Nabożeństwo Majowe (28) – Z rękopisów O. Karola Antoniewicza

ROZMYŚLANIE XXIX.

Na dzień 28 Maja.
Najświętsza Panna jako Arka Przymierza.

Co w starym zakonie było figurą i nie­jako proroctwem przyszłych łask Bożych, to spełniło się rzeczywiście i w pełności pra­wdy przez powołanie Najświętszej Panny na Matkę Zbawiciela. Arka przymierza sta­rego zakonu zawierała tylko pod ryglami tablice prawa, literę przedugodnych warun­ków i jakoby zadatek na łaskę; kiedy w ło­nie Najświętszej Panny złożył Bóg źródło żywe, pełność łask i, całą wartość i cenę okupu świata; a więcej nawet, bo Siebie Samego, ciało Swoje i Ducha w zakład zbawienia oddał. Matka Najświętsza była więc uosobnionem i rzeczywistym spełnie­niem figury proroctw i obietnic starego za­konu; była ową skrzynią mistyczną, zawie­rającą w Sobie najdroższy skarb nieba a zbawienny i cudowny klejnot świata, nad który w życiu pokoleń i w trwaniu wieków nie było, nie ma i nie będzie nic cenniej­szego, nic cudowniejszego. W Jej łonie zszedł się razem Bóg z człowiekiem i poje­dnały się te dwie natury, tak z sobą przez grzech pierworodny Adama rozdzielone, wlewając się w jedno ciało i w jednę duszę Syna Bożego i Syna człowieczego czyli Bo­ga-Człowieka.

Nigdy ludzkość ani równie cudownego, ani tak ścisłego przymierza z Bogiem spodziewać się nie mogła; nigdy się nie czuła godną tak bliskiego związku ze swym Stworzycielem! Związek ten, który nastąpił w błogosławiony sposób pośredni­ctwa Maryi, przedziwny! Gdyby nam słoń­ce w całej swej jasności i wszystkie słońca razem były wydały Zbawiciela i gdyby nam była spłynęła na ziemię struga światła i ognia, to podziwialibyśmy zapewne cudow­ne dzieło wszecbmocności i potęgi Bożej, ale mniej bylibyśmy ujęci miłosierdziem i mniejszy mielibyśmy dowód łaski Bożej jak dzisiaj, gdy przyszedł na świat z czystej Dziewicy, z Siostry naszej ziemskiej, z Có­ry ludzkiej, a przeto nachylił niebo ku zie­mi i ziemię ku Niebu podniósł, a człowie­ka w najtkliwszej a synowskiej poufałości do Boga przybliżył.

Kto tej cudownej łaski nie ocenia, nie uwielbia i najgorętszą a wdzię­czną nie odpłaca miłością, ten już za życia jest umarły i nic go zapewne nie poruszy. Dzieło więc odkupienia człowieka przez współudział świętego macierzyństwa Maryi, o ile z jednej strony było w porządku na­turalnym, a tem samem przystępne dla pojęcia ludzkiego, tyle z drugiej strony — bę­dąc ofiarowaniem się Boga samego dla czło­wieka — przechodzi wszelkie pojęcie, i jest najwyższą i nadprzyrodzoną łaską, której nam Niebo pozazdrościć może. Było zarazem niezmierzonem dla osieroconego człowieka dobrodziejstwem, albowiem przez Matkę od­zyskaliśmy miłość Ojca, a przez Ojca po­zyskaliśmy opiekę Matki, która pośredniczy między słabością dzieci a potęgą i sprawie­dliwością Ojca, i zasługę Swoją dorzucając zawsze na szalę miłosierdzia, przeważa ją ku litości i ku przebaczeniu. Ona zarówno dzieci swoje kocha; zna je i opatruje, umieje pogodzić, pojednać, utulić, a osłonionych płaszczem macierzyńskiej Opieki od niebez­pieczeństw i wspólnej nienawiści ustrzec. Poły Jej opiekuńczego płaszcza są szerokie jak sklepienie Niebios, pod którem światy krążą; wszystkie więc dzieci, udające się pod Jej obronę, znajdą pomieszczenie, wszyst­kie znajdą opiekę, czułość, miłosierdzie.

LITANIA DO NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY.

MODLITWA
ŚWIĘTEGO BERNARDA.

Wspomnij o najdobrotliwsza Panno Maryo, że od wieków nie słyszano, ażeby kto, uciekając się do Ciebie, Twej pomocy wzywając, Ciebie o przyczynę prosząc, miał być opuszczonym kiedy. Tą nadzieją ożywiony, uciekam się do Ciebie o Maryo, Panno nad Pannami i Matko Jezusa Chrystusa! Przystępuje do Ciebie, biegnę do Ciebie, stawam przed Tobą jako grzeszny człowiek drżąc i wzdychając. O Pani świata nie gardź prośbami mojemi, o Matko Słowa przedwiecznego, racz wysłuchać mnie nędznego, który do Ciebie z tego padołu płaczu o pomoc wołam. Bądź mi pomocą we wszystkich moich potrzebach teraz i zawsze, a osobliwie w godzinę śmierci, o łaskawa, o litościwa, o słodka Panno Maryo. Amen.

Nabożeństwo Majowe. Z rękopisów Ojca Karola Antoniewicza S. J. oddrukowane osobno z książki do nabożeństwa tegoż autora. Kraków. 1883.