Nabożeństwo Majowe (13) – Z rękopisów O. Karola Antoniewicza

ROZMYŚLANIE XIY.

Na dzień 13. Maja.
Druga Boleść Maryi. Ucieczka do Egiptu.

„Wstań a weźmij dziecię i Matkę Jego, a uciecz do Egiptu.“
(Mat. R. II, w. 13.)

„Obacz Panie żem uciśniona,przewróciło się serce moje we mnie, bom gorzkości jest peł­na. Usłyszeli że ja wzdycham, a nie masz kto by mię pocieszył”
( Treny Jeremiasza R. 20 w. 21).

Marya bez zwłoki, bez wymówek, bez namysłu, jak tylko widzi grożące niebez­pieczeństwo, aby nie utracić Syna swego, aby nie utracić szczęścia swego, aby nie utracić Jezusa, porzuca dom, kraj, krewnych, znajomych. W późnej porze roku, wśród mroźnej, ciemnej nocy, bez innej opieki jak tylko S. Józefa, podeszłego w latach, nie zważając na przygody i niebezpieczeństwa podróży, spieszy, ucbodzi w nieznane bał­wochwalcze kraje. — Ale nad wszystkie trudy i cierpienia, boleśniejszą była dla Ma­ryi przyczyna tej ucieczki. Widzi to Boskie dziecię. Syna swego, prześladowanie, ściga­nie od ludzi w samym życia rozpoczęciu. Przyszedł na ziemię, upokorzył się, przyj­mując ciało ludzkie, a tern samem i wszyst­ką nędzę natury naszej, a ludzie, którym nic nigdy złego nie wyrządził, wszystko złe na niego gotują. Przyszedł szukać zgubionych, a oni do ucieczki Go zmuszają; przyszedł, aby dać żywot utracony, a ludzie śmierć Mu zadać pragną. Od kolebki świat Go prze­śladować nie poprzestał i nie spoczął, po­kąd Go do krzyża nie przybił.

Marya wszystko opuszcza, aby Jezusa nie utracić; my wszystko, Jezusa nawet opuszczamy, byle tylko świata nie utracić! — Marya z Jezusem ucieka przed światem, a my ze światem uciekamy przed Jezusem! 

A my nie tylko że uciekamy nie od tego wszyst­kiego, przez co byśmy mogli utracić pokój duszy, sumienia naszego, łaskę poświęcają­cą i zbawienie nasze, ale sami szukamy okazji do tego; sami wikłamy się z całą wesołością serca w te sidła zastawione na naszą niewinność i uczciwość. Chcemy się pozbyć, zrzucić z siebie — jakoby stare odzienie — tę szatę niewinności, cośmy przy Chrzcie świętym oblekli.

I ten głos Anioła do Ś. Józefa: „Wstań, uchodź“, o ileż to razy i do nas się odezwał! — o ileż to razy było dla nas sumienie tym opiekuńczym Aniołem! — Powstań z tych grzechowych nałogów twoich, uchodź pokąd czas, stroń od tej osoby, która ci chce wydrzeć niewin­ność twoją, odbierając Ci wiarę twoją! nie chodź do tego domu, na którym widocznie cięży przekleństwo Nieba, aby to przekleń­stwo wkoło swoje i ciebie nie zagarnęło, porzuć te plany, zabiegi, interesy, którymi możesz zawikłać, pokrzywdzeniem braci two­ich, sumienie twoje! nie wdawaj się w te schadzki gdzie Bóg bywa bluźniony i znie­ważany! Uchodź od tego wszystkiego, co może być dla ciebie przyczyną upadku i zguby! Bo kto kocha niebezpieczeństwo, w niebezpieczeństwie i zginie! Nie mówi Bóg, kto jest w niebezpieczeństwie, zmuszo­ny okolicznościami, pomimowolnie, — ale kto szuka, kto kocha niebezpieczeństwo!

Bo­lesną była ta ucieczka dla Maryi, bolesną może będzie i dla ciebie. Ale Marya miała Jezusa przy sobie; ta pociecha będzie i twoją. Jeśli porzucisz grzech i świat, to sercem twojem Jezus będzie, to Jezus będzie z to­bą. — Żyj w tym stanie, do którego Bóg cię powołał, wypełniając wszystkie obowią­zki jego; kochaj ludzi ile możesz i jak możesz, czyń im dobrze, ale kochaj Boga nad wszystko! Strzeżonego Bóg strzeże! We wszystkich niebezpieczeństwach, natarczywościach, smutkach twoich, nie od Jezusa i Maryi ale od świata i do Jezusa i Maryi uciekaj. Jezus, Marya i Józef niechaj będą przewodnikami, towarzyszami pielgrzymstwa twego, przyłącz się sam, przyłącz się z całą rodziną twoją do tej świętej Rodziny, a pod Jej opieką staniesz szczęśliwie u kresu wę­drówki twojej! Smutki i boleści pielgrzym­ki Maryi, osłodzą smutki i boleści pielgrzym­ki twojej.

ITANIA DO NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY.

MODLITWA
ŚWIĘTEGO BERNARDA.

Wspomnij o najdobrotliwsza Panno Maryo, że od wieków nie słyszano, ażeby kto, uciekając się do Ciebie, Twej pomocy wzywając, Ciebie o przyczynę prosząc, miał być opuszczonym kiedy. Tą nadzieją ożywiony, uciekam się do Ciebie o Maryo, Panno nad Pannami i Matko Jezusa Chrystusa! Przystępuje do Ciebie, biegnę do Ciebie, stawam przed Tobą jako grzeszny człowiek drżąc i wzdychając. O Pani świata nie gardź prośbami mojemi, o Matko Słowa przedwiecznego, racz wysłuchać mnie nędznego, który do Ciebie z tego padołu płaczu o pomoc wołam. Bądź mi pomocą we wszystkich moich potrzebach teraz i zawsze, a osobliwie w godzinę śmierci, o łaskawa, o litościwa, o słodka Panno Maryo. Amen.

Nabożeństwo Majowe. Z rękopisów Ojca Karola Antoniewicza S. J. oddrukowane osobno z książki do nabożeństwa tegoż autora. Kraków. 1883.