesu karnego o schizmę
(art. 2 SST; kan. 1364 CIC)
Dykasteria Nauki Wiary poinformowała mnie zwykłym e-mailem o wszczęciu pozasądowego procesu karnego przeciwko mnie, z oskarżeniem o popełnienie przestępstwa schizmy i zarzucając mi zaprzeczenie prawowitości „papieża Franciszka”, zerwanie komunii „z Nim” i odrzucenie Soboru Watykańskiego II. Zostałem wezwany do Pałacu Świętego Oficjum na 20 czerwca, osobiście lub reprezentowany przez prawnika kanonicznego. Zakładam, że wyrok został już przygotowany, biorąc pod uwagę, że jest to proces pozasądowy.
Oskarżenia przeciwko mnie traktuję jako zaszczyt. Uważam, że samo sformułowanie zarzutów potwierdza tezy, których wielokrotnie broniłem w różnych wystąpieniach. To nie przypadek, że oskarżenie przeciwko mnie dotyczy kwestionowania prawowitości Jorge Mario Bergoglio i odrzucenia Vaticanum II: Sobór reprezentuje ideologicznego, teologicznego, moralnego i liturgicznego raka, którego niezbędnym przerzutem jest Bergogliowski „kościół synodalny”.
Konieczne jest, aby Episkopat, duchowieństwo i Lud Boży poważnie zadali sobie pytanie, czy zgodne z wyznawaniem wiary katolickiej jest bierne przyglądanie się systematycznemu niszczeniu Kościoła przez jego przywódców, tak jak inni wywrotowcy niszczą społeczeństwo obywatelskie. Globalizm wzywa do substytucji etnicznej: Bergoglio promuje niekontrolowaną imigrację i wzywa do integracji kultur i religii. Globalizm wspiera ideologię LGBTQ+: Bergoglio zezwala na błogosławienie par tej samej płci i narzuca wiernym akceptację homoseksualizmu, jednocześnie tuszując skandale swoich protegowanych i promując ich na najwyższe odpowiedzialne stanowiska. Globalizm narzuca zieloną agendę: Bergoglio czci bożka Pachamamę, pisze deliryczne encykliki o środowisku, wspiera Agendę 2030 i atakuje tych, którzy kwestionują teorię globalnego ocieplenia spowodowanego przez człowieka. Wykracza poza swoją rolę w sprawach ściśle związanych z nauką, ale zawsze i tylko w jednym kierunku: kierunku, który jest diametralnie sprzeczny z tym, czego Kościół zawsze nauczał. Nakazał stosowanie eksperymentalnych serum genowych, które spowodowały bardzo poważne szkody, śmierć i bezpłodność, nazywając je „aktem miłości” w zamian za finansowanie od firm farmaceutycznych i fundacji filantropijnych. Jego całkowita zgodność z religią Davos jest skandaliczna.
Wszędzie tam, gdzie rządy na usługach Światowego Forum Ekonomicznego wprowadziły lub rozszerzyły aborcję, promowały obyczajność, legalizowały związki homoseksualne lub zmianę płci, zachęcały do eutanazji i tolerowały prześladowania katolików, nie wydano ani słowa w obronie zagrożonej wiary lub moralności, ani w celu wsparcia obywatelskich walk tak wielu katolików, którzy zostali porzuceni przez Watykan i biskupów. Ani słowa o prześladowanych katolikach w Chinach, przy współudziale Stolicy Apostolskiej, dla której miliardy Pekinu są ważniejsze niż życie i wolność tysięcy Chińczyków wiernych Kościołowi rzymskiemu. W „kościele synodalnym”, któremu przewodniczy Bergoglio, nie uznaje się schizmy wśród niemieckiego episkopatu ani wśród mianowanych przez rząd biskupów, którzy zostali konsekrowani w Chinach bez mandatu Rzymu. Ponieważ ich działania są zgodne z niszczeniem Kościoła i dlatego muszą być ukrywane, minimalizowane, tolerowane i ostatecznie wspierane. W ciągu tych jedenastu lat „pontyfikatu” Kościół katolicki został upokorzony i zdyskredytowany przede wszystkim z powodu skandali i korupcji przywódców hierarchii, które zostały całkowicie zignorowane, nawet gdy najbardziej bezwzględny watykański autorytaryzm szalał przeciwko wiernym kapłanom i zakonnikom, małym wspólnotom tradycyjnych zakonnic i wspólnotom przywiązanym do łacińskiej Mszy.
Ta jednostronna gorliwość przypomina fanatyzm Cromwella, typowy dla tych, którzy przeciwstawiają się Opatrzności, wiedząc, że w końcu znajdują się na szczycie hierarchicznej piramidy, mogą robić i niszczyć, co im się podoba, bez niczyjego sprzeciwu. I to dzieło zniszczenia, ta gotowość do wyrzeczenia się zbawienia dusz w imię ludzkiego pokoju, który zaprzecza Bogu, nie jest wymysłem Bergoglio, ale głównym (i niewypowiedzianym) celem tych, którzy wykorzystali sobór, aby zaprzeczyć katolickiemu Magisterium i zacząć burzyć Kościół od wewnątrz, małymi krokami, ale zawsze w jednym kierunku, zawsze z pobłażliwą tolerancją lub zawinioną bezczynnością – jeśli nie wyraźną aprobatą – władz rzymskich. Kościół katolicki został powoli, ale pewnie przejęty, a Bergoglio otrzymał zadanie uczynienia z niego agencji filantropijnej, „kościoła ludzkości, integracji, środowiska” w służbie Nowego Porządku Świata. Ale to nie jest Kościół katolicki: to jego podróbka.
