O NAŚLADOWANIU CHRYSTUSA -O cudownym skutku miłości Bożej

1. Uczeń. Błogosławię Cię, Ojcze Niebieski, Ojcze Pana mojego Jezu­sa Chrystusa, żeś na mnie ubogiego wspomnieć raczył.
O Ojcze miłosierdzia, i Boże wszel­kiej pociechy (II Do Kor. 1. 3.), dzięki Tobie, że mnie, niegodnego żadnej pociechy, niekie­dy pociechą Twoją pokrzepiać ra­czysz. Błogosławię Cię zawsze i wielbię z jednorodzonym Synem Twoim i z Duchem Świętym Pocieszycielem, na wieki wieków.
Ach. Panie i Boże! Święty miłośni­ku mój! gdy Ty zawitasz do serca mego, rozradują się wszystkie wnętrz­ności moje.
Tyś chwała moja i radość serca mego; Tyś nadzieja i ucieczka moja w dniach utrapienia. ( Psalm 3. 4; 118. 111; 58. 17.)

2. Lecz ponieważ jestem jeszcze zbyt słaby w miłości i bardzo nie­doskonały w cnocie, dlatego po­trzeba mi, abyś mnie umacniał i po­cieszał; nawiedzaj mię przeto czę­ściej i Twoją świętą nauką oświecaj mnie.
Od złych namiętności wybaw mię. Panie, i od wszelkiej nieporządnej skłonności uzdrów serce moje, abym, wewnątrz uzdrowiony i dobrze oczy­szczony, stał się sposobnym do mi­łowania Ciebie, mężnym do znosze­nia cierpień i niezachwianym do wy­trwania w dobrem.

3. Miłość, to wielka rzecz, i wielkie zewszechmiar dobro; tylko ona wszelki ciężar lekkim czyni, ona wszystkie koleje życia zarówno znosi. Ona bowiem dźwiga bez utrudze­nie wszelki ciężar i wszelką gorycz w słodycz przemienia.
Szlachetna miłość Jezusa zachęca do czynienia wielkich rzeczy, i po­budza do pożądania coraz większej doskonałości.
Miłość w górę się wznosi i poziomemi rzeczami więzić się nie daje. Miłość chce być swobodną i wol­ną od wszelkiego ziemskiego przy­wiązania; ażeby nic nie zawadzało jej wewnętrznemu widzeniu; aby się wśród doczesnych pomyślności nie uwikłała, a wśród niepomyślności nie upadła.
Nad miłość niema nic słodszego, nic mocniejszego, nic wznioślejszego, nic rozleglejszego, nic wdzięczniej­szego, nic pełniejszego, nic lepszego w niebie i na ziemi: albowiem mi­łość od Boga pochodzi, a wzniesiona nad wszystkie stworzenia, w Bogu tylko nasycić się i spocząć może.

4. Miłujący Boga biega, lata i we­seli się; swobodny jest, nic go nie trzyma. Daje wszystko za wszystko i ma wszystko we wszystkiem; albowiem spoczywa jedynie w Najwyższym, z którego wszelkie dobro pochodzi i płynie. Nie zważa na dary, lecz wznosi się ponad wszelkie dary ku Temu, który niemi obdarza.
Częstokroć miłość nie zna granic, lecz rozpala się nad wszelką miarę.
Miłość ciężaru nie czuje, na trudy nie zważa, więcej chce, niż może; u niej nie masz nic niepodobnego, bo sądzi, że wszystko jej wolno, i że wszystko może. A więc do wszystkiego jest zdolna i wiele dokaże i uskuteczni tam, gdzie ten, co nie ma miłości, ustaje i upada.

5. Miłość czuwa, a nawet śpiąc nie śpi. Znużona nie ustaje, ścieśniana nie traci swobody, straszona nie trwo­ży się; lecz jako płomień żywy i po­chodnia gorejąca wznosi się ku Nie­bu i wszelkie zapory bezpiecznie przenika.
Kto kocha, ten wie co znaczy wo­łanie miłości.
Wielkim głosem woła do uszu Bo­żych samo żywe uczucie duszy mó­wiącej: Boże mój, Miłości moja! Ty bądź cały mój, a ja cały Twoim będę!

MODLITWA
o miłość Bożą

6. Rozprzestrzeń mię w miłości Twojej, ażebym w głębi serca umiał odczuć, jak to słodko jest kochać, i w miłości rozpływać się i zanu­rzać. Niech mnie miłość ogarnie całego, tak iżbym w zachwycie i w zapale wzbił się ponad siebie.
Niechaj pieśń miłości śpiewam, niech dusza moja wznosi się za To­bą, Umiłowanym moim, do Nieba!  Niechaj w uniesieniu miłości, śpiewa­jąc na chwałę Twoją, dusza moja ustaje. Niech Cię kocham więcej niż sie­bie, a siebie tylko dla Ciebie: a w To­bie wszystkich, którzy prawdziwie kochają Ciebie, jak nakazuje prawo miłości, biorące światło od Ciebie.

7. Chrystus. Miłość jest rącza, szczera, pobożna, wdzięczna i miła; mocna, cierpliwa, wierna, roztropna, szlachetna, mężna, a samej siebie ni­gdy nie szuka.
Gdzie bowiem siebie samego kto szuka, tam niema miłości.
Mdłość jest przezorna, pokorna i prawa: nie miękka, nie płocha, nie skłaniająca się ku marnym rzeczom; wstrzemięźliwa, czysta, stała, spokoj­na, a wszystkie zmysły na czujnej mająca straży.
Miłość jest podległa i posłuszna zwierzchnikom, w oczach swoich li­cha i godna pogardy, względem Bo­ga wylana i dziękczynna, i Zawsze w Bogu pokłada ufność i nadzieję swoją, wtedy nawet, kiedy ostyga ku Niemu; bo bez boleści nie żyje się w miłości.

8. Nie jest godzien nazywać się mi­łośnikiem, kto nie jest gotów wszyst­ko cierpieć i we wszystkiem stoso­wać się do woli Umiłowanego.
Miłujący winien wszelką gorycz i przykrość chętnie znieść dla Umi­łowanego, a dla żadnej przeciwności nie ma go nigdy odstępować.

Tomasz a Kempis – O NAŚLADOWANIU CHRYSTUSA. KSIĄG CZTERY.Kraków 1922 r. Wydawnictwo Księży Jezuitów