Jezus Chrystus wzorem Boskiej miłości
I.
Wcielenie Słowa Bożego i wszystkie tegoż następstwa, są niezaprzeczenie największym z cudów, jakie Bóg dla ludzkości zdziałał. Wszystkie inne dobrodziejstwa i cuda Boże, dorównać mu nie mogą. Zastanówmy się jednak, jaki cel mógł mieć Pan Bóg, podnosząc w Osobie Jezusa Chrystusa, naturę ludzką do najwyższej godności, wskutek połączenia z nią natury Boskiej?
Zamiarem Bożym było niezawodnie, aby tym sposobem za pośrednictwem Boga—Człowieka został godnie, jak Mu się to ze wszech miar należy, uwielbiony i ukochany.
Żadna najczystsza i najdoskonalsza istota stworzona, jakkolwiek doszłaby do najwyższego szczytu wszelkich możliwych cnót, zalet i świętości, nie jest zdolna ukochać Boga taką miłością, jaką Bóg powinien być kochany. Miłość dla najwyższej, najłaskawszej Istoty, powinna być bez granic, w naturze swojej nie podlegająca zmianie, niezdolna zwiększać się stopniowo; jednem słowem nieogarniona, niepojęta, jak i Bóg w potędze Swojej jest niepojęty; przy tem serce i dusza kochającej osoby, powinny być w godności i nieskończoności swojej równe Bogu, i równe tej miłości, jaką Bóg ma dla Samego siebie.
Taką miłością mógł Boga tylko Chrystus Pan ukochać.
Przez złączenie natury ludzkiej z naturą Boską, miłość ta przepełniała Jego duszę od pierwszej chwili życia, w całem słowa tego znaczeniu; podczas życia Swego na ziemi, wykonywał ją w całej pełni, i do końca wieków nieustannie wykonywać ją będzie, i to w tym stopniu doskonałości, że wszystkie Ofiary, uwielbienia, miłość najdoskonalsza wszelkich stworzeń, które były, są i będą od początku do końca świata—są niczem, w porównaniu tej potężnej miłości ku Bogu, jaką przepełnione jest serce Pana naszego Jezusa Chrystusa. Zatem Chrystus Pan kocha Boga więcej i doskonalej, jak wszyscy aniołowie i wszyscy święci w niebie, nie wspominając już o ludziach na ziemi. Stąd wnosić możemy, ile przyniosło Bogu chwały Wcielenie Syna Bożego; ponieważ z tą chwilą został Bóg uczczony, uwielbiony i ukochany, w tym stopniu, w jakim nigdy przez żadne stworzenie nie mógł być kochany, i to w sposób wyjątkowy i czysto nadnaturalny.
II.
Zastanówmy się jeszcze szczegółowo nad innego rodzaju skutkami, które zdziałało w duszy Chrystusowej, połączenie Jego natury Boskiej z ludzką naturą.
Najpierw rozum Jego od pierwszej chwili zbogacony został najszczytniejszem, najrozleglejszem i najjaśniejszem pojęciem o tem wszystkiem, co dotyczy Boga i Jego doskonałości, nieskończonych pod każdym względem; a tem samem o niezliczonej liczbie powodów i nieodzownych przyczyn, skłaniających stworzenie do ukochania bez granic swego Stworzyciela i Boga. Znał zatem i odczuwał, w sposób nieporównanie wyższy od wszelkich stworzeń, niepojętą piękność i dobroć Boga.
Następnie ponieważ poznanie, z porządku rzeczy jest podstawą miłości, tem bardziej że u Chrystusa Pana skłonność i wola najzupełniej rozumowi poddane były: zatem i Boskie Serce Jego kochało Boga w tej mierze, w jakiej rozum i wola uznawały i podziwiały niezrównane Jego doskonałości i zalety. Pod tem słowem mieści się wszystko.
Któż jednak potęgę tej miłości pojąć i zrozumieć jest w stanie?! Wszelkie przykłady, wszelkie rozumowania na nic się tu nie przydadzą; żadna myśl, żadne wyrazy nie zdołają określić tej bezmiernej miłości Boga Człowieka, względem Boga Ojca, najwyższej i najdoskonalszej Istoty! Wobec tak wzniosłych i potężnych uczuć, rozum ludzki, słaby, nędzny i niedoskonały, zamilknąć i ukorzyć się musi, poddając się świętej wierze i łącząc całą miłość swoją, na jaką się zdobyć może, z miłością i uwielbieniem Jezusa Chrystusa.
Na koniec poświęcenie się Chrystusa Pana i oddanie całkowite Bogu Swej Boskiej Osoby, bez najmniejszych zastrzeżeń i wyłączeń, także dorównywało Jego poznaniu Boga i Jego ku Niemu miłości.
