Nabożeństwo Majowe (31) – Z rękopisów O. Karola Antoniewicza

ROZMYŚLANIE XXXII.

Na dzień ostatni Maja.
Najświętsza Panna jako Pocieszycielka utrapionych.

W skutku choroby duszy i ciała lub też cierpień zewnętrznych, w których współudział bierzemy, przychodzi na nas utrapie­nie czyli jakaś zbiorowa boleść całej istoty i onej upadek w fizyczną i moralną niemoc. Jest to niejako chwila przesilenia boleści po­między zdrowiem i pociechą, a zwątpieniem i rozpaczliwym stanem.

W tej krytycznej chwili czarny smutek osłania kirem życie człowieka; a chociaż boleści ciała mniej się czuć dają i zawieszone są jakby przed sko­nem, to przecież na rysach twarzy odbiła się ślad głęboko utajonej męki, który świad­czy, ze boleść przeniosła swoje siedlisko w klamę ducha. Różne są wprawdzie sto­pnie utrapienia, bo też i różne są onego po­wody i źródła. To wszakże pewne, iż na nie ziemia nie posiada skutecznego lekarstwa i ze sobie Niebo wyłączny przywilej lecze­nia onych zostawiło.

W tej więc krytycznej chwili przeważającej często wątpliwą szale naszego zbawienia, łatwo by nam było poto­czyć się po pochyłości rozpaczy i własnej zagłady, gdyby nas nad brzegiem przepaści litościwa ręka Najświętszej Panny nie za­trzymała. Jej to powierzył Róg troskę rato­wania człowieka z tej ciężkiej niemocy i ukojenia ducha zniechęconego  życiem ziemskim i frasunkiem. Najświętsza Panna zna całe niebezpieczeństwo tego położenia, cię­żar pokus i niedostateczność ziemskich środków, a wreszcie i gwałtowność tej trawią­cej nas w duchu gorączki, i dla tego spie­szy zaraz, spieszy zawsze ku ratunkowi na­szemu, rozświetlając promieniem Boskiej na­dziei ten grób wewnętrzny, rozpaczą i ża­łoba zaciemniony. Ze zaś im więcej kto ko­chał i kocha, tem więcej cierpi, przeto im bliżej stoi rozpaczy, tem tez więcej doznaje pomocy ; bo miłującego a cierpiącego nigdy Najświętsza Panna nie opuści. Ona się utra­pieniem ludzkiem nie zgorszy, bo sama ileż łez wylała? Owszem Ona w padół smutków naszych zstąpi; wytrwa w nich z nami i zwol­na gojąc ciężkie utrapienia, rozpaczy tylko  nie dopuści.

Oh! któżby zniósł w cierpliwo­ści i poddaniu się tyle strat na ziemi nie­powetowanych lub trudnych do załagodze­nia, jako to: śmierć drogich nam osób, nie­słuszne posądzenia, oszczerstwa, prześlado­wania, tryumf złego, gdyby wyższa łaska nie dodawała siły i nie krzepiła nadzieją. Szafunek zaś tej łaski Bóg Najświętszej Pannie powierzył. Ona bowiem, jako była zawsze uosobieniem nadziei świata całego i nadzieja Proroków równie jak i grzeszni­ków, tak też i dziś w Niebie nie zmieniła swego urzędu, ale go owszem z większą jeszcze potęgą a ze skuteczniejszym wpływem spełnia, siejąc pomiędzy utrapionych skarby pocieszenia i dobrej otuchy. Ona zstępuje w duszę zasmuconą; pieści ją świętemi obietnicami a utwierdza w wierze i na­dziei. Ona pociesza upadłego na duchu; po­wierza mu tajemnicę przyszłych swobód ; Ona pod rusztowaniem nawet stoi przy ofie­rze sprawiedliwości sądów ludzkich; i jeżeli wstrzymać wyroków doczesnej kary nie może, to ją przynajmniej osładza i pokutę wskazanego uświęca. Ona odwiedza podstrysze nędzarza a cudownie go karmi i okrywa. Bez tych więc łask, któremi szczo­drze Najświętsza Panna rozrządza, utrapie­nie wiodłoby nas do rozpaczy a rozpacz do śmierci wiecznej, gdyż wpadlibyśmy w grzech Judasza, który, popełniwszy zbro­dnię, znieść nie mógł utrapienia — i zwąt­piwszy, popełnił doczesne i wieczne samo­bójstwo. Nie tylko Najświętsza Panna pocie­sza nas w utrapieniu (aby ulżywszy ciężaru krzyża od rozpaczy nas uchronić a tem sa­mem od piekła doczesnego i wiecznego wy­bawić), ale miłosierdzie Jej wyższy sobie cel zakłada; albowiem pragnie przez łaskę nad­przyrodzonych pociech obudzić w sercach ludzi miłość ku Panu Bogu i wdzięczność, a tern samem zbliżyć im Niebo, i ściślej z Bogiem połączyć. Jakoż kara o ile popra­wia nas, o tyle i straszy, a ludzi małodusznych trzyma w pewnem oddaleniu — ale łaska i dobrodziejstwa zniewalając i ośmie­lając, tkliwą w sercach ich obudzają wdzięczność i miłość.

