Nabożeństwo Majowe (27) – Z rękopisów O. Karola Antoniewicza

ROZMYŚLANIE XXVIII.

Na dzień 27 Maja.
O chwale Najświętszej Panny w niebie i na ziemi.

Bóg ma prawo domagać się od człowieka wdzięczności, chwały i nieograniczonej mi­łości; albowiem w tym celu go stworzył, w skarby łaski zaopatrzył, a oddawszy zie­mię w dziedzictwo doczesne, współkrólowanie w niebie człowiekowi zaręczył, jeżeli daru wolnej woli dobrze i na chwałę Bożą użyje.

Lecz pierwsza matka rodu ludzkiego, uległszy pokusie, zwichnęła myśl Bożą spo­czywającą nad człowiekiem. Ziemia więc, dawniej błogosławiona, stała się przeklętą, a człowiek wydziedziczony z Raju, stał się tułaczem; a grzech i kara, przeszedłszy w dziedzictwo pokoleń, zniżyły człowieka do takiej miary, iż nie śmiał kochać Boga, lecz wyrabiał raczej w sobie uczucie bojaźni, bo wszelkie ofiary z ziemskiego padołu były dla nieba niedostateczne. Krew przeto i łzy wylewały pokolenia, żebrząc u Boga odpustu i zyskały obietnicę przyszłego okupu. Bóg zaś rozmierzał wielkość winy, rozcią­ głość czasu i postęp pokoleń w pokucie, żalu i upokorzeniu, a łaskę chciał zastosować do chwili: Kiedy ona się spotka z najczystszem pragnieniem wolnej a posłusznej na ziemi duszy. Chciał tedy Bóg: aby zie­mia wydała z siebie w pokucie drugą Ewę, któraby przez cnoty wprost przeciwne grze­chom pierwszej matki stać się mogła środ­kiem ku zesłaniu Odkupiciela, jako tamta stała się przyczyną gniewu Bożego i kary.

Tą drugą Ewą odkupującą była Marya córka ludzka wedle ciała, ale córką Bożą wedle ducha. Wydała Ją ziemia jako rajską lato­rośl, w którą Bóg wszczepił rodzajne drzewo zbawienia, drzewo wiadomości wszelkiej prawdy, Słowo żywe, Syna Swojego, Zba­wiciela świata. Temu najwyższemu a razem najświętszemu powołaniu odpowiedziała Ma­rya całą swoją istotą, począwszy od Niepo­kalanego swego poczęcia aż do śmierci; bo stała zawsze czystą, wierną, a posłuszną Bogu, tak w duchu jako i w ciele, — i do­pełniającą przeznaczenia swojego tak w dzie­wictwie jak i w cudownem macierzyństwie a również w opiece powierzonego Jej sta­raniu Najświętszego Dzieciątka, a później w posłuszeństwie Synowi Swemu, Boską rzecz na świecie sprawującemu. Wreszcie: celowała żarliwością o rozszerzenie chwały Bożej; a zostawiwszy światu wzór cnót i bu­dujące przykłady, poddała się z ufną ule­głością wyrokom Bożym w chwili śmierci Marya przeto najdoskonalsza istota ziemska i dań najmilsza nieba, jako odpłata za grzech Ewy i za grzechy pokoleń od niej pochodzących, przyjętą jest za córkę Bożą i używa chwały w niebie, jako Ewa bez grzechu na ziemi zrodzona, która z łaski i świętości Jej danej, nie tylko nic na tym grzesznym padole nie uroniła, ale owszem pomnożyła ją własną zasługą i przyrobkiem, odpowiadając w ten sposób przeznaczeniu, do którego Bóg człowieka stworzył, a do którego szczególniej Ona po wielu wiekach ludzkiej pokuty wybraną w miłosierdziu Bożem została.

Świat zna swoją słabość i uło­mność; a chociaż w swym upadku zuchwale się stawia i pychą grzeszy, to przecież ani jednego takiego nie ma, który by w chwilach uspokojenia się wewnętrznego nie widział jasno swojej nędzy i nie rozmierzał z trwogą tej ogromnej przestrzeni, która go dzieli od kresu doskonałości i od wiecznego zbawie­nia. Świat zawsze umiał poznać i ocenić świętość, chociaż ją prześladował, jak ów zbrodniarz, który gasi światło, iżby jego występkom nie przyświecało. Mordował więc Proroków swoich dla tego, iż mu grzech w biały dzień wyrzucali; a posunął zbrodnią aż do Bogobójstwa, bo myślił, że Boga Człowieka zabije potępiającą go prawdą.

Znali też ludzie współcześni świętość Maryi, ale tylko pobożne i czyste dusze uwielbiły w Niej Boskie przeznaczenie i widziały w Niej cud łaski Bożej, przechodzący zwyczajne granice, łaski pomnożonej osobistą pracą nad doskonałością własną. Dla tego święta Elżbieta pozdrawia już Maryę jako błogo­sławioną. Święty Józef wybraństwo Boże w Niej ocenia i uwielbia. Chrystus Pan po­wiernicą Boskich tajemnic Ją czyni. Apo­stołowie kładą Matkę Bożą w szacunku za­raz po Zbawicielu; po Jej zaś Wniebowzię­ciu nie wątpią ani chwili o Jej pochodzeniu z nieba wedle ducha. Chwała więc Matki Zbawiciela jako Córy Przedwiecznego i Królowej Nieba, poparta wiarą powszechną, uspra­wiedliwiona niezliczonymi cudami, wynagro­dzona szczególną łaską i błogosławieństwem Bożem, stanowi dla Chrześcian zakład do­czesnego szczęścia i wiecznego zbawienia, a zadowalnia serca poufalszem się do Jej miłosierdzia odwołaniem.

LITANIA DO NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY.

MODLITWA
ŚWIĘTEGO BERNARDA.

Wspomnij o najdobrotliwsza Panno Maryo, że od wieków nie słyszano, ażeby kto, uciekając się do Ciebie, Twej pomocy wzywając, Ciebie o przyczynę prosząc, miał być opuszczonym kiedy. Tą nadzieją ożywiony, uciekam się do Ciebie o Maryo, Panno nad Pannami i Matko Jezusa Chrystusa! Przystępuje do Ciebie, biegnę do Ciebie, stawam przed Tobą jako grzeszny człowiek drżąc i wzdychając. O Pani świata nie gardź prośbami mojemi, o Matko Słowa przedwiecznego, racz wysłuchać mnie nędznego, który do Ciebie z tego padołu płaczu o pomoc wołam. Bądź mi pomocą we wszystkich moich potrzebach teraz i zawsze, a osobliwie w godzinę śmierci, o łaskawa, o litościwa, o słodka Panno Maryo. Amen.

Nabożeństwo Majowe. Z rękopisów Ojca Karola Antoniewicza S. J. oddrukowane osobno z książki do nabożeństwa tegoż autora. Kraków. 1883.