To jest, że to poświęcenie się Jego było tak ochotne, tak całkowite i tak w następstwach doskonałe, jak to tylko Bóg Człowiek mógł uczynić. Umysł Jego widział w tem poświęceniu, hołd uwielbienia nieodzowny i konieczny, który się bezwzględnie należy Boskiej i nieskończonej naturze Ojca ; Serce zaś gorejące nieustannym żarem miłości, w tem poświęceniu widziało jedyny sposób okazania Bogu gorących uczuć przywiązania i bezgranicznej wdzięczności, za łaskę jedyną w swoim rodzaju, zjednoczenia Słowa Bożego z ludzką naturą.
Na koniec i wola Jego całą potęgą Swoją pragnęła najzupełniej i całkowicie poddać się we wszystkiem najlepszemu Ojcu, którego zamiary były Mu najdokładniej znane.
To poświęcenie się Jego Bogu na wieczną służbę i ofiarę, było przytem stanowcze i bez zwłoki; wszystkie trzy akty poznania, ukochania i oddania się Bogu, nastąpiły jednocześnie, jak święty Paweł naucza: „Z chwilą Jego przyjścia na świat“— a nawet przedtem jeszcze.w chwili poczęcia w łonie Najśw. Panny Maryi.
III.
Przyjście na świat Jezusa Chrystusa było zarazem i w tym celu, aby nam zostawić najdoskonalszy wzór do naśladowania. On to nam wskazuje w sposób dobitny i jasny, tak przez nauki jak i przykłady Swoje, do jakiego stopnia Bóg powinien, i chce być przez nas kochanym.
On to ukochał Boga, nie tylko wewłasnem imieniu, ale także i w imieniu całej ludzkości; wypełniając to najwyższe i najpierwsze przykazanie, najpierw z własnego, a tak dobrze pojętego poczucia obowiązku, a następnie jako wzór, wódz i naczelnik całego rodzaju ludzkiego, który o tyle tylko godnie temu gadaniu odpowiedzieć zdoła, o ile uczucia swoje łączyć będzie, z najdoskonalszemi uczuciami Jezusa Chrystusa.
To też i zamiarem Bożym było, przez Wcielenie jednorodzonego Syna Swego, abyśmy jako prawi chrześcijanie, odrodzeni krwią jego, czerpali z tych nieprzebranych skarbów nauki i miłości Boskiej, które nam Chrystus Pan, po Swem odejściu do nieba zostawił.
Następnie żąda Bóg od nas, żebyśmy na wzór Jezusa Chrystusa, taki sam użytek czynili z naszego poznania Boga, jak i też z naszej ku Niemu miłości, która każdemu z nas przy Chrzcie św„ za sprawą Ducha świętego wszczepioną została; żąda Bóg, abyśmy Mu się z całem zaufaniem oddali, i kochali Go z całego serca, ze wszystkich myśli i ze wszystkich sił
naszych.
Na koniec wymaga Bóg od nas, żebyśmy naśladując o ile to w mocy naszej, zostawione nam przez Jezusa Chrystusa przykłady, najpilniej starali się przyswoić sobie Jego względem niebieskiego Ojca uczucia; a które były główną i właściwie jedyną pobudką wszystkich jego czynów.
Przez niepojętą łaskę i miłosierdzie Boże, mam to szczęście, że należę do Jezusa Chrystusa; jestem członkiem tego ciała, którego On jest głową, a tem samem mam pewne pojęcie o wielkości dobroci i potędze Boga i o słodkim obowiązku kochania Go nade wszystko; za pomocą modlitwy i ćwiczenia się w cnotach, mogę te uczucia i te pojęcia coraz bardziej potęgować. Mogę również, jeżeli mi sumienie nic tak dalece nie wyrzuca, mieć pewną nadzieję, że w istocie kocham nawet Pana Boga i że Bóg mi tej łaski w tym celu udziela, abym Mu dawał tej miłości dowody, tak w czynach jak i w słowach. Na koniec wiem o tern i pamiętam, że wzorem mojej miłości dla Boga, powinny mi być nauki i przykłady, jakie mi Jezus Chrystus zostawił.
Jaki pożytek z tego wszystkiego do tej pory odniosłem ? Jak dalece postąpiłem w miłości Bożej? 1 jak mam pod tym względem zastosować się na przyszłość?
cdn.
Pozostałe części Rozmyślań o miłości Bożej: TUTAJ
Ks. Jean Nicolas Grou T. J. – Rozmyślania o miłości Bożej. Warszawa 1910.
Codziennie wieczorem wspieramy osoby wyrażające swoje poddanie się woli Boga naszą modlitwą:
Niech się stanie wola Twoja! (Módlmy się)
„Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich. Jednak nie Moja wola, lecz Twoja niech się stanie.”
Wskazane jest też dodać za Matką Boga: „Oto Ja służebnica(sługa) Pańska(i), niech Mi się stanie według Twego słowa!”
Codziennie wieczorem wspieramy osoby tak wyrażające swoje poddanie się woli Boga modlitwą :