Nabożeństwo Majowe (12) – Z rękopisów O. Karola Antoniewicza

ROZMYŚLANIE XIII.

Na dzień 12 Maja.
Pierwsza Boleść Maryi. Ofiaro­wanie Pana Jezusa.

„I duszę Twą własną prze­niknie miecz.
(Łuk. R. II. w. 35)
„Urągania i nędze czekało ser­ce moje. — I czekałem, ktoby się społem smęcił, a nie było; i ktoby pocieszył, a nie nalazłem. I dali żółć na pokarm mój; a w upragnieniu mojem napawali mie octem.“
(Po. 68. to. 21.)

Spełniło się proroctwo Symeona i miecz boleści przeszył duszę Maryi! Gorzka męka Zbawcy świata, Syna Maryi, stanęła żywo przed oczyma duszy tej Matki Bolesnej! I od tej chwili cała przyszłość bolesna spo­czywała w sercu Jej. Piastując to Boskie dziecię na ręku, widziała je na twardym drzewie krzyżowym rozpięte; widziała te ręce i nogi przebite, te usta wyschłe, te skronie cierniem skłute, to ciało najświętsze od głowy do stóp biczami zorane. Widziała tę twarz nad słońce jaśniejszą, policzkowaną i plwocinami zeszpeconą, to serce miło­ścią pałające otwarte i krew do ostatniej przelaną, wysączoną kropelki!

Marya cierpi i cierpi bez przerwy, bez ulgi, bo przy takiem widzeniu przyszłości, cóżby Ją jesz­cze pocieszyć zdołało? a jednak nie narze­ka, nie rozpacza; dusza Jej pokoju nie tra­ci; serce choć mieczem przebite, nie prze­staje kochać tych, którzy boleści Jej zada­wali!

O! czemuż i my, w podobnych widząc się okolicznościach, nie chcemy iść za przy­kładem Maryi? Jeźli groźno i boleśnie przy­szłość nam się pojawia, jeźli na widok tych nieszczęść i cierpień, które nas dotknąć mo­gą, trwoży się i lęka serce nasze, jeśli na umyśle i siłach upadamy a znikąd żadnej nie mamy pociechy, spieszmy do Maryi, otwórzmy Jej serce nasze i zawołajmy z Nią i z Synem Jej: Ojcze! jeźli być może, niechaj ten kielich ode mnie odejdzie, ale niejako ja chcę, ale jako Ty. Wiem że bez Twojej woli i wiedzy nic mi się złego stać nie może, wiem że wola Twoja nie inna jest, jak zbawienie moje. Ty najlepiej wiesz jaką drogą do zbawienia masz mnie dopro­wadzić. Prowadź mnie Ojcze; pójdę za wo­lą Twoją; pójdę tą drogą krzyża, którą szedł Jezus i Marya i wszyscy święci Twoi. Chcę się weselić, jeźli taka wola Twoja; chcę cierpieć, jeźli chcesz, abym cierpiała! Zawsze i wszędzie niechaj się spełni wola Ojca na dziecku. Oto Cię tylko proszę, abym dobrze umiała cierpieć i cierpienia moje sta­ły się zbawieniem mojem. O Maryo! Ty bądź przykładem, pociechą, siłą moją w cier­pieniu. Ty bądź opieką moją w życiu i przy śmierci, Amen.

LITANIA DO NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY.

MODLITWA
ŚWIĘTEGO BERNARDA.

Wspomnij o najdobrotliwsza Panno Maryo, że od wieków nie słyszano, ażeby kto, uciekając się do Ciebie, Twej pomocy wzywając, Ciebie o przyczynę prosząc, miał być opuszczonym kiedy. Tą nadzieją ożywiony, uciekam się do Ciebie o Maryo, Panno nad Pannami i Matko Jezusa Chrystusa! Przystępuje do Ciebie, biegnę do Ciebie, stawam przed Tobą jako grzeszny człowiek drżąc i wzdychając. O Pani świata nie gardź prośbami mojemi, o Matko Słowa przedwiecznego, racz wysłuchać mnie nędznego, który do Ciebie z tego padołu płaczu o pomoc wołam. Bądź mi pomocą we wszystkich moich potrzebach teraz i zawsze, a osobliwie w godzinę śmierci, o łaskawa, o litościwa, o słodka Panno Maryo. Amen.

Nabożeństwo Majowe. Z rękopisów Ojca Karola Antoniewicza S. J. oddrukowane osobno z książki do nabożeństwa tegoż autora. Kraków. 1883.