Rozmyślania o pokucie cz. 8 – Niestałość w przyrzeczeniu poprawy.

Rozmyślania o pokucie cz. 7 – Mocne postanowienie poprawy

Kto jest nie stały w danej obietnicy po­prawy, ten 1) wielką szkodę ponosi za życia,
2) wielki ból uczuwa przy śmierci, 3) wielkie ma pohańbienie na sądzie ostatecznym, 4) nie­słychaną mękę w piekle. Oto cztery punkta,które pod bliższą uwagę weźmiemy w rozmy­ślaniu niniejszem.

1.

a. Zaprawdę, wielkie szkody ponosimy, niestali jesteśmy i mocnego przedsięwzięcia
poprawy nie dochowujemy. Bóg nam daje łaski swoje obficie, ale że z niemi nie współpracu­jemy, więc giną dla nas bezpożytecznie. Owocu nie wydają i opuszczają nas, jako nie umie­jących cenić takiego dobrodziejstwa.

b. Nie spełniając obietnicy danej na spo­wiedzi, wypadamy z łaski, a tem samem tracimy wiele sposobności do jednania sobie co­raz większych zasług. Każdy czyn dobry byłby nam przysporzył zasług niemało, ale że był wykonany nie w stanie łaski, przeszedł dla życia wiecznego bez wartości, u ludzi tylko znalazł uznanie i na tem koniec.

c. Jeśli wierni nie jesteśmy przyrzeczeniu danemu na spowiedzi, to znowu wpadamy
w grzechy te same, któreśmy wyznali, a może i w większe jeszcze.

d. Za przestępstwo należy się kara, więc gdy poprawa stosownie do obietnicy nie nastąpiła, gdy ponownie jedno lub drugie przy­kazanie zostało przekroczone, samo się przez się rozumie, że kara nas nie minie, owszem tem cięższą będzie, im bardziej lekceważyliśmy sobie słowo dane Panu Bogu przy spo­wiedzi.

 

2.

a. Wielką boleść nam sprawiają przy śmierci niezachowywane przyrzeczenia, łamane  raz po raz obietnice poprawy. Przy śmierci bowiem o wiele jaśniej niż teraz, i z wielkiem przerażeniem poznamy, cośmy dobrego mogli i powinni byli uczynić, a czegośmy właśnie przez lekkomyślność naszą zaniedbali  i nie uczynili.

b. Zło natomiast, które się z naszej winy stało, bardzo się uwydatni wtedy, zgrozą nas
przejmie niepomierną, zawstydzenie i pohań­bienie postawi nam przed oczy bardzo w wyraźnie i nader dotkliwie.

c. Mieliśmy za dobre nagrodę otrzymać teraz z bólem niesłychanym widzimy, że kara nas za złe spotyka, że najmniejsze uchybienie zostało zaznaczone i teraz jako powód do kary ujawnione. Samo się gwałtownie na myśl na­suwa, i jakby mówi: „otom ja, wtedy a wtedy zostałom popełnione“.

d. Z góry wiedzieliśmy, nieraz byliśmy ostrzegani, że przy końcu ścisły rachunek zdać
przyjdzie ze wszystkiego, co się robiło w ciągu życia, że nam nawet szeląga nie podarują, ale uiścić każą; tymczasem to wszystko jakbyśmy wymazali z pamięci, jakbyśmy do tego wszystkiego nie przywiązywali wagi, i dlatego przy śmierci taki smutek nas przygniata, taką wy­słowić się nie dającą boleść czujemy.

 

3 .

a. Wielkie pohańbienie na sądzie nas spotka, żeśmy mocnego przedsięwzięcia popra­wy nie zachowywali. Bóg i Aniołowie Święci, z całym dworem niebieskim patrzeć na to nasze pohańbienie, świadkami tego pohańbienia będą. Wolelibyśmy gdzieś w przepaści się znajdować, niż na taki wstyd się wystawiać, taką hańbę ponosić. Nie usłyszą głosu naszego góry i pagórki, nie spadną na nas i nie za­kryją nas, chociaż oto natarczywie prosić bę­dziemy.

b). Wołał nas Stwórca do siebie różnymi sposobami i to nieraz, prosił byśmy przy Nim trwali, Jego się trzymali, tak jak On chce żyli, obowiązki nasze spełniali, my tymczasem niebaczni na własną zgubę wołania tego do sercaśmy nie brali; na zaprosinyśmy nie zwa­żali i powolnymi się nie okazali.

c. Czci i wesela pozbawiliśmy Pana nad Pany, gdyśmy nie za tem, co on nam zalecał,
co było z takiem dobrem naszem. ale za czem innem poszli, gdyśmy własną wolę nad wolę Pana przełożyli, i tym sposobem czci Mu nie  okazali, wesela nie sprawili.

d.. Niedbalstwo i opieszałość były spraw­cami tylu i tak ciężkich grzechów, któremiśmy  Boga obrażali, siebie na gniew Jego wysta­wili, karę skądinąd nam należną powiększyli.

e. Zawstydzenie nasze i pohańbienie, a oraz kara wobec podwładnych nas spotka.
Tyleśmy razy ich upominali i zachęcali, aby tego co Panu Bogu przyrzekli dotrzymali; tyleśmy razy surowo ich karcili, gdy się w czem nie powolnymi okazali -— a tymczasem sami, zamiast im przykładem świecić, bardziej jesz­cze byliśmy niewiernymi i bardziej opieszały­mi w zachowaniu przedsięwzięcia mocnego.
O jakaż straszna czeka nas kara! Jak bardzo jesteśmy winnymi! Dla innych mieliśmy prze­strogę, a dla siebie nam jej zabrakło. Biedni stokroć biedni!

 

4 .

a. Za życia, przy śmierci, na sądzie, mocno się nam dało we znaki, żeśmy tak lekko sobie ważyli słowo w tak ważnej chwili wyrzeczone. Ale na tem nie koniec, po sądzę wieczna szczę­śliwość, albo wieczne biada następuje. Ci co się w piekle znajdą, co los złych, duchów podzielą iprzez nich zawsze dręczeni będą; jasno i z wielkiem zdumieniem swojem zobaczą, jak łatwo, dołożywszy jeno starania trochę, mogli tych strasznych mąk piekielnych uniknąć i nie­bieską szczęśliwość osiągnąć, a jednak szczę­śliwość niebieska ich ominęła, męki piekielne ponoszą, dlatego, że z przestróg i rad im udzielanych nie korzystali. Zapóźno teraz spo­strzegli. jakiego czczęścia się pozbawili, a w jakie nieszczęście popadli.

b. To co ich odwodziło od dobrego, co w przepaść popychało, było tak marnem, tak niegodziwem, że ze wstrętem odeń trzeba się było odwrócić, a przy tern, co się Bogu przy­rzekło, co było tak ważnem. takie szczęście zapewniającem, niezłomnie trwać.

 

Akt strzelisty.

Życie, śmierć, sąd i piekło przemawiają za tem silnie, abyśmy obietnicy Bogu danej
przy trybunale świętym zawsze wiernymi byli. Ten owoc z rozmyślania naszego nasuwa się nam sam przez się przed oczy i do wzięcia naprasza. Weźmy go i za żadne pieniądze nie odstąpmy nigdy nikomu. Amen.

 

---

Ks. Antoni Chmielowski – ROZMYŚLANIA O POKUCIE I JEJ WARUNKACH, Petersburg, 1908 r.