Nabożeństwo Majowe (19) – Z rękopisów O. Karola Antoniewicza

ROZMYŚLANIE XX.

Na dzień 19. Maja,
oraz na Święto Matki Boskiej
Szkaplerznej.

„Rzekł matce swojej: Niewiasto! oto syn Twój. Potem rzekł ucznio­wi: oto matka twoja.“
(Ś. Jan X IX . 26, 16.)

Dziwne są przejścia w życiu człowieka, w życiu narodu, w życiu całego człowieczeństwa. Rozpoczęło się to życie człowieka od dwóch ludzi., na ziemi, w ciągu wieków. Odebrał człowiek na dziedzictwo całą zie­mię; znosił góry i wypełniał doliny; wyty­kał bieg rzekom i liczył gwiazdy na niebie i rozkazy wydawał całej przyrodzie, a cała przyroda hołd mu oddawała, bo go Bóg postanowił królem świata, ale królem pod­ władnym woli Jego! I rozprzestrzenił się człowiek po ziemi, i rozprzestrzeniła się złość w sercu człowieka, bo serce ziębło, a myśl się rozpalała; bo uczucie stygło, a namię­tność gorzała.

Straciwszy wolność godności człowieka, gonił król ziemi za wolnością podłego niewolnika, za wolnością bezrozumnego zwierza. Straciwszy szczęście we wnę­trzu duszy, gonił za szczęściem zewnętrznym; i wyłamawszy się z jarzma Boskiego, wprzągł się w jarzmo świata. I krew płynęła, ale to była krew Abla o pomstę wołająca do Nieba. I łzy płynęły, ale to były łzy Kai­na, łzy klątwy i rozpaczy. I wiek po wieku mijał i grób po grobie przybywał, a zbro­dnia zbrodnię rodziła! Klątwa Boga nad człowiekiem w okropnych rozwijała się pojawach! I przyszła chwila wielka, stanow­cza chwila przejścia rodu ludzkiego z cie­mności w światło, z klątwy w błogosławień­stwo. Krzyż na górze Kalwaryjskiej, a na tym krzyżu Bóg, a pod krzyżem Matka Boska; ale ta krew święta, jakże dla wielu na próżno spłynęła! Co ród ludzki cały, to każdy pojedynczy człowiek. Urodzeni w klą­twie, przez chrzest weszliśmy w błogosławieństwo kościoła, tego kościoła, który podobny do bluszczu, co w szczelinie muru wyrasta i pnie się w górę i zamek starożytny zieloną siatką obciąga; tak i kościół w ranie Jezusa wyrasta, zasięga do gwiazd, przechodzi przez serca, cały ten gmach świata ujmując w ramiona swoje. Niezwiędły jak ten bluszcz; jak bluszcz barwą nadziei ja­śnieje.

Ale dla nas ten kościół nie ma bło­gosławieństwa, bo my sami, ile możemy, wyłamujemy się z pod tego błogosławień­stwa, chciwi błogosławieństw świata! Od świata, który Bóg przeklął, chcemy być bło­gosławieni: dlatego też doznajemy owocu tego błogosławieństwa to jest klątwy! Bo jakże może być inaczej, gdy my od krzyża Chrystusowego do krzyżownika Chrystusa, do świata, uciekamy; uciekamy myślą, ser­cem i wolą od Tej, która jest Matką naszą; gardzimy Jej służbą, gardzimy Jej opieką, gardzimy Jej Sercem, a czyż może być szczęśliwe dziecko, co się najlepszej zaparło Matki? Ona woła, my nie odpowiadamy. Ona prosi, my uszy zatykamy; Ona płacze, my się z Jej łez urągamy; Ona kocha, a my nienawidzimy; Ona pod krzyżem a my ten krzyż nogami depcemy.

O pokąd Maryi słu­chać, pokąd z Maryą płakać, pokąd Maryi kochać nie będziemy, zawsze i wszędzie sie­rotami zostaniemy; sierotami bez opieki, bez miłości, bez nadziei. Kościół dziś rozpamię­tywa uroczystość Szkaplerza. O łaskach jego, o początku, o sposobie noszenia zba­wiennie, rozważać tu nie będziemy, bo mniej więcej każdy o tem wie, lub jeśli chce, ła­two o tern wiedzieć może, bo to nabożeń­stwo nigdzie może tyle zwolenników nie miało, jak u nas w Polsce; a jeśli dziś już nie to co dawniej, jednak te pamiątki i po­dania żyją jeszcze w sercach naszych!

