Dusza prawdziwie pokorna i skro­mna zawsze się lęka kiedy ją chwalą; małą będąc w oczach własnych, gardząc sobą znieść nie może pochwały, bo ta jej skro­mność obraża. Ta to skromność pocho­dząca z pokornego serca zakrywa przed nią prawdziwą jej wartość i sprawia w du­szy trwogę, która wybija na czoło i przemawia milczeniem.