1. Uczeń. Będę mówił do Pana mojego, chociażem proch i popiół. (Ks. Rodz. 18. 27.) Jeślibym chciał siebie za coś więcej uważać, oto Ty stajesz przeciwko mnie i świadectwo prawdziwe wydają złości moje, a wyprzeć się ich nie mogę.
Jeśli zaś wielce się uniżę i unicestwię i zrzeknę się wszelkiego poważania samego siebie, i tak, jak jest w istocie, za proch się mieć będę, łaska Twoja miłościwą mi będzie a światłość Twoja bliską sercu memu; wszelkie zaś poważanie siebie, chociażby najmniejsze, utonie w otchłani nicestwa mego i zginie na wieki.
Tam pokażesz mi: czem jestem, czem byłem, i dokąd zaszedłem: albowiem niczem jestem, a nie wiedziałem. (Ps. 72. 22.)
Sam sobie zostawiony, oto niemocą jestem i nicością samą; lecz skoro nagle wejrzysz na mnie, wnet stawam się silny i nowa napełnia mnie radość.
Wielce to dziwne, że tak nagle mnie podnosisz i tak łaskawie przygarniasz mnie do siebie, który własnym ciężarem wciąż na dół się staczam.
2. Sprawia to Twoja miłość, która niezasłużenie uprzedza mnie i wspiera w tak licznych potrzebach, strzeże w tak groźnych niebezpieczeństwach i wyrywa mnie (że powiem prawdę), z niezliczonych wprost nieszczęść.
Miłując się bowiem źle, zgubiłem się; a szukając jedynie Ciebie i szczerze miłując Cię, znalazłem siebie i Ciebie zarazem; a wskutek miłości ku Tobie głębiej jeszcze zrozu miałem nicość własną.
Ty bowiem, o Najsłodszy! postępujesz ze mną nad wszelką zasługę moją i nad to wszystko, czegobym się śmiał spodziewać, i o cobym odważył się prosić.
3. Bądź błogosławiony, Boże mój, bo chociaż ja wszelkich łask Twoich niegodny jestem, jednakże Twoja hojność i dobroć nieskończona nigdy nie przestaje obsypywać dobrodziejstwy nawet niewdzięcznych i tych, co daleko od Ciebie odeszli.
Nawróć nas do Ciebie, abyśmy byli pokorni, pobożni i Tobie wdzięczni: albowiem Ty jesteś zbawieniem naszem, dzielnością i mocą naszą.
Tomasz a Kempis – O NAŚLADOWANIU CHRYSTUSA. KSIĄG CZTERY.Kraków 1922 r. Wydawnictwo Księży Jezuitów