Dlatego to Najświętsza Panna, która ma zawsze na celu chwałę Bożą i zbawienie człowieka, pracuje nieustan­nie nad obudzeniem w sercach ludzkich tego chętnego i dobrowolnego tchnienia miłości, które jest jakby wywzajemnieniem się dziec­ka za przebaczenie i za troskliwość a obja­wia się w czułym uścisku i dziękach. Po­ciechy przeto duchowe, które niesie nam Matka miłosierdzia w utrapieniach naszych, są jakby magnes mistyczny, który żelazne nawet serca do siebie przyciąga, zniewala i w związku z Niebem trzyma. Bo jeżeli po­kora nasza rozbraja niebiosa, to też wzaje­mnie pociecha zesłana z Nieba miękczy naj­twardsze dusze. A jakże ona jeszcze milszą nam jest i przystępną gdy jest podana przez miłosierne ręce Maryi, która nie tylko nie szczędzi nam daru pociechy, ale go ofiaruje z tak tkliwą poufałością Matki i Siostry, że najzuchwalszy nawet grzesznik wzgardzić nim nie może i z wdzięcznością przyjmuje!

Oh! są chwile, gdzie człowiek twardnieje w uczuciu, zacina się w uporze, a na obite już ciało z obojętnością nową przyjmując chłostę, poddaje kark pod miecz, i ani chce się prosić ani przepraszać. Wtenczas to po­spiesza Mary a łaski pełna, i sieje gęściej promieniami pociech i nadziei, aż sprawi, że ludzie, jakby z grobu wyjęci i ożywieni, krzepić się poczynają — i podniesieni w ufno­ści, potokiem wdzięcznych łez użyźniają ni­wę dalszego swego żywota. Marya więc nadzieja nasza, Pocieszycielka utrapionych. Amen.

LITANIA DO NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY.

MODLITWA
ŚWIĘTEGO BERNARDA.

Wspomnij o najdobrotliwsza Panno Maryo, że od wieków nie słyszano, ażeby kto, uciekając się do Ciebie, Twej pomocy wzywając, Ciebie o przyczynę prosząc, miał być opuszczonym kiedy. Tą nadzieją ożywiony, uciekam się do Ciebie o Maryo, Panno nad Pannami i Matko Jezusa Chrystusa! Przystępuje do Ciebie, biegnę do Ciebie, stawam przed Tobą jako grzeszny człowiek drżąc i wzdychając. O Pani świata nie gardź prośbami mojemi, o Matko Słowa przedwiecznego, racz wysłuchać mnie nędznego, który do Ciebie z tego padołu płaczu o pomoc wołam. Bądź mi pomocą we wszystkich moich potrzebach teraz i zawsze, a osobliwie w godzinę śmierci, o łaskawa, o litościwa, o słodka Panno Maryo. Amen.

Nabożeństwo Majowe. Z rękopisów Ojca Karola Antoniewicza S. J. oddrukowane osobno z książki do nabożeństwa tegoż autora. Kraków. 1883.