Nabożeństwo Majowe (17) – Z rękopisów O. Karola Antoniewicza

ROZMYŚLANIE XVIII.

Na dzień 17 Maja.
Szósta boleść Maryi: Otworzenie włócznią boku Jezusowego.

„Ale jeden z żołnierzów włócznią otworzył bok Jego, a natychmiast wyszła krew i woda.“
Jan R. X IX . w. 34.
„Położył mię spustoszoną, przez wszystek dzień żałością utrapioną.“
Tren. Jerem. R. 1. w. 13.

Zakończył boleści swoje Najsłodszy Pan i Zbawiciel nasz! ale Twoje boleści o Maryo! ze śmiercią Syna Twego nie ustały. Kielich gniewu od Ojca przedwiecznego nagotowany wylał się na głowę Syna Twego; ale kielich goryczy przeznaczony dla Ciebie, jeszcze wypróżnionym nie został!

Marya od krzyża nie odstępuje; drżąca i zbladła widzi ostrą Longina włócznię, wymierzoną ku sercu, które już bić przestało! Jeszcze tej rany serca, jeszcze tej ostatniej kropli krwi po­rzeba było, do uzupełnienia dzieła odkupie­nia naszego. I uderzyła włócznia w to serce najświętsze i wytoczyła błogosławiony stru­mień krwi i wody! I uderzyła ta włócznia w serce Maryi i morzem krwawój goryczy zalała duszę Jej.

Dzień śmierci Boga-Człowieka stał się dniem odrodzenia naszego; boleści Maryi stały się początkiem radości naszych! Zasłona tajemnicza się uchyla, proroctwa się spełniają, figury prawdzie ustępują! Cała mądrość nasza, prawda na­sza, szczęście nasze — do krzyża przywią­zane, odkąd Nieskończona Mądrość, Prawda i Miłość na krzyżu skonała!  Jeźli w obłę­dzie, niedowiarstwie żyjąc, krzyżem wzgar­dzimy, zginiemy! Będziemy szukać u świata zbawienia, ale świat zbawienia nam nie da. Jako tonący wiotkiej chwyta się gałązki nadbrzeżnej, ale ta go zdradzi, tak i my tonąc w tym morzu zwątpień, niepewności i niepokoju wnętrznego, jeźli myślą i uczu­ciem, sercem i rozumem nie chwycimy się krzyża, zginiemy!

Jedną włócznia dwa serca dla nas przebite otwartem dla serca naszego stały się schronieniem przed tym światem, który już tyle razy oszukał nas i zdradził; który nas ubiczował językiem potwarczym i obmownym, ukoronował cierniem wyrzu­tów i goryczą udręczeń sumienia upoił z kie­licha uciech zmysłowych, żółcią i octem zaprawionych, pokrył łachmanami próżnej mądrości ludzkiej, dał słabą trzcinę do rąk, znak chwały i znaczenia światowego i z urąganiem szyderstwa — prowadzi po tym błę­dniku złudy i urojenia na przepaść i zgubę, powrócę do krzyża, powrócę ja dziecko do Matki a przy Niej i przez Nią odzyskam straconą wiarę, nadzieję i miłość! Bo jeżli żvć będę bez Ciebie, bez Ciebie będę musiał umierać; a jeżli skonam bez Ciebie któż się za mną wstawi na strasznym sądzie Syna Twego? Dlatego o Maryo w ranę Serca Twego składam serce moje, abyś je przechowała na wieczność, Amen.

LITANIA DO NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY.

MODLITWA
ŚWIĘTEGO BERNARDA.

Wspomnij o najdobrotliwsza Panno Maryo, że od wieków nie słyszano, ażeby kto, uciekając się do Ciebie, Twej pomocy wzywając, Ciebie o przyczynę prosząc, miał być opuszczonym kiedy. Tą nadzieją ożywiony, uciekam się do Ciebie o Maryo, Panno nad Pannami i Matko Jezusa Chrystusa! Przystępuje do Ciebie, biegnę do Ciebie, stawam przed Tobą jako grzeszny człowiek drżąc i wzdychając. O Pani świata nie gardź prośbami mojemi, o Matko Słowa przedwiecznego, racz wysłuchać mnie nędznego, który do Ciebie z tego padołu płaczu o pomoc wołam. Bądź mi pomocą we wszystkich moich potrzebach teraz i zawsze, a osobliwie w godzinę śmierci, o łaskawa, o litościwa, o słodka Panno Maryo. Amen.

Nabożeństwo Majowe. Z rękopisów Ojca Karola Antoniewicza S. J. oddrukowane osobno z książki do nabożeństwa tegoż autora. Kraków. 1883.