Nabożeństwo Majowe (3) – Z rękopisów O. Karola Antoniewicza

ROZMYŚLANIE IV.

Na dzień trzeci Maja, tudzieŻ na Święto Imienia Maryi Panny.

„A Imię Panny Marya.“
Łuk. 1, 27.

Są chwile w życiu człowieka tak pełne smutku i tęsknoty, że tylko boleść przypomina nam, że żyjemy. Dusza upada nie pod ciężarem tej lub owej boleści, ale pod ciężarem życia, bo całe życie w boleść przechodzi.

Nie te boleści są przykrzejsze w życiu, w których płaczemy ale nieraz te, w których pomimowolnie śmiać i bawić się musimy. Są boleści wyraźnie odcienione, jasne, zrozumiałe, obok których Bóg nam wiele innych pociech użycza; jest to cierń pojedyncza, kwiatami okolona. Ale są ciernie bez kwiatów; są boleści bez pociechy! Serce martwe, myśl ciemna i oko suche; chcemy we łzach szukać ulgi, ale boleść skamieniała nie chce się łzami rozpłynąć; chcemy kochać ale gdziekolwiek serce przytulimy, natrafimy na cierń, który nas ukole, chcemy się modlić ale słowo nasze w ustach naszych, bo serce nic nie wie, tracimy ufność w sobie, tracimy ufność w ludziach, tracimy ufność w Bogu.

Wleczemy jak niewolnicy ten łańcuch życia; przyzwczajamy się do tego, ale to przyzwyczajenie nie jest objawem siły ale niemocy; dźwigamy krzyż utrapienia, upadamy pod nim; utraciwszy wiarę w siłę Boga, poznajemy tylko utratę siły naszej. Przestajemy walczyć z boleścią, oddajemy się jej w niewolę, nie tą siłą chęci, która chce cierpieć dla Boga, ale tą obojętnością, która nie chce cierpieć dla Boga.  Obojętnością, która pomimo woli i wiedzy naszej najsubtelniej rozwija miłość własną. Nie potrzebujemy już ani boskiej ani ludzkiej pociechy i sądzimy, że cierpieć musimy dlatego, żeśmy kochać przestali.

Upokorzony, zgięty we dwoje, utykający, pozbawiony wszystkich sił, dźwiga Zbawiciel świata krzyż swój na górę Kalwaryjską a ludzie chcą ten krzyż uczynić przechwałką swoją, sztandarem dumy swojej; ludzie chcą być mocni tam gdzie Syn człowieczy był słaby.

Zbawiciel upadał na siłach, ale w miarę jak cierpiał, wzmagała się miłości siła. Biada nam, jeźli inaczej cierpieć chcemy, cierpieniem pogańskiem nie chrześciańskim; cierpieniem Epikteta ale nie cierpieniem Chrystusa.

Chrystus kochał i cierpienia  nasze przyjął na siebie, my nie kochamy i dlatego cierpień Chrystusa nie chcemy przenieść na siebie; a sądząc że kochać i cierpieć doskonale umiemy, sami siebie tylko łudzimy, kochamy i cierpiemy tak, jak się nam cierpieć i kochać podoba, a nie tak jak nas Bóg nauczył.

Mamy wzór Jezusa na krzyżu; — Mamy naukę Jego, mamy Maryę pod krzyżem a milczenie matki ze słowem Syna złączone,— oto przewodnik, oto nauczyciel nasz!

Kościół obchodzi dziś uroczystość Imienia Maryi, imienia Matki naszej; ona nas kocha, bo jesteśmy dziećmi boleści, bo ona pod krzyżem nas porodziła, bo ona widzi na duszy naszej krople świętej krwi, które z krzyża spadły; wszyscy nas opuszczą, ona nas nie opuści, bo któraż Matka kiedy opuściła dziecko swoje? wszyscy nas potępią, a ona stanie w obronie naszój; wszyscy będą urągać łzom naszym, ale Ona je zliczy i zważy; — wszyscy się będą śmiać z poniżenia naszego, ale ona zapłacze łzami Matki nad niedolą naszą.