Gdyś jeszcze był dzieckiem, o ileż to razy oko twoje na otwartćj piersi ludu ten znak szkaplerza widziało! I zapytałeś matki, co by ten szkaplerz oznaczał; a ona ci tak rzewno i pięknie o nim mówiła i o tych wszyst­kich cudach spełnionych na tych, co tę su­kienkę Maryi nosili, — i o miłości i bole­ściach Jej, a tyś słuchał z taką wytężoną ciekawością i serce biło mocno, bo serce dziecka mocno ucieszyło i na źrenicy łza drżała, bo to oko jeszcze nie znało łez bo­leści; a rączka twoja igrała swawolnie tym szkaplerzem, bo ta rączka nikogo nie skrzywdziła jeszcze! O pokąd świat był dla nas tak mały i ciasny jak cztery ściany domku rodzinnego, serce było tak wielkie i rzewne; ale cbcąc je rozwinąć, tak nędznie się skur­czyło. I wstąpiliśmy w świat z tym szkaplerzem na piersiach, z miłością Maryi w sercu, i było jasno w nas, ale na świecie ciemno; z czasem i ta ciemność jasną dla nas być się; zdała, jasność serca ciemnotą się stała! — I mówiliśmy światu o Maryi, a świat ramio­ nami wzruszał i szydząc głową potrząsał i mówiliśmy światu, że Ją kochamy, a świat się nad nami litował; i mówiliśmy światu, że Ona nas kocha, a świat milczał, bo na takie słowa świat echa nie m a.— O! ma, ale echa piekielnego urągania! I staliśmy z wiarą, z miłością, z nadzieją naszą w Boga Rodzicy jak na rozstajnej drodze; świat się śmiał a Matka płakała. Urąganie świata zwyciężyło łzę matki, ale szkaplerz był je­szcze na piersiach naszych. Ale jako kwiat zerwany i zasuszony traci woń i barwę, tak ten szkaplerz na wysuszonem sercu stał się wreszcie tylko płatkiem sukna, bez uroku mi­łości, bez błogosławieństwa nadzieli — Był on jeszcze na piersiach naszych, ale w tych piersiach wrzała walka namiętności, był na sercu naszem, ale to serce już Maryi nie ko­chało; Bo jakże kochać mogło, kiedy świat wszystkie uczucia i myśli dla siebie zagar­nął. I cózesmy na tej zmianie zyskali ? — powróćmy myślą i sercem w przeszłość naszą, na to miejsce, gdzieśmy klęcząc zawsze poranne i wieczorne odmawiali modlitwy; do tego kościoła, gdzieśmy oparł­szy głowę na sercu, pierwszą przyjęli ko­munią; do tego cichego pokoju Matki, gdzieśmy usypiali swobodnie, przysłuchując się powieściom Jej o Bogarodzicy jakoby tejże Bogarodzicy ręką w słodki sen ukołysane; a te wspomnienia obudzą zamarła mi­łość, a z ma i dawny pokój duszy naszej, tylko ze niegdyś był on pokojem szczęścia a dziś stanie się pokojem boleści. Nie wstydźmy się służyć Maryi, ale wstydźmy się służyć światu. Nie służmy światu, ale kochajmy ludzi, a wypełni się ta próżnia w sercu naszem, cośmy nierządną chcieli zapełnić mi­łością.  Wyrzekłszy się miłości Maryi, wy­ pełni się ta próżnia rozumu naszego, cośmy czczą ludzką chcieli zapełnić mądrością odrzuciwszy naukę Boską. Sumiennem wy­konaniem obowiązków powołania wypełni się życia naszego ta próżnia, którąśmy chcieli wypełnić zabawami, tańcami, obmową i t. p. Wróćmy do krzyża, a wrócimy do Maryi, bo Ona we dnie i w nocy czeka pod krzy­żem Syna swego na powrót dzieci swoich, bo Ona nigdy nie wyrzeka się Macierzyń­stwa swego. Czeka na nas, a w sercu Jej siedem mieczów boleści, a w oku Jej łzy żalu i smutku, a w ustach Jej słowa pociechy i nadziei, a w ręku Jej szkaplerz! Amen.

LITANIA DO NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY.

MODLITWA
ŚWIĘTEGO BERNARDA.

Wspomnij o najdobrotliwsza Panno Maryo, że od wieków nie słyszano, ażeby kto, uciekając się do Ciebie, Twej pomocy wzywając, Ciebie o przyczynę prosząc, miał być opuszczonym kiedy. Tą nadzieją ożywiony, uciekam się do Ciebie o Maryo, Panno nad Pannami i Matko Jezusa Chrystusa! Przystępuje do Ciebie, biegnę do Ciebie, stawam przed Tobą jako grzeszny człowiek drżąc i wzdychając. O Pani świata nie gardź prośbami mojemi, o Matko Słowa przedwiecznego, racz wysłuchać mnie nędznego, który do Ciebie z tego padołu płaczu o pomoc wołam. Bądź mi pomocą we wszystkich moich potrzebach teraz i zawsze, a osobliwie w godzinę śmierci, o łaskawa, o litościwa, o słodka Panno Maryo. Amen.

Nabożeństwo Majowe. Z rękopisów Ojca Karola Antoniewicza S. J. oddrukowane osobno z książki do nabożeństwa tegoż autora. Kraków. 1883.