Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich. Jednak nie Moja wola, lecz Twoja niech się stanie.
Czy może On od nas żądać swobodnie, czegokolwiek zechce, a my czy gotowiśmy wszystko Mu dać, czego zapragnie? Czy nie stawiamy Mu warunków i granic, iż dotąd tylko może się posunąć w swych żądaniach, nie dalej?
Jeżeli najcenniejsza ze wszystkich łask jest łaska wytrwania, z której tamte czerpią swą niepożytość, to z pewnością najszkodliwszą ze wszystkichCzytaj dalej
Ilekroć się skarżymy na naszą niemoc wobec Boga, że nasze prośby zostają bez odpowiedzi, że nasze wysiłki około wykorzenienia zastarzałych grzechów idą na marne, że ulegamy pokusom i napadom humoru czy gadulstwa – to przyczyną tego w większości wypadków jest nasze życie nieumartwione.
A jednak jakże wielu w tym błądzi. Wkraczają na drogę życia pobożnego. Są gotowi oddać się Bogu całkowicie i w tym duchu układają swe przyszłe życie. Przepisują sobie modlitwę myślną, rachunki sumienia, spowiedź i Komunię św., szczególne nabożeństwa i umartwienia. Wszystko dokładnie spisane, prezentuje się dobrze, uzyskało zatwierdzenie… Tylko jakoś miejsca zabrakło na pożycie z drugimi, na obowiązki względem braci, na uczynki miłosierdzia! Jak gdyby to wszystko było zbyteczne, jakby nie miało związku z życiem duchownym lub było tak łatwe, iżby nie zasługiwało na wzmiankę!
Jeśli więc napotkasz objawy, iż coś jest u ciebie niedobrze, że ci coś przeszkadza, zbadaj przede wszystkim swe nabożeństwo do Matki Najświętszej, czy mu czego nie brakuje, bądź w sposobie ujęcia i stopniu natężenia, bądź w wierze i ufności, bądź w miłości i wierności.
Dąż do cnoty szczerze, ale nie gwałtownie. Nie trać czasu na ciągłe spoglądanie wstecz, na nieustanne mierzenie przebytej drogi. Zbyt dużo od siebie nie żądaj, bo wnet wpadniesz w pośpiech, niepomny własnej słabości, a załamawszy się na niej, zwątpisz o Bożej dobroci. Bądź powolny. Po tysiąc razy będę ci to powtarzał, gdyż nie ma trudności ani niebezpieczeństwa w życiu duchownym, gdzie by ta powolność nie była potrzebna.
Gwałtowność pokus jest oznaką wściekłości złego ducha, który nie gniewa się bez przyczyny. Pismo św., mówiąc o gniewie szatana, dodaje, iż powodem tego jest, że czas jego krótki. Widocznie sprowokowaliśmy go naszym garnieniem się do Boga lub objawami szczególnej miłości Bożej, które nad nami zabłysły i zostały przez szatana dostrzeżone z większą jasnością niż przez nas.
Jest także znakiem postępu w życiu duchownym dążyć do pewnych konkretnych celów; na przykład do utrwalenia w sobie nawyku pewnych cnót lub do przezwyciężenia jakiejś słabości czy przyłożenia się do pewnych umartwień.
Nic nie nadaje naszemu znoszeniu krzyżów więcej cierpliwości i wdzięku, nic nie darzy takim spokojem i płodnością naszej wytrwałej pracy dla dobra innych, jak właśnie to skruszenie serca.
