Nabożeństwo Majowe (5) – Z rękopisów O. Karola Antoniewicza

ROZMYŚLANIE VI.

Na dzień 5 Maja
oraz na święto Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny.

„I stało się: gdy to mówił, podniósłszy głos niektóra niewiasta z rzeszy, rzekła mu: Błogosławiony żywot, który Cię nosił, i piersi któreś ssał! A on rzekł: I owszem, błogosławieni, którzy słuchają słowa bożego, i strzegą’ go“.
(Łuk. XI roz. 27 w.)

Joachim i Anna ofiarują Bogu to; co mają najdroższego; ofiarują mu dziecko swoje; a tym dzieckiem była Marya; ta przez którą zbawienie przyjść miało nie tylko dla Izraela ale dla całego rodu ludzkiego! ta, która na ziemi i w niebie równej sobie nie miała i mieć nie będzie, Służebnica i Pani, Matka i dziewica!

Całe życie nasze jest jedną, nieprzerwaną bolesną ofiarą. Ofiarujemy czas dla wieczności, albo wieczność dla czasu; Boga dla świata, albo świat dla Boga! Czemże była cała przeszłość nasza! Ofiarą! ofiarą dobrowolną, ofiarą przymuszoną! Ofiarą Bogu, ofiarą światu uczynioną! Ale z tych wszystkich dla świata uczynionych ofiar, zdrowia, czasu, majątku, przekonania a może i sumienia, cóż nam dziś zostało? A gdyby dziś przyszło umierać, jakie za te ofiary dałby nam świat w zamian pociechy!

Ofiarowaliśmy światu rozum nasz, a on go zamącił i spaczył; myśli nasze, a on je zbrudził i splamił; majątek nasz, a on nas odarł z łask Boga; serce nasze, a on je zabił.

Wszystkie najradośniejsze życia pamiątki jak farby na płótnie malarskiem; ręka śmierci zaciera lata ubiegłe; jako biała stała się karta! o, żeby jeszcze tak było! ale nie; nieprawości nasze rażącą na niej wypisane prawdą! Wszystko co dla świata uczynimy, ze światem zaginie, a dla nas świat z życiem się kończy. Wszystko co dla Boga uczynimy, wiecznie trwać będzie, bo Bóg jest wiecznością.

O, rozważmy choć raz nasz własny pożytek! Nie trwońmy tych skarbów od Boga nam powierzonych; nie rozpraszajmy tych myśli, mogąc się wznieść do Boga; czemuż po brudnej mamy pełzać ziemi? Nie rozrzucajmy pieniędzy i dostatków; niebo nimi kupić sobie możemy, a my zwykle kupujemy zabawki dziecinne, chorobę, nudotę a może i wyrzuty sumienia.
Nie traćmy czasu na próżnowaniu lub gorszymi od próżnowania zajęciu, bo czas tyle waży, ile Bóg, bo każdą chwilką czasu niebo nabyć lub stracić możemy. Nie traćmy serca, dozwalając namiętnościom aby nim wichrzyły, bo my tym sercem Boga kochać i w Bogu żyć możemy.

