Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich. Jednak nie Moja wola, lecz Twoja niech się stanie.
Pan Jezus ukrywa się niekiedy przed duszą najszczerzej Go miłującą, lecz pomimo tego z serca jej nie wychodzi; a ukrywa się na to jedynie, aby Go taż dusza jeszcze z większą miłością i z większem upragnieniem szukała. Lecz żeby Jezusa znaleźć, potrzeba Go szukać nie pomiędzy uciechami i rozkoszami świata, ale pomiędzy krzyżami i umartwieniami, jak Go Marya szukała.
„Ilekroć spojrzałam na mojego Syna, ilekroć przewijałam Go w pieluszki, ile razy patrzałam na Jego ręce i nogi, tyle razy serce moje jakby nową napełniało się boleścią gdyż mi zawsze stawało na myśli Jego ukrzyżowanie”
Jest wiele dusz, które pragną być doskonałemi, ale przytem dziwnie są na to obojętnemi, żeby raczej dostać się do nieba i z Bogiem się połączyć, niż dalej żyć tu na ziemi. Szczęśliwość wieczna jest zbyt wielkiem dobrem, a Pan Jezus zbyt wiele ucierpiał, chcąc nam ją wysłużyć, by nie miał osobną karą dotknąć tych dusz, które tak mało jej pragnęły za życia
Ci, którzy nie wierzą wolą i sercem, lecz samym tylko rozumem, jak to czynią grzesznicy, którzy aż nadto dobrze znają i uznają prawdy wiary, ale żyć wedle przykazań Bożych nie chcą, mają bardzo słabą wiarę.
W gospodzie więc odprawiono ich surowo; wszelako święty Józef, rodem z Betlehemu, pocieszał się nadzieją, że u swoich krewnych lub znajomych przyjęcie znajdzie: ale i ci odprawili go z surową niegrzecznością, z szyderstwem, nawet słowami go zelżyli. Zmartwiony wrócił św. patryarcha ze łzami w oczach do Maryi, czekającej za miastem na niego, aby jej swoje niepowodzenie oznajmić i użalić się nad zatwardziałością ludzi. „Nie wiem“, rzekł na koniec, „gdziebyśmy się na noc schronić mogli,… ale znam przecie niedaleko miasta jaskinią, dokąd pasterze swoje trzody przed burzą i nawałnicą zapędzają; — tam się więc udajmy.“
Jakież dzięki składać powinniśmy Bogu, że dał się nam narodzić po dopełnionej wielkiej tajemnicy odkupienia ludzkiego. To bowiem właśnie wyrażają te słowa wypełnienie czasu, to jest tego czasu błogosławionego, w którym Pan Jezus przyjściem Swojem na świat, otrzymał dla nas wszystkie łaski, niezbędne do zbawienia.
Gdy Marya miała być Niewiastą mężną, wysłaną na świat dla zwyciężenia Lucyfera, nie wypadało w żaden sposób, aby zrazu została przez niego zwyciężoną i poddaną mu w niewolę, owszem, według wszelkiej słuszności wypadało aby wolną była od najlżejszej skazy, i ani na chwile nie podlegała przemocy piekielnego wroga.
Święci zgodnie nauczają, że przyczyna Bogarodzicy konieczną jest do zbawienia naszego; konieczną, mówią nie bezwzględnie ale moralnie. Tej moralnej konieczności Bóg chce, który postanowił Maryę rozdawczynią łask wszystkich.
Nie masz dla nas zbawienia, bez łaski, jest dogmatem wiary; nie masz łaski bez przyczyny i pośrednictwa Maryi, nauczają Święci. Dlaczego? bo Marya jest Matką Boską, Matką ludzi i Królową nieba.
Ktoś powie: „Bóg był dla mnie dotychczas tak miłosierny, więc ufam, że taki będzie w przyszłości”. Odpowiem: dlatego że był dla ciebie taki miłosierny, chcesz Go znów obrażać?
A zatem aż tak (mówi ci św. Paweł) pomiatasz Bożą dobrocią i cierpliwością? Czyż nie wiesz, że Pan tolerował Cię aż do tej pory bynajmniej nie po to, byś nadal Go obrażał, ale po to, byś opłakiwał uczynione zło?
Nie mamy przystępu do Ojca przedwiecznego, jeno przez Chrystusa Pana i podobnież, nie mamy przystępu do Chrystusa Pana, jeno przez Maryję. (…) chce bowiem Pan Bóg, aby tenże Boski Zbawca, który nam dany został przez Maryję, przyjął nas także za Jej pośrednictwem, i dlatego święty ten nazywa Maryją Matką łaski i naszego zbawienia
Ponieważ cała natura Boska raczyła zamknąć się w przeczystym łonie Niepokalanej Dziewicy, przeto nie waham się powiedzieć, że otrzymała Ona jakby władze nad wszelkiemi wypływami łaski, gdyż Syn Boży wychodząc na świat z Jej błogosławionego żywota, sprawił że z niego wypłynęły potoki wszelkich darów niebieskich.
I jest to tylko powtórzeniem tego co tenże Święty wyraża w tym samym rozdziale a jeszcze dobitniej. Twierdzi on, że od chwili jak Dziewica Matka poczęła w łonie Swoim Słowo Boże, nabyła poniekąd, jakby władzę nad wszelkimi darami wypływającymi od Ducha-Świętego,
Miłość żyje w utęsknieniu napełniając duszę pożądaniem opuszczenia tej ziemi, aby unieść się na skrzydłach i połączyć się dokładnie z Bogiem w ojczyźnie błogosławionej, aby Stwórcę z całej siły tam kochać.
„W żadnej sprawie nie jest Zbawiciel więcej tkliwym ani więcej miłościwym jak właśnie w Eucharystyi, w której się wyniszcza, jeśli tak mówić można, i staje się pokarmem, aby przeniknąć dusze nasze, i zjednoczyć się z sercem wiernych swoich.
„Właśnie przez te oschłości i przez pokusy doświadcza Pan Bóg miłości tych dusz, które Go kochają. Choćby nawet ta próba całe życie trwać miała, to przecież dusza nie powinna opuszczać modlitwy; przyjdzie czas, gdzie jej to wszystko sowicie zapłacą… Miłość ku Bogu nie na tym polega, żeby ją czuć, ale żeby Panu Bogu służyć z odwagą i pokorą”
„Żyję, lecz duchem jam stąd tak daleka,
Jakbym nie biegła przez tę życia drogę;
A kiedy patrzę w życie, co mnie czeka:
Żyjąc umieram , że umrzeć nie mogę!”
