Nabożeństwo Majowe (21) – Z rękopisów O. Karola Antoniewicza

ROZMYŚLANIE XXII.

Na dzień 21. Maja,
oraz na Święto Matki Boskiej Śnieżnej.

„Ja miłuję tych, którzy mię miłują.“ (Przyp. V III. 17.)

Wczoraj rozmyślaliśmy o Matce Boskiej „ Anielskiej “. To słowo podnosiło serce i myśl do nieba; dziś o Maryi „ Śnieżnej to słowo przypomina nam ziemię, i szukamy Maryi na ziemi, wśród nas, jakośmy Jej szukali wczoraj na niebie wśród Aniołów. Ale serce Matki nie jest ciasne, szczupłe; serce matki ludzkiej obejmuje wszystkie dziatki swoje; żadne jej nie jest ciężarem. Serce Maryi obej­muje Niebo i ziemię, Aniołów i ludzi; i nie znajdzie się ani jeden człowiek, któregoby Ona wykluczyła z tój miłości; bo jako Syn Jój krew swoją wylał za wszystkich, tak Ona miłością zagarnęła wszystkich.

Marya stała-się jakoby potrzebą do życia naszego wnętrznego, bo życie nasze wewnętrzne tylko pod krzyżem rozwinąć się może; a ten krzyż łączy Syna i Matkę, Jezusa i Maryę. I w ka­żdym sercu, gdzie jest miłość, Jezus i Marya być musi. I w każdem sercu, gdzie jest bo­leść, Jezus i Marya być musi! bo jako na krzyżu Jezus od Maryi się nie rozłączył, tak też i w sercu naszćm Syn od Matki rozłą­czyć się nie może.

Dzisiejsza uroczystość wprowadza nas jakby w ten świat tajemni­czy, w ten świat zaświatu, gdzie Marya działa, kocha, myśli o ludziach; i ta myśl, to dzia­łanie, ta miłość widocznymi objawia się zna­kami! O, cóż może być piękniejszego, wznio­ślejszego? gdzież znajdziem tyle uroku i ta­jemnic, gdzież tyle pociechy i nauki, jak w tym życiu kościoła? Jak drzewo, aby się w kwiat rozwinęło, w owoc rozrodziło, po­trzebuje i soków ziemi i łez nieba, ciągnie korzeniem żywotne z ziemi soki, które z dołu w górę się podnoszą i przez wszystkie prze­lewają gałązki, ciągnie rosę nieba każdągałązką i listkiem, i wraca ją korzeniem ziemi, a my widzimy wzrost i różnicę drzewa, ale tego tajemniczego życia omszałą pokry­tego korą ani przeczuwamy, ani pojmujemy: tak widzimy ciągłe działanie i rozwój ko­ścioła, ale tego ciągłego działania i oddzia­ływania nieba i ziemi pojąć nie możemy, pojąć nie chcemy; przecież to wewnętrzne życie pod ciągłą Maryi odbywa się opieką, bo Ona nas kocha, bo kościół jest Matką na­szą, kościół nas rodzi Maryi przez chrzest co nam udziela, bo kościół jest Oblubienicą Jezusa; a któraż Matka nie kocha oblubie­nicę syna swego? Opieka Maryi nad kościo­łem, ciągłemi pojawia się cudami, opieka Maryi nad ludźmi ciągłemi potwierdza się łaskami. Są cuda widome, są cuda niewi­dome ; cuda niewidome dzieją się w głębi du­szy naszej. Któż z nas, jeźli kocha Maryą, takowych w ciągu życia nie doznał, nie po­czuł ! Cuda widome w materyalnym świecie czyni Marya, aby módz cud niewidomy speł­nić w głębi duszy naszej.

Takim cudem jest cud który dziś kościół tak uroczyście obcho­dzi. — Za panowania Liberyjusza Papieża, żył w Rzymie człowiek bogaty, imieniem Jan Patrycyjusz, z żoną szlachetnego rodu. Bę­dąc bezdzietni postanowili wspólnie majątek oddać pod zarząd Maryi i ciągłą błagali Ją modlitwą, aby ich oświeciła, w jaki sposób uczynić to mają! Marya wysłuchała prośbę ich. W miesiącu Auguście (tj. w Sierpniu), gdy największe upały w Rzymie panowały, w nocy śnieg obfity pokrył wierzchołki góry Exkwilinu i w tejże samej nocy Marya obja­wiła Janowi i żonie jego wolę swoją, równie jak Liberyjuszowi: aby kościół był wysta­wiony na tej górze. Co uskuteczniwszy, Patrycyjusz wybudował bazylikę, która dziś nazwana jest „Maryi większój“, ale te i tym podobne znaki zewnętrzne miłości i potęgi Maryi, o ileż jaśniej i dokładniej pojawiają się na sercu naszem! ale to nieszczęście, że my tak mało znamy serce nasze i dla tego wiele łask Maryi niepoznanych, niepojętych, ginie w nas bez owocu.

O ileż to razy myśl o Maryi od grzechu nas zasłoniła, od świata nas obroniła! ileż to razy, gdy serce było smutkiem przepełnione i życie wewnętrzne w nas ustawało i światło miłości Boga gasło na dnie duszy naszej— jak gaśnie lampka w nocy grobu! Marya to gasnące na nowo zajęła światełko, i z słabej iskierki wymotała płomień. Ileż to razy znudzeni światem i ży­ciem i ludźmi, wszystko co nas otaczało, było nam ciężarem nieznośnym. Marya prze­budziła nas jakoby ze snu ciężkiego i nowem natchnęła nas życiem, bo matka zawsze czu­wa nad dzieckiem i nie opuści je, pokąd ono wyraźnie nie wyrzeknie się jej opieki macierzyńskiej. Czuwa matka nad dzieckiem, a ono ani wie o tem; doznaje tej czujności błogosławieństw a nie wie, skąd mu przy­ chodzą!

Kochajmy Maryą, bo ta miłość jednej smutnej nie sprawi nam godziny, bo ta miłość poświęci każdą życia godzinę.

LITANIA DO NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY.

MODLITWA
ŚWIĘTEGO BERNARDA.

Wspomnij o najdobrotliwsza Panno Maryo, że od wieków nie słyszano, ażeby kto, uciekając się do Ciebie, Twej pomocy wzywając, Ciebie o przyczynę prosząc, miał być opuszczonym kiedy. Tą nadzieją ożywiony, uciekam się do Ciebie o Maryo, Panno nad Pannami i Matko Jezusa Chrystusa! Przystępuje do Ciebie, biegnę do Ciebie, stawam przed Tobą jako grzeszny człowiek drżąc i wzdychając. O Pani świata nie gardź prośbami mojemi, o Matko Słowa przedwiecznego, racz wysłuchać mnie nędznego, który do Ciebie z tego padołu płaczu o pomoc wołam. Bądź mi pomocą we wszystkich moich potrzebach teraz i zawsze, a osobliwie w godzinę śmierci, o łaskawa, o litościwa, o słodka Panno Maryo. Amen.

Nabożeństwo Majowe. Z rękopisów Ojca Karola Antoniewicza S. J. oddrukowane osobno z książki do nabożeństwa tegoż autora. Kraków. 1883.