Ciało Chrystusowe i Pismo św. są wiernym najbardziej potrzebne dla duszy.
1. Głos ucznia: O najsłodszy Panie Jezu! jakaż to słodycz napełnia duszę pobożną kiedy biesiaduje z Tobą na uczcie Twojej, na której nie otrzymuje innego pokarmu do spożycia, jedno Ciebie, jedynego swego Umiłowanego, za którym tęskni najwyższem pragnieniem swego serca.
O, jakby mi było słodko, wylewać łzy miłości przed obliczonością Twoją i z pobożną Magdaleną skrapiać takiemi łzami nogi Twoje! Lecz gdzież u mnie taka pobożność? Gdzież tak obfite łzy święte?
Zaiste w obliczu Twojem i świętych Aniołów Twoich całe serce moje powinnoby miłością goreć i płakać z radości. Wszakże w Najświętszym Sakramencie posiadam Ciebie, obecnego rzeczywiście, chociaż utajonego pod cudzą postacią.
2. Albowiem oglądać Ciebie we właściwej Ci i Boskiej jasności, — nie zniosłyby tego oczy moje, a nawet świat cały nie ostałby się wobec blasku chwały Twojego Majestatu. W tem przeto oglądasz się na słabość moją, że się ukrywasz pod postaciami Sakramentu.
Posiadam prawdziwie i wielbię Tego, którego adorują Aniołowie w niebie, — ale ja narazie widzę Go jeszcze przez wiarę, oni zaś oglądają Go we własnej osobie i bez zasłony. Trzeba mi poprzestać na świetle prawdziwej wiary i postępować według niej, póki nie nadejdzie dzień wiekuistej jasności, a nie przeminą cienie figur (Pieśni 2. 17.) . Ale gdy przyjdzie, co jest doskonałe (1. Kor. 13. 10), wtedy ustanie używanie Sakramentów, bo błogo sławieni w chwale niebieskiej nie potrzebują sakramentalnego lekarstwa.
Weselą się bowiem bez końca w obecności Boga, oglądając twarzą w twarz (1. Kor. 13. 12). Jego chwałę, i przemienieni z jasności w jasność niezgłębionego Bóstwa, rozkoszują się w Słowie Bożem Wcielonem, jakiem było na początku i jakiem pozostaje nawieki.
3. Na wspomnienie tych cudów wszelka nawet pociecha duchowna staje się mnie jałową, bo póki nie oglądam Pana mojego jawnie w chwale Jego, za nic poczytuję wszystko, co na ziemi widzę i słyszę.
Tyś mi świadkiem, o Boże! że żadna rzecz nie może mię pocieszyć, ani żadne stworzenie uspokoić; — możesz to jedynie Ty, Boże mój, w którym przez wieczność całą pragnę się zatapiać. Ale to niepodobna, póki pozostaję w śmiertelnem tem życiu. Dlatego muszę uzbroić się w wielką cierpliwość i poddać się Tobie we wszelkiem mojem pragnieniu.
Bo i Święci Twoi, Panie, którzy już weselą się w Królestwie niebieskiem, wyglądali za życia swego na ziemi z wiarą i wielką cierpliwością przyjścia chwały Twojej.
W co oni wierzyli, li ja w to wierzę; czego oni się spodziewali, tego i ja się spodziewam; gdzie oni doszli, ufam, że li ja tam dojdę za łaską Twoją.
Tymczasem, pokrzepiony przykładami Świętych, pójdę naprzód we wierze. Księgi święte będą mi pociechą i zwierciadłem życia, a nade wszystko Przenajświętsze Ciało Twoje będzie mi osobliwem lekarstwem i schronieniem.
4. Albowiem jak najżywiej odczuwam potrzebę dwóch rzeczy w tem życiu, bez których to nędzne życie byłoby dla mnie wprost nie do zniesienia.
W więzieniu ciała tego zamknięty, przyznam się, że mi potrzeba tego dwojga: pokarmu i światła.
