O NAŚLADOWANIU CHRYSTUSA -Wzgardziwszy światem, słodko jest służyć Bogu

1. Uczeń. Teraz znowu odezwę się do Ciebie, Panie, a nie zamilkną usta moje: przemówię do Boga, do Pana i Króla mojego, który jest na wyso­kości.
O! jakoż wielkie mnóstwo słod­kości Twojej, Panie, którą zachowa­łeś bojącym się Ciebie! Lecz czemże jesteś tym, którzy cię miłują, i tym, którzy calem sercem Ci służą? Zaiste, niewysłowiona słodycz tkwi w rozmyślaniu o Tobie, którą obdarzasz miłośników Twoich.
W tem nade wszystko okazałeś mi tkliwość miłości Twojej, iż, kiedy mnie nie było, stworzyłeś mnie; a kiedy błąkałem się zdała od Ciebie, przyciągnąłeś mię z powrotem ku sobie, abym Ci służył, i rozkazałeś, abym Cię miłował.

 

2. O! źródło wiecznej miłości, cóż powiem o Tobie?
Jakżebym mógł zapomnieć Ciebie, kiedyś Ty raczył pamiętać na mnie wtedy nawet, gdym usechł i zginął?
Uczyniłeś miłosierdzie nad sługą Twoim ponad wszelkie oczekiwanie; i okazałeś mi łaskę i przyjaźń swoją nad wszelką moją zasługę.
Cóż Ci oddam za tę łaskę? Nie wszystkim bowiem danem jest, aby wszystkiego się wyrzekłszy, świat porzucili, a życiu zakonnemu się po­święcili.
I cóż wielkiego w tem, że Ci słu­żyć będę, któremu wszelkie stworze­nie służyć powinno?

Nie powinno mi się wydawać czemś wielkiem służyć Tobie; ale ra­czej za wielką i godną podziwu ła­skę poczytać mi należy, że mnie, tak nędznego i niegodnego, raczysz przyjąć za sługę i przyłączyć do liczby umiłowanych sług Twoich.

 

3. Oto wszystko jest Twoje, co mam i czem Ci służę. A jednak znowu, Ty więcej mnie służysz, niźli ja Tobie.
Oto niebo i ziemia, któreś stwo­rzył dla człowieka, służą mi i na każ­dy dzień spełniają rozkazanie Two­je. I to mało: albowiem i aniołów Twoich przeznaczyłeś ku posłudze ludzkiej. Wszystko zaś przewyższa to, żeś Ty sam, Panie, raczył służyć czło­wiekowi, i Siebie samego jemu przy­rzekłeś.

 

4. Cóż Ci dam, Panie, za te wszyst­kie tysiączne dobrodziejstwa Twoje?
Obym Ci mógł służyć przez wszyst­kie dni życia mojego! Obym, choć przez dzień jeden, go­dnie Ci służyć zdołał!
Zaprawdę, Ty jesteś wszelkiej godzien służby, wszelkiej czci i wiecz­nej chwały. Zaprawdę, Tyś Pan mój, a ja ubogi sługa Twój, który Ci powinien służyć że wszystkich sił swoich, i ni­gdy nie ustawać w chwale Twojej.
Tak chcę, tak pragnę: a czego mi nie dostaje, Ty raczysz dopełnić.

 

5. Wielka to cześć i chwała To­bie służyć i wszystkiem wzgardzić  dla Ciebie.
Albowiem obfitą łaskę mieć będą ci, którzy dobrowolnie poddadzą się najświętszej służbie Twojej i znajdą najsłodszą pociechę Du­cha Świętego ci, którzy dla miłości Twojej zrzekną się wszelkiej przy­jemności ciała.
Dostąpią wielkiej swobody myśli ci, którzy idą wąską drogą i zanie­chają wszelkich światowych zabie­gów.

 

6. O! jak wdzięczna i miła jest służba Boża. w której człowiek rze­czywiście wolnym i świętym się staje!
O święty stanie życia zakonnego, przez które człowiek staje się równy aniołom, przemożny u Boga, straszny szatanom i godny szacunku u wszyst­kich wiernych!
0 godna miłości i zawsze pożą­dana służbo, przez którą wysługuje się najwyższe Dobro i dostępuje się wiecznego wesela!

 

---

Tomasz a Kempis – O NAŚLADOWANIU CHRYSTUSA. KSIĄG CZTERY.Kraków 1922 r. Wydawnictwo Księży Jezuitów