Nabożeństwo Majowe (14) – Z rękopisów O. Karola Antoniewicza

ROZMYŚLANIE XV.

Na dzień 14. Maja.
Trzecia Boleść Maryi. Zgubienie Pana Jezusa.

„Synu, cóżeś nam tak uczynił? Oto Ojciec Twój i ja żałośni szukaliśmy Cię“ (Łuk II. 48.)
„Daj głowie mojej wodę, a oczom mo­im źródło łez? i będę płakał we dnie i w nocy” (Jer. IX. 1.)
„Będęć rozmyślał wszystkie lata moje w gorzkości duszy mojej. Jako młode jaskółcze tak będę szczebiotał a będę stękał jako gołębica.”
(Izajasz. X X X V III. 15.13.)

Raz tylko czytamy w całym ciągu ży­cia Maryi, ze zażalenie i boleść swoją wewnętrzną, zewnętrznie słowem wykryła. „Synu! cóżeś nam tak uczynił?” — I ta która w milczeniu stała pod krzyżem i pa­trzała na krwawą mękę Syna swego, która bez zażalenia — piła z kielicha goryczy, nie może w milczeniu ponieść tej boleści i żalu wynikającego ze straty i rozłączenia się na krótki czas z Synem i Bogiem swoim!

Ale my niestety bardzo często przeciwnie czynimy. Najmniejsza utrata czy to majątku, zdrowia, znaczenia, chwały, czy jakiekol­wiek najnikczemniejszej rzeczy, pobudza nas do szemrania, złorzeczenia, narzekania, roz­paczania; ale gdy Jezusa i łaskę Jego stra­cimy, jak to nas mało obchodzi. jak oboję­tnymi na taką stratę jesteśmy! Ale jeśli my najsłodszego Zbawcę naszego utracamy, to dlatego, bo sami pragniemy i żądamy tego. My go dobrowolnie do tego zmuszamy, aby opuścił to mieszkanie, które założył w ser­cu naszem.

My uczynkami naszymi odzywa­my się do Niego: Ustąp ode mnie Jezu, bo pycha i duma moja z Twoją pokorą nigdy się nie pogodzi; – ustąp z miłością Twoją, bo miłość stworzenia zajęła całe serce mo­je. Ustąp Jezu! dawco pokoju, przed zemstą i nienawiścią serca mego. Ty je­steś życiem i światłem, a dusza moja chce żyć w ciemnotach śmierci. Marya nie miała pokoiu, pokąd nie odszukała, nie odzyska­ła Syna swego; a my podobno przeciwnie: potąd nie mamy pokoju, pokąd Jezusa nie utracimy.

Marya szukała Jezusa, a nas Jezus szuka i woła do siebie: Chodźcie do mnie wszyscy, którzy pracujecie i obciążeni jesteście a ja was ochłodzę! On do nas się odzywa: Stoję u drzwi i kołacę! Ja , Pan i Stwórca Nieba i ziemi, stoję u drzwi ser­ca twego jako żebrak proszący o jałmużnę, lako winowajca o łaskę! Kołacę do ser­ca twego jako prześladowany do obrońcy, jako chory do lekarza! Kołacę do serca twego natchnieniem, słowem, sumieniem, przykładem i krzyżem. Straciliśmy Jezusa w radościach i uciechach naszych, wśród łez i żalu znajdziemy Go! Weźmy Maryą za przewodniczkę nasza. Ona nas nauczy: jak ,— Ona nam wskaże: gdzie Jezusa szukać i znależć mamy.

LITANIA DO NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY.

MODLITWA
ŚWIĘTEGO BERNARDA.

Wspomnij o najdobrotliwsza Panno Maryo, że od wieków nie słyszano, ażeby kto, uciekając się do Ciebie, Twej pomocy wzywając, Ciebie o przyczynę prosząc, miał być opuszczonym kiedy. Tą nadzieją ożywiony, uciekam się do Ciebie o Maryo, Panno nad Pannami i Matko Jezusa Chrystusa! Przystępuje do Ciebie, biegnę do Ciebie, stawam przed Tobą jako grzeszny człowiek drżąc i wzdychając. O Pani świata nie gardź prośbami mojemi, o Matko Słowa przedwiecznego, racz wysłuchać mnie nędznego, który do Ciebie z tego padołu płaczu o pomoc wołam. Bądź mi pomocą we wszystkich moich potrzebach teraz i zawsze, a osobliwie w godzinę śmierci, o łaskawa, o litościwa, o słodka Panno Maryo. Amen.