Dałeś mi przeto w słabości mojej Święte Twoje Ciało na pokarm duszy i ciała, a postawiłeś pochodnią nogom moim, słowo Twoje (Ps. 118. 103).
Bez tego dwojga nie mógłbym żyć dobrze; albowiem słowo Boże jest światłością duszy mojej, a Najśw. Sakrament Twój chlebem żywota.
Możnaby powiedzieć, że są to dwa stoły, postawione z jednej i z drugiej strony w skarbnicy Kościoła św. Jeden — to św. stół ołtarzowy, na którym spoczywa chleb święty, czyli drogocenne Ciało Chrystusowe.
Drugi stół — to prawo Boże, które zawiera naukę świętą, uczy prawdziwej wiary i prowadzi pewno aż za zasłonę, gdzie się znajduje Święte Świętych.
Dzięki Tobie, Panie Jezu. światło światłości wiekuistej, za ten stół świętej umiejętności, który nam zastawiłeś przez sług Twoich, Proroków, Apostołów i innych Mistrzów duchownych.
5. Dzięki Ci, Stwórco i Odkupicielu rodu ludzkiego, że dla okazania całemu światu miłości Twojej, zgotowałeś wielką wieczerzę, na której już nie Symbolicznego baranka, ale Twoje Najświętsze Ciało i Krew Twoją Przenajśw. podałeś do pożywania, uweselając wszystkich wiernych ucztą świętą i upajając ich kielichem zbawienia, w którym wszystkie zawierają się rozkosze rajskie i w którym uczestniczą święci aniołowie doznając jednak większej od nas szczęśliwości i słodyczy.
6. O jak wielkiem i zaszczytnem jest zadanie kapłanów, którym dano jest Pana zastępów słowami świętemi sprowadzić na ołtarz, błogosławić wargami, piastować na rękach, przyjmować własnemi usty i podawać drugim.
O jak czyste powinny być te ręce; jak nieskalane mają być usta, jak niezmazane serce kapłana, skoro tylekroć wchodzi doń dawca czystości ! Z ust kapłana tylko święte, godne i pożyteczne słowa wychodzić powinny; gdyż tak często przyjmuje Sakrament Chrystusowy.
7. Oczy jego, które w Ciało Chrystusa Pana wpatrywać się zwykły, powinne być szczere i wstydliwe. Ręce muszą być czyste i ku niebu wzniesione, gdyż zwykły piastować -Stworzyciela nieba i ziemi.
Do kapłanów to szczególnie powiedziano w Prawie: Świętymi bądźcie, bom ja Święty jest, Pan Bóg wasz (Lewit. 19. 2).
8. Niechże nas wesprze, Wszechmogący Boże, łaska Twoja, abyśmy, przyjąwszy powinności kapłańskie, mogli godnie i nabożnie Ci służyć we wszelkiej czystości i prawości sumienia.
A jeśli nie zdołamy zachować się w takiej niewinności życia, jak powinniśmy, daj nam choć godnie opłakiwać złości, któreśmy popełnili, i 'Spraw, abyśmy na przyszłość służyli Ci gorliwiej w duchu pokory i z postanowieniem, płynącem z dobrej woli.
Tomasz a Kempis – O NAŚLADOWANIU CHRYSTUSA. KSIĄG CZTERY. Kraków 1922 r. Wydawnictwo Księży Jezuitów.
Codziennie wieczorem wspieramy osoby wyrażające swoje poddanie się woli Boga naszą modlitwą:
Niech się stanie wola Twoja! (Módlmy się)
„Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich. Jednak nie Moja wola, lecz Twoja niech się stanie.”
Wskazane jest też dodać za Matką Boga: „Oto Ja służebnica(sługa) Pańska(i), niech Mi się stanie według Twego słowa!”
Codziennie wieczorem wspieramy osoby tak wyrażające swoje poddanie się woli Boga modlitwą :