O NAŚLADOWANIU CHRYSTUSA – O wdzięczności za łaskę Bożą

1. Dlaczego szukasz spoczynku, kiedyś zrodzony do pracy. Usposabiaj się więcej do cierpli­wości, aniżeli do pociech; więcej do dźwigania krzyża, niźli do wesela. Któryż bowiem nawet z ludzi świa­towych nie przyjąłby chętnie pocie­chy i radości duchowej, gdyby tylko mógł zawsze ją otrzymać.  Duchowne pociechy wyższe są bo­wiem, niż wszelkie przyjemności świa­ta i zmysłowe rozkosze.
Albowiem wszystkie światowe roz­kosze są albo marne, albo sprośne.  Duchowne zaś rozkosze są jedynie prawdziwe i uczciwe, bo z cnót się rodzą i sam Bóg czystym duszom je wlewa. Ale tych Bożych pociech nikt nie może używać zawsze podług woli swojej; albowiem doświadczenia Bo­że nie na długo ustają.

2. Temu nawiedzaniu duszy pocie­chą z nieba wielce się sprzeciwia fał­szywa swoboda umysłu i zbyteczne ufanie samemu sobie.
Bóg wielką łaskę świadczy człowie­kowi, dając mu pociechę, lecz czło­wiek źle czyni, gdy nie przypisuje wszystkiego Bogu i nie dziękuje mu za wszystko. I dlatego to nie spływają na nas obficiej dary łaski Bożej, że niewdzię­czni jesteśmy względem ich Dawcy, i że nie odnosimy ich wszystkich do ich właściwego źródła.
Łaska należy się bowiem zawsze te­mu, kto za nią umie być wdzięcznym; i zwykle odejmuje ją Bóg pysznemu a daje ją pokornym.

3. Nie chcę takiej pociechy, któraby mię skruchy pozbawić miała; i nie żądam uniesień ducha, któreby mię w dumę wzbić miały. Nie wszystko bowiem, co jest wzniosłe, święte jest; nie wszystko co słodkie, dobre jest; nie każde pra­gnienie czyste jest: i nie wszystko co nam jest drogie, jest też miłe Bogu.
Chętnie przyjmuję łaskę Bożą, któ­ra mię czyni coraz pokorniejszym i baczniejszym i skorszym do wyrze­czenia się samego siebie.
Ten, którego Bóg wyćwiczył w szko­le Swojej, to dając, to odbierając mu łaskę, nie poważy się przypisywać sobie cokolwiek dobrego, lecz wyzna raczej, że sam z siebie jest lichy i nędzny.
Oddawaj Bogu, co jest Bożego (Mat. 22. 21.); a sobie to przypisz, co twoje jest; to znaczy: Bogu składaj dzięki za łaskę, a sobie samemu przyznaj winę i ka­rę, która ci się za winę należy.

4. Stawiaj się zawsze na najniższem miejscu (Łuk. 14. 10.), a otrzymasz najwyż­sze, bo najwyższe na najniższem opiera się i wznosi. Święci, którzy są najwyżsi w oczach Boga, najniższymi są w oczach własnych, a im wyżej są w chwale, tem głębiej w pokorze. Pełni prawdziwej chwały niebie­skiej nie pragną tej marnej chwały. Ugruntowani i utwierdzeni w Bogu, żadną miarą dumnymi być nie mogą. Ponieważ wszystko, cokolwiek mają dobrego, Bogu przypisują, nie szuka­ją pochwał od ludzi, lecz chcą tej chwały, która pochodzi od samego Boga; i nade wszystko tego pragną, i ku temu jedynie dążą, aby Bóg chwalony był sam w sobie i we wszystkich Świętych swoich.

5. Bądź przeto wdzięczny za dar najmniejszy, a większego godnym się staniesz. Najmniejszy dar przyjm jako naj­większy, a to, co najbardziej wzgar­dzone. za osobliwą łaskę uważaj. Jeśli bowiem patrzysz na godność Dawcy, to żaden dar Jego nie wyda ci się ni lichym, ni małym. Czyż bo­wiem może być małem to, co nam daje Bóg Najwyższy?
Chociażby zesłał na nas kary i chło­stę, i za to dzięki składać mu ma­my: albowiem wszystko to, co na nas dopuszcza, czyni dla zbawienia na­szego.
Kto chce zachować łaskę Bożą, niech będzie wdzięczny, gdy Bóg ją daje, a cierpliwy, gdy ją odbiera.  Niech się modli, gdy wróciła; niech będzie pokorny i czujny, aby jej nie postradał.

Tomasz a Kempis – O NAŚLADOWANIU CHRYSTUSA. KSIĄG CZTERY.Kraków 1922 r. Wydawnictwo Księży Jezuitów