Święci zgodnie nauczają, że przyczyna Bogarodzicy konieczną jest do zbawienia naszego; konieczną, mówią nie bezwzględnie ale moralnie. Tej moralnej konieczności Bóg chce, który postanowił Maryę rozdawczynią łask wszystkich.
Nie masz dla nas zbawienia, bez łaski, jest dogmatem wiary; nie masz łaski bez przyczyny i pośrednictwa Maryi, nauczają Święci. Dlaczego? bo Marya jest Matką Boską, Matką ludzi i Królową nieba.
Ktoś powie: „Bóg był dla mnie dotychczas tak miłosierny, więc ufam, że taki będzie w przyszłości”. Odpowiem: dlatego że był dla ciebie taki miłosierny, chcesz Go znów obrażać?
A zatem aż tak (mówi ci św. Paweł) pomiatasz Bożą dobrocią i cierpliwością? Czyż nie wiesz, że Pan tolerował Cię aż do tej pory bynajmniej nie po to, byś nadal Go obrażał, ale po to, byś opłakiwał uczynione zło?
Nie mamy przystępu do Ojca przedwiecznego, jeno przez Chrystusa Pana i podobnież, nie mamy przystępu do Chrystusa Pana, jeno przez Maryję. (…) chce bowiem Pan Bóg, aby tenże Boski Zbawca, który nam dany został przez Maryję, przyjął nas także za Jej pośrednictwem, i dlatego święty ten nazywa Maryją Matką łaski i naszego zbawienia
Ponieważ cała natura Boska raczyła zamknąć się w przeczystym łonie Niepokalanej Dziewicy, przeto nie waham się powiedzieć, że otrzymała Ona jakby władze nad wszelkiemi wypływami łaski, gdyż Syn Boży wychodząc na świat z Jej błogosławionego żywota, sprawił że z niego wypłynęły potoki wszelkich darów niebieskich.
I jest to tylko powtórzeniem tego co tenże Święty wyraża w tym samym rozdziale a jeszcze dobitniej. Twierdzi on, że od chwili jak Dziewica Matka poczęła w łonie Swoim Słowo Boże, nabyła poniekąd, jakby władzę nad wszelkimi darami wypływającymi od Ducha-Świętego,
Miłość żyje w utęsknieniu napełniając duszę pożądaniem opuszczenia tej ziemi, aby unieść się na skrzydłach i połączyć się dokładnie z Bogiem w ojczyźnie błogosławionej, aby Stwórcę z całej siły tam kochać.
„W żadnej sprawie nie jest Zbawiciel więcej tkliwym ani więcej miłościwym jak właśnie w Eucharystyi, w której się wyniszcza, jeśli tak mówić można, i staje się pokarmem, aby przeniknąć dusze nasze, i zjednoczyć się z sercem wiernych swoich.
„Właśnie przez te oschłości i przez pokusy doświadcza Pan Bóg miłości tych dusz, które Go kochają. Choćby nawet ta próba całe życie trwać miała, to przecież dusza nie powinna opuszczać modlitwy; przyjdzie czas, gdzie jej to wszystko sowicie zapłacą… Miłość ku Bogu nie na tym polega, żeby ją czuć, ale żeby Panu Bogu służyć z odwagą i pokorą”
„Żyję, lecz duchem jam stąd tak daleka,
Jakbym nie biegła przez tę życia drogę;
A kiedy patrzę w życie, co mnie czeka:
Żyjąc umieram , że umrzeć nie mogę!”
niemożliwą jest rzeczą według zwykłych praw Opatrzności, by wierny się zbawił, gdy się nie będzie Bogu polecał i gdy Go nie będzie prosił o łaski konieczne do zbawienia.