Oby łza dziecka odpowiadała tej łzie matki; ale niestety! płacząc tyle, nie możemy wypłakać dla siebie zbawienia. I te strumienie łez przelane nie mogły oczyścić i jednej plamki z duszy naszej; a jednak jedna łza poświęcona miłości Boga, tyle miłosierdzia wyjednać nam może.

Są łzy żalu, ale żalu bez ufności, łzy tęsknoty ale z przywiązaniem do świata, łzy miłości ale bez miłości Boga i takich łez nie zna Bóg, takie łzy nie są łzami Maryi. Ona ich Bogu, stając w obronie naszej, okazać nie może, bo te łzy płyną z serca, w którym Boga nie ma, a wartość łez od źródła zawisła.

Serce które nie kocha, będzie płakać czczemi łzami, które na wyschłą padając rolę, uschną i zginą. Nauczmy się kochać, a nauczymy się żyć, pracować, cierpieć i umierać. Ale gdzie się miłości nauczymy? u Jezusa; —jak do Niego trafimy? przez Matkę. Nie możem być z Jezusem, jeźli nie będziem na krzyżu: nie możem być z Jezusem na krzyżu, jeźli nie będziemy zMaryą pod krzyżem. Kogo dziecko najpierw kocha w życiu jeźli nie Matkę? kogo najpierw dusza nasza kochać powinna jeźli nie Maryę?

Mamy trzy matki na świecie: matkę wedle ciała, matkę wedle ducha i matkę wedle odradzającej na żywot wieczny łaski. Pierwsza daje nam życie doczesne z cierpieniem, z boleścią; druga, kościół Chrystusa, odradza nas w życie miłości, nadziei i wiary; daje nam życie z boleścią, ale z boleścią krzyża, który jest kluczem do nieba.

Pierwsza rodzi nas na czas, druga odradza nas na wieczność. — Trzecia: daje nam życie dziwne, piękne, niepojęte. Daje nam życie miłości, zbliża nas do Syna swego, zbliża nas do krzyża, cierpi z nami, kocha z nami, tuli nas do serca swego, ociera łzy nasze, zasłania nas płaszczem opieki swojej. I te łzy matki w świętym porozumieniu prowadzą nas do nieba; nie możemy jednej opuścić, byśmy i drugiej nie opuścili, nie możemy jednej kochać, byśmy i drugiej nie kochali. Uczmy się od Matki, jak kochać Maryę, uczmy się od Maryi, jak kochać Jezusa; uczmy się od kościoła, jak tę miłość w praktyczne wprowadzić życie.

LITANIA DO NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY.

MODLITWA
ŚWIĘTEGO BERNARDA.

Wspomnij o najdobrotliwsza Panno Maryo, że od wieków nie słyszano, ażeby kto, uciekając się do Ciebie, Twej pomocy wzywając, Ciebie o przyczynę prosząc, miał być opuszczonym kiedy. Tą nadzieją ożywiony, uciekam się do Ciebie o Maryo, Panno nad Pannami i Matko Jezusa Chrystusa! Przystępuje do Ciebie, biegnę do Ciebie, stawam przed Tobą jako grzeszny człowiek drżąc i wzdychając. O Pani świata nie gardź prośbami mojemi, o Matko Słowa przedwiecznego, racz wysłuchać mnie nędznego, który do Ciebie z tego padołu płaczu o pomoc wołam. Bądź mi pomocą we wszystkich moich potrzebach teraz i zawsze, a osobliwie w godzinę śmierci, o łaskawa, o litościwa, o słodka Panno Maryo. Amen.

Ks. Karol Antoniewicz – Nauczyciel drogi krzyża

Nabożeństwo Majowe (1) – Z rękopisów O. Karola Antoniewicza

Nabożeństwo Majowe. Z rękopisów Ojca Karola Antoniewicza S. J. oddrukowane osobno z książki do nabożeństwa tegoż autora. Kraków. 1883.