Rezygnacja Benedykta XVI i wyznaczenie przez mafię z St. Gallen następcy zgodnego z dyktatem Agendy 2030 miało na celu umożliwienie – i udało się – globalnego zamachu stanu przy współudziale i autorytatywnym wsparciu Kościoła rzymskiego. Bergoglio jest dla Kościoła tym, czym inni światowi przywódcy są dla swoich narodów: zdrajcami, wywrotowcami i ostatecznymi likwidatorami tradycyjnego społeczeństwa, którzy są pewni bezkarności. Wada zgody Bergoglio (vitium consensus) w zaakceptowaniu jego wyboru opiera się właśnie na oczywistej obcości jego działań rządowych i magisterium w odniesieniu do tego, czego każdy katolik w każdym wieku oczekuje od Wikariusza Chrystusa i Następcy Księcia Apostołów. Wszystko, co robi Bergoglio, stanowi obrazę i prowokację wobec całego Kościoła katolickiego, jego świętych wszystkich czasów, męczenników, którzy zostali zabici w odium Fidei, oraz papieży wszystkich czasów aż do Soboru Watykańskiego II.
Jest to również i przede wszystkim obraza Boskiej Głowy Kościoła, naszego Pana Jezusa Chrystusa, którego świętą władzę Bergoglio twierdzi, że sprawuje ze szkodą dla Mistycznego Ciała, z działaniem, które jest zbyt systematyczne i spójne, aby mogło wydawać się owocem zwykłej nieudolności. W pracy Bergoglio i jego otoczenia, ostrzeżenie Pana jest wprowadzane w życie: Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was w postaci baranków, lecz w sercu są drapieżnymi wilkami (Mt 7,15). Jestem zaszczycony, że nie mam – i rzeczywiście nie chcę – żadnej kościelnej komunii z nimi: to lobby, które ukrywa swój współudział z panami świata, aby oszukać wiele dusz i zapobiec wszelkiemu oporowi przeciwko ustanowieniu Królestwa Antychrysta.
W obliczu oskarżeń Dykasterii twierdzę, jako Następca Apostołów, że jestem w pełnej komunii z Rzymskim Katolickim Kościołem Apostolskim, z Magisterium Papieży Rzymskich oraz z nieprzerwaną doktrynalną, moralną i liturgiczną Tradycją, którą oni wiernie zachowali.
Odrzucam neomodernistyczne błędy właściwe Soborowi Watykańskiemu II i tak zwanemu „posoborowemu magisterium”, w szczególności w kwestiach kolegialności, ekumenizmu, wolności religijnej, świeckości państwa i liturgii.
Odrzucam, odrzucam i potępiam skandale, błędy i herezje Jorge Mario Bergoglio, który przejawia absolutnie tyrańskie zarządzanie władzą, sprawowane wbrew celowi, który legitymizuje władzę w Kościele: władzę, która jest zastępstwem władzy Chrystusa i jako taka musi być posłuszna tylko Jemu. To oddzielenie papiestwa od jego legitymizującej zasady, którą jest Chrystus Najwyższy Kapłan, przekształca ministerium w samoreferencyjną tyranię.
Żaden katolik godny tego miana nie może być w komunii z tym „kościołem Bergogliów”, ponieważ działa on w wyraźnej nieciągłości i zerwaniu ze wszystkimi papieżami w historii i z Kościołem Chrystusa.
Pięćdziesiąt lat temu, w tym samym Pałacu Świętego Oficjum, arcybiskup Marcel Lefebvre został wezwany i oskarżony o schizmę za odrzucenie Soboru Watykańskiego II. Jego obrona jest moja; jego słowa są moje; a jego argumenty są moje – argumenty, przed którymi władze rzymskie nie mogły potępić go za herezję, czekając zamiast tego, aż konsekruje biskupów, aby mieć pretekst do ogłoszenia go schizmatykiem, a następnie odwołania jego ekskomuniki, gdy już nie żył. Schemat ten powtarza się nawet po tym, jak pół wieku pokazało proroczy wybór arcybiskupa Lefebvre’a.
W tych czasach apostazji katolicy znajdą w pasterzach wiernych mandatowi otrzymanemu od Naszego Pana przykład i zachętę do trwania w Prawdzie Chrystusa.
Depositum custodi, zgodnie z wezwaniem Apostoła: ponieważ zbliża się czas, kiedy będę musiał zdać sprawę przed Synem Bożym ze wszystkich moich czynów, zamierzam wytrwać w bonum certamen i nie zawieść w świadectwie wiary, które jest wymagane od każdego, kto jako biskup został obdarzony pełnią kapłaństwa i ustanowiony Następcą Apostołów.
Zachęcam wszystkich katolików do modlitwy, aby Pan przyszedł z pomocą swojemu Kościołowi i dodał odwagi tym, którzy są prześladowani za wiarę.
+ Carlo Maria Viganò, Archbishop
June 20, 2024
S.cti Silverii Papæ et Martyris
B.ti Dermitii O’Hurley, Episcopi et Martyris
Tłumaczenie: niewolnikMaryi.com
Żródło: Twitter, exsurgedomine.it
Czas Apostazji 
Skomentuj