Bóg jest zazdrosny i rozdziału nie cierpi w miłości między sobą a ludźmi, ale chce, abyśmy nie bez niego, wszystko w nim kochali i dlatego wyłącznej serca tego od nas ofiary wymaga! Synu daj mi serce Twoje! Każda inna ofiara bez ofiary serca żadnej nie ma w Bogu wartości! Czyż Bóg do serca naszego prawa nie ma? Wszak na to jedynie nam je dał, abyśmy ofiarę mieli z czego uczynić. Zbawiciel na krzyżu, Marya pod krzyżem ofiarowali serca swoje za nas Ojcu przedwiecznemu, a my jeszcze ociągamy się i namyślamy się czy uczynić Bogu z serc naszych ofiarę? a to samo serce bez namysłu i ociągania się sprzedajemy, poświęcamy, narzucamy światu, a świat tę ofiarę tak lekce sobie waży. Czyż przeszłość nie uczyni nas mędrszymi na przyszłość? „Stworzyłeś mnie Panie dla siebie i niespokojne serce moje, póki nie odpocznie w Tobie. “ Serce raz Bogu ofiarowane już przestaje być naszym sercem ale staje się własnością Boga; On odtąd tym sercem czuć, kochać i cierpieć będzie; On jako swego dobra bronić i zastrzegać będzie; jeźli gwałtem Mu nie odbierzemy tego serca, to On go nikomu wydrzeć sobie nie da. Oddamy Mu to serce skalane brudami świata, a On je uczyni jasne i przejrzyste jak kryształ; oddamy Mu poranione, a On je zagoi; lękliwe i niespokojne, a on je ucieszy i wzmocni; zwiędłe i wyschłe, a On je ożywi i pokrzepi; oddamy Mu miłością stworzenia zajęte, a On tą miłość oczyści, sprostuje i poświęci; i to uczucie, które mogło się stać przyczyną zguby naszej, uczyni początkiem zbawienia naszego. Nauczy nas, co i jak kochać powinniśmy; nauczy nas kochać to, cośmy dotychczas nienawidzili „Krzyż święty“; nauczy nas nienawidzieć to, cośmy dotychczas kochali „świat“.

Kochając ludzi nie w Bogu miłością twoją niejednemu sercu śmierć zadać możesz; kochając ludzi w Bogu, miłością Twoją niejedno serce obumarłe na życie, łask wskrzesić podołasz.

Serce bez Boga, od Boga odciąga; serce wedle Boga, do Boga naprowadza. Serce twoje z sercem Boskiem połączone wspólnie, tylko kochać może. Kto się do twego zbliży serca, zbliży się do Boga; kto się od Boga oddali, i od Ciebie się oddali. Ale jeźli chcemy tę ofiarę serca naszego i Bogu milszą i nam zbawienniejszą uczynić, uczyńmy to za pośrednictwem serca Maryi.

W sercu Maryi znajdziem serce Jezusa; tam złóżmy i serce nasze, wszystkie uczucia, myśli, tęsknoty, radości, cierpienia tam odnośmy; tam spieszmy o poradę, naukę, siłę i pociechę. W sercu Maryi i Jezusa poświęćmy każdą miłość naszą a każda miłość nasza zbawienny owoc przyniesie; tam się nauczymy kochać ludzi a nienawidzieć świata, kochać Boga a nienawidzieć siebie. W sercu Maryi i Jezusa nauczymy się kochać, miłością Jezusa i Maryi. Na dniu dzisiejszym odnówmy, uczyńmy ofiarę z serca naszego; złóżmy serce nasze w sercu Jezusa i Maryi; niechaj z niem czyni co chce.

LITANIA DO NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY.

MODLITWA
ŚWIĘTEGO BERNARDA.

Wspomnij o najdobrotliwsza Panno Maryo, że od wieków nie słyszano, ażeby kto, uciekając się do Ciebie, Twej pomocy wzywając, Ciebie o przyczynę prosząc, miał być opuszczonym kiedy. Tą nadzieją ożywiony, uciekam się do Ciebie o Maryo, Panno nad Pannami i Matko Jezusa Chrystusa! Przystępuje do Ciebie, biegnę do Ciebie, stawam przed Tobą jako grzeszny człowiek drżąc i wzdychając. O Pani świata nie gardź prośbami mojemi, o Matko Słowa przedwiecznego, racz wysłuchać mnie nędznego, który do Ciebie z tego padołu płaczu o pomoc wołam. Bądź mi pomocą we wszystkich moich potrzebach teraz i zawsze, a osobliwie w godzinę śmierci, o łaskawa, o litościwa, o słodka Panno Maryo. Amen.

Nabożeństwo Majowe (4) – Z rękopisów O. Karola Antoniewicza

Nabożeństwo Majowe. Z rękopisów Ojca Karola Antoniewicza S. J. oddrukowane osobno z książki do nabożeństwa tegoż autora. Kraków. 1883.