Dusza miłująca Pana Jezusa nie zazdrości możnym tego świata, lecz tylko tym, którzy więcej miłują Pana Jezusa.
1. Św. Grzegorz wykładając trzecie to znamię miłości, powiada, że miłość nie zna zazdrości, bo nie umiałaby nawet zazdrościć ludziom światowym tych wielkości ziemskich, których nie tylko nie pragnie, ale nawet niemi
gardzi.
Czytaj dalej „O czystości naszych intencji i wartości uczynków”
Miłość jest cierpliwa.
Dusza miłująca Pana Jezusa miłuje cierpienie.
1. Ziemia jest miejscem zasługi i dlatego jest miejscem cierpienia. Ojczyzną naszą, w której nam Bóg przygotował odpocznienie w wiecznem weselu, jest niebo. Na tym świecie przez czas krótki przebywać mamy; ale w tym krótkim czasie wiele utrapień przecierpieć nam trzeba. „Człowiek urodzony z niewiasty, żyjąc przez czas krótki, napełnion bywa wielą nędz„
Cierpieć trzeba, i każdy cierpieć musi; czy sprawiedliwy, czy grzesznik, każdy swój krzyż dźwigać musi. Kto go dźwiga z cierpliwością, ten się zbawia, kto z niecierpliwością, ten się potępia.
Jedne i te same bóle, powiada św. Augustyn, jednych posyłają do nieba, drugich do piekła. Przez próbę cierpienia, mówi tenże święty, odłączają się plewy od ziarna w Kościele Bożym: kto w utrapieniach się upokarza i poddaje się woli Bożej, jest ziarnem dla nieba; kto się buntuje i w gniew popada i tak Boga opuszcza, jest plewą dla piekła.
Czytaj dalej „O łasce cierpienia – św. A.M. Liguori”
Św. Jakub upomina nas przede wszystkim, że jeżeli chcemy otrzymać od Boga łaski, powinniśmy się modlić z tą pewną ufnością, że nas wysłucha, i nie wolno nam o tym wątpić: A niech prosi z wiarą, nic nie wątpiąc (1, 6). Św. Tomasz uczy, że modlitwa jak nabiera siły do zasługiwania z miłości, tak znowu skuteczność wyjednywania czerpie z wiary i ufności. Podobnie i św. Bernard utrzymuje, że tylko ufność nasza wyjednywa zmiłowanie Boże. Bóg bardzo Sobie podoba, gdy ufamy Jego miłosierdziu; w ten sposób bowiem czcimy i wywyższamy tę Jego dobroć nieskończoną, którą zamierzył okazać światu przez dzieło stworzenia. Dlatego Prorok woła: Niech się, o Boże, weselą wszyscy, nadzieję mający w Tobie: na wieki bowiem będą szczęśliwi, i będziesz mieszkał w nich (Ps. 5, 12). Bóg opiekuje się i zbawia tych, co w Nim nadzieję pokładają: Obrońcą jest wszystkich, w Nim ufających (Ps. 17, 31). Który zbawiasz nadzieję mających w Tobie (Ps. 16, 7). O jak wielkie rzeczy obiecuje Bóg w Piśmie św. tym, co w Nim ufają! Kto w Bogu zaufał nie upadnie w grzechy: Nie zgrzeszą wszyscy mający w Nim nadzieję (Ps. 33, 23). Tak, bo jak mówi Dawid, Bóg ma zwrócone oczy na tych, co ufają Jego dobroci, aby nas Swą pomocą wyswobodzić od śmierci grzechowej: Oto oczy Pańskie nad bojącymi się Pana, i nad tymi, którzy ufają miłosierdziu Jego! On wyrywa od śmierci ich dusze(Ps. 32, 18. 19). A na innym miejscu Sam Bóg oświadcza: Wybawię go, iż we Mnie miał nadzieję, obronię go… wybawię go i uwielbię (Ps. 90, 14. 15). Proszę zwrócić uwagę na słówko iż; iż we Mnie zaufał, obronię go, wybawię od nieprzyjaciół, z niebezpieczeństwa upadku; a w końcu dam mu życie wieczne. (…)
Przygotujcie serca wasze Panu, a służcie Jemu samemu. – I Król. 7, 3.
PRZYGOTOWANIE.
O trzy głównie rzeczy dusza winna się starać, jeśli pragnie wiele odnieść korzyści z Komunii św.
Najpierw musi się oderwać od stworzeń; musi wyrzucić ze swego serca wszystko, co nie jest Bogiem lub dla Boga. Po wtóre powinna przyjmować Pana Jezusa w tym tylko celu, by kochać Go coraz bardziej. Po trzecie nigdy nie należy zaniedbywać po Komunii św. należytego dziękczynienia; wyobrażajmy sobie, iż widzimy Pana Jezusa w naszej duszy, jakoby zasiadającego na tronie łaski. Ileż skarbów łask ten traci, kto mało się modli po Komunii św.
Kardynał Bona zapytuje, dlaczego tyle dusz pomimo tak wielu Komunii św., tak mało czyni postępu na drodze Bożej? i odpowiada: „Przyczyna tego nie w pokarmie, lecz w usposobieniu przyjmującego”.
Ktoś powie: „Bóg był dla mnie dotychczas tak miłosierny, więc ufam, że taki będzie w przyszłości”. Odpowiem: dlatego że był dla ciebie taki miłosierny, chcesz Go znów obrażać?
A zatem aż tak (mówi ci św. Paweł) pomiatasz Bożą dobrocią i cierpliwością? Czyż nie wiesz, że Pan tolerował Cię aż do tej pory bynajmniej nie po to, byś nadal Go obrażał, ale po to, byś opłakiwał uczynione zło?
Czytaj dalej „Bóg gdy nadejdzie czas odpłaty, już nie czeka, lecz karze.”
Mój drogi i kochany Jezu, mój Skarbie, ze względu na uczynione Ci zniewagi nie zasługuję już więcej na to, by móc Cię kochać, ale przez Twoje zasługi, proszę Cię, uczyń mnie godnym Twojej czystej miłości. Kocham Cię ponad wszystko i żałuję z całego serca, że kiedyś Tobą wzgardziłem i wyrzuciłem Cię z mojej duszy. Teraz zaś kocham Cię bardziej niż siebie samego. Kocham Cię z całego serca, o Dobro moje nieskończone.
Czytaj dalej „Mój Jezu, Miłości moja, pomóż grzesznikowi, który chce Cię kochać i być cały Twój.”
„Niech cię nic nie miesza,
Niech cię nic nie trwoży,
Wszystko mija!
Bóg Sam nieodmienny.
Cierpliwość wszystko zwycięża.
Mającemu Boga
niczego nie braknie,
Bóg sam starczy!”
Czytaj dalej „Droga duszy do świętości wg. św. Teresy z Avila – Św. Alfons Maria Liguori (Cz.III)”
Droga duszy do świętości wg. św. Teresy z Avila – Św. Alfons Maria Liguori (Cz.I)
Cała doskonałość polega na praktycznym spełnianiu dwóch rzeczy: na oderwaniu się od stworzeń i zjednoczeniu się z Bogiem… A to zawarte jest w tych wielkich słowach Zbawiciela naszego: „Si quis vult post me venire, abneget semetipsum, et tollat crucem suam, et sequatur me„. „Jeśli kto chce za mną iść, niech sam siebie zaprze i weźmie krzyż swój, a naśladuje mię„
Czytaj dalej „Droga duszy do świętości wg. św. Teresy z Avila – Św. Alfons Maria Liguori (Cz